Θα λέγαμε ότι έφταιξε η κακιά στιγμή. Θα το λέγαμε αν η στιγμή δεν επαναλαμβανόταν με την ίδια ένταση σαράντα οκτώ ώρες μετά. Ομως, ό,τι ειπώθηκε εν βρασμώ μεταξύ Βαγγέλη Βενιζέλου και Μιχάλη Χρυσοχοΐδη την Παρασκευή, ξαναειπώθηκε την Κυριακή στο Κάραβελ. Ο βρασμός είναι βρασμός διαρκείας.

Εντάξει, η προσωπική χημεία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ με τον υπουργό Υποδομών δεν ήταν ποτέ καλή. Η σχέση τους έχει σημαδευτεί και στο παρελθόν από θερμά επεισόδια. Ομως, η κρίση στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς νευρική. Τα νεύρα είναι σύμπτωμα ενός πολιτικού βέρτιγκο.

Το κόμμα ζει μια ασύμμετρη εξέλιξη. Εχει πάψει να ηγεμονεύει, αλλά τα στελέχη του δεν έχουν πάψει να υπουργεύουν. Εχουν ανατραφεί πολιτικά στα χρόνια που ο κομματικός βιότοπος δεν είχε μόνο παλικαράκια, φαντάσματα και καλικάντζαρους. Είχε μεγάλα ακροατήρια αφοσιωμένα σε καμιά δεκαριά «πρωθυπουργήσιμους».

Τώρα το κόμμα μοιάζει με νεκροταφείο προσωπικών φιλοδοξιών. Οι περισσότεροι από τους «πρωθυπουργήσιμους» έχουν εξοστρακιστεί εκτός πολιτικής. Οσοι παραμένουν στα πράγματα δεν έχουν ορίζοντα. Εχουν μόνο νεύρα –και ίσως την ανομολόγητη αγωνία ότι ακόμη και αν επιχειρηθεί η πολυπόθητη ανασυγκρότηση του χώρου, μπορεί εν τέλει να μην τους περιλαμβάνει.

Μέσα σε αυτή την ομίχλη θα ήταν αδύνατο να μη συμβαίνουν συγκρούσεις σαν την προχθεσινή. Δεν ήταν κανενός στρατηγική επιλογή. Ποια στρατηγική θα μπορούσε να καταρτιστεί στο συρρικνωμένο πασοκικό έδαφος; Ποια στρατηγική θα ήταν νοητή όταν δεν υπάρχουν πια στρατοί;

Αρκεί κανείς να αναλογιστεί ποια αφορμή πυροδότησε την έκρηξη. Τι είπε ο Χρυσοχοΐδης; Οτι το κόμμα δεν λειτουργεί ως κόμμα. Οτι δεν λειτουργούν τα όργανά του. Και βρέθηκε αντιμέτωπος με λυσσαλέες αντιδράσεις στην ίδια εκείνη εκδήλωση κατά την οποία τον επιβεβαίωνε η επιδεικτική απουσία του γραμματέα του κόμματος. Τι είπε ο Βενιζέλος; Οτι κάθε προσπάθειά του για ανάνηψη υπονομεύεται εκ των έσω. Είπε –με την επίκληση του Μπόρχες –ότι ο ίδιος επιμένει να χτίζει στην άμμο, σαν να ήτανε η άμμος πέτρα.

Οποιες κι αν είναι οι προθέσεις, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Την ώρα που το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να πείσει ότι είναι αναγκαίο ως πυλώνας της πολιτικής σταθερότητας, στροβιλίζεται αδιάκοπα σε μια δίνη εσωτερικής αποσταθεροποίησης.

Είναι μια κατάσταση από την οποία όλοι κινδυνεύουν να βγουν χαμένοι. Μια κατάσταση που θυμίζει όντως Μπόρχες. Θυμίζει εκείνες τις σκοτεινές ιστορίες όπου οι γκάουτσος μαχαιρώνονται χωρίς να πολυξέρουν γιατί. Σαν να τους οδηγούν τα στιλέτα τους.

Τελευταία Νέα