Στη Σκωτία τα καλοκαιρινά βράδια ο ήλιος δύει μετά τις 10. Στη Φλόριδα οι παραλίες έχουν ψηλούς φοίνικες και καροτσάκια που πουλάνε χοτ ντογκ. Και στην Πολιτεία του Ιλινόις όταν παίζουν οι Σικάγο Μπουλς οι δρόμοι αδειάζουν.

Αραγε αυτές οι εικόνες –οικείες, τρυφερές και βελούδινες, όπως «βελούδινος» λένε ότι είναι ο πόνος από το μαχαίρι στον λαιμό –να περνούσαν από τα μάτια του Χέινς, του Σότλοφ, του Φόλεϊ λίγο πριν ο δήμιος τους αποκεφαλίσει;

Κάτι τέτοια σκέφτομαι τις τελευταίες εβδομάδες όταν βλέπω τα πρόσωπα των «ανδρών με τις πορτοκαλί φόρμες». Αυτό το βλέμμα που πάει πέρα από τον φόβο σε ποιο τοπίο ζωής σταματάει; Και μετά οικτίρω τον εαυτό μου γιατί αυτά είναι τερτίπια του μυαλού μου ώστε να αντέξουν τα μάτια μου αυτό που δεν αντέχει η καρδιά μου. Θα μου πεις, γιατί τα βλέπεις; Θα σου πω, γιατί γίνονται! Και αυτή ακριβώς είναι η δουλειά μου. Αν κλείσω τα μάτια μου θα μεταμορφωθώ σε δεσποσύνη με μαντιλάκι εμποτισμένο στην κολόνια για τις λιποθυμίες.

Δεν με επηρεάζει το μίσος στο βλέμμα του δήμιου. Αλλωστε δεν το βλέπω. Οι φαντασιακές εικόνες πίσω από τα μάτια των ανδρών –που ήταν σαν κι εμένα –με έχουν στοιχειώσει. Τα βράδια στη Σκωτία, τα κύματα της Φλόριδας, οι Σικάγο Μπουλς. Και τελευταία, όταν ξυπνάω μέσα στη νύχτα, πιάνω τον λαιμό μου…

Τελευταία Νέα