[Προεκτάσεις] Εξευτελισμός

Μέσα σε δύο εβδομάδες συνέβησαν τα εξής στο ΠΑΣΟΚ. Ο πρόεδρός του εξήρε την ιστορική αξία της ίδρυσής του από τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ο ίδιος ήταν απέναντι όταν συνέβη. Ενας από τους δελφίνους του τον κάρφωνε ότι θέλει να το μεταλλάξει, αλλά ο ίδιος είχε προτείνει να αλλάξουν το όνομα και τα σύμβολα. Και ο προηγούμενος πρόεδρος διεμήνυσε ότι είναι ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτά αποτελούν οικογενειακή του υπόθεση και εξέθεσε τα σχετικά κειμήλια.

Πού ήσουν νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος. Ενα κόμμα που είχε στην ηγετική ομάδα του πολιτικούς όπως ο Γεννηματάς, ο Πεπονής και ο Μώραλης –για να μην επεκταθούμε στους ζώντες –σήμερα έχει τον Πρωτόπαπα, τον Κωνσταντινόπουλο και τον Γρηγοράκο. Στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη που απέπνεαν και στους εσωκομματικούς αντιπάλους τους σεβασμό με το κύρος τους, ο ένας εκ των επιγόνων τους θεώρησε ότι ασκεί κληρονομικό δικαίωμα και ο άλλος λειτουργεί σαν να κατέβηκε από το όρος Σινά ή αρπάζεται προσωπικά με τα στελέχη του.

Εχει λόγο ύπαρξης ένα τέτοιο κόμμα; Δεν είναι πλέον κόμμα εξουσίας, αν κριθεί από τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα. Αν μπορεί να είναι απλώς πολιτικός φορέας με συγκεκριμένο ιδεολογικό φορτίο, οι μόνοι αρμόδιοι να απαντήσουν είναι τα μέλη του. Αν δεν υπάρχουν μέλη, τότε δεν υπάρχει και κόμμα.

Οσα μέλη απέμειναν οφείλουν να συναθροιστούν σε ένα Συνέδριο με εκλεγμένους εκπροσώπους και να λάβουν αποφάσεις για το μέλλον τους. Αν θέλουν να παραμείνουν ως ΠΑΣΟΚ με τον Βενιζέλο –ή άλλον –αρχηγό. Αν θέλουν να διαλυθούν και να τραβήξουν άλλος για τη Χίο του Σαμαρά και άλλος για τη Μυτιλήνη του Τσίπρα. Ή αν θέλουν να το παίξουν Μανολιός που έβαλε τα ρούχα του αλλιώς και να λέγονται Δημοκρατική Παράταξη, ή όπως τους αρέσει.

Με άλλα λόγια, ο μόνος τρόπος να σταματήσει το ΠΑΣΟΚ τον αυτοδιασυρμό του είναι να αποφασίσει το ίδιο καθαρά και αμετάκλητα τι θέλει να είναι. Να μιλήσουν τα μέλη του σε έντιμο και αντιπροσωπευτικό Συνέδριο για όλους και για όλα. Μέχρι τότε κάποιος να στείλει στους αξιωματούχους του που ξεκατινιάζονται στις συνεδριάσεις, τους στίχους του Καβάφη: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,/ τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/ όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις/ μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,/ μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες».