Αναζήτηση
Νομίζω ότι σε καμία κανονική ευρωπαϊκή χώρα δεν θα κάθονταν σοβαροί άνθρωποι να σχολιάζουν σοβαρά έναν πολιτικό αρχηγό που υποσχέθηκε (σύμφωνα με τους δικούς του υπολογισμούς) να μοιράσει το… 7% του ΑΕΠ της χώρας. Απλώς θα γελούσαν!
Ας προσποιηθώ λοιπόν ότι ζω σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Με τη διαφορά ότι εδώ δεν είμαστε για γέλια αλλά για κλάματα.
Η χώρα βρίσκεται ίσως στην πιο κρίσιμη καμπή της Ιστορίας της. Ολα είναι μετέωρα κι όλα παίζονται.
Η έξοδος από την κρίση μοιάζει πιθανή αλλά και ένα πολιτικό ατύχημα που θα μας ρίξει πίσω δεν είναι καθόλου απίθανο.
Η ύφεση υποχωρεί αλλά περιμένουμε ακόμη να δούμε την ανάπτυξη.
Η έξοδος από το Μνημόνιο φαίνεται εφικτή αλλά δεν είναι ακόμη εξασφαλισμένη.
Η κεφαλαιώδης διαπραγμάτευση για το χρέος θα πραγματοποιηθεί σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που μοιάζει μεταβαλλόμενο αλλά δεν έχει ακόμη μεταβάλει τα βασικά δεδομένα του.
Κι εμείς τι κουβεντιάζουμε;
Αν θα γίνουν εκλογές ή όχι, αν ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι κεντροαριστερός ή κεντροδεξιός, αν θα είναι υποψήφιος ο Κουβέλης, ο Καραμανλής ή ο… Σταύρος Δήμας (!), αν θα αλλάξει ή δεν θα αλλάξει ο εκλογικός νόμος, αν ο Βενιζέλος πλακώθηκε με τον Χρυσοχοΐδη, αν η ομιλία του Τσίπρα έπρεπε ή δεν έπρεπε να μεταδοθεί από τη δημόσια τηλεόραση –την οποία, αν δεν απατώμαι, το κόμμα του Τσίπρα ούτως ή άλλως μποϊκοτάρει σε παγκόσμια πρωτοτυπία!..
Και μέσα στην καλή χαρά ο Παπανδρέου βγάζει ανακοινώσεις να εξηγήσει τι εννοούσε όταν φώναζε «λεφτά υπάρχουν!» –ο καθένας ό,τι θυμάται χαίρεται…
Λυπάμαι αλλά αυτό δεν λέγεται πολιτική. Λέγεται παπαρολογία. Ακατάσχετη παπαρολογία. Κατώτερη των περιστάσεων και ανάξια των συνθηκών.
Μια παπαρολογία που οδηγεί δυστυχώς σε ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα: ότι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε η ύφεση ούτε το χρέος.
Είναι η εξαιρετικά χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της –στο οποίο συμπεριλαμβάνω κι ένα σημαντικό μέρος του μιντιακού κόσμου.
Ο κόσμος χάνεται κι αυτοί χτενίζονται. Ανίκανοι να χειριστούν την κρισιμότητα της κατάστασης, ανίκανοι ακόμη και να την κατανοήσουν.
Οσα λέει, ας πούμε, η αντιπολίτευση για το χρέος προξενούν ζαλάδα. Οχι επειδή δεν ξέρουν τι λένε αλλά επειδή δεν έχουν αίσθηση του προβλήματος που συζητούν.
Και αν μου λέγατε πως πρέπει να βγούμε από την κρίση με εκείνους που είναι ανίκανοι να υπολογίσουν έναν ΕΝΦΙΑ και με τους άλλους που είναι ανίδεοι να καταλάβουν το πρόβλημα της οικονομίας, τότε θα σας απαντούσα πως εγώ προσωπικά δεν στοιχηματίζω τίποτα!..
