Αναζήτηση
Χθες αισθάνθηκα υπερήφανος ως πατέρας. Ακούγοντας τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να εξαγγέλλει το «κυβερνητικό πρόγραμμα» του κόμματός του στη ΔΕΘ, συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια στο σχολείο τα παιδιά μου δεν έγραφαν εκθέσεις ιδεών.
Εγραφαν κυβερνητικά προγράμματα.
Μη γελάτε όμως. Ακόμη και μια έκθεση ιδεών είναι χρήσιμη στην πολιτική. Επιτρέπει τουλάχιστον να καταλάβουμε τις ιδέες εκείνου που τις εκθέτει.
Δεν θα σταθώ λοιπόν στο τζάμπα ρεύμα, δωρεάν φάρμακα, νέα επιδόματα, κουπόνια διατροφής, δώρα Χριστουγέννων και αυξήσεις μισθών που μοίρασε απλόχερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δεν θα σταθώ στα χρέη που θα διαγράψει και σε άλλα που θα χαρίσει.
Δεν θα σταθώ σε πρωτόλειους αριθμητικούς υπολογισμούς, ούτε σε γραφικές πολιτικές εικασίες.
Δεν θα σταθώ καν στην επίκληση της αυτοδυναμίας ως έσχατη καταφυγή αισιοδοξίας.
Ούτως Ή άλλως, δεν είναι ο πρώτος που παίζει αυτό το παιχνίδι. Ο Παπανδρέου διαβεβαίωνε αρειμανίως ότι «λεφτά υπάρχουν!» και ο Σαμαράς είχε λύσει τα οικονομικά προβλήματα του τόπου σε δυο-τρία Ζάππεια.
Από αυτήν την άποψη ο Τσίπρας ακολουθεί απλώς την παραδοσιακή πατέντα όσων στην πολιτική εύκολα τάζουν και δύσκολα βάζουν.
Θα σταθώ όμως στην κεντρική ιδέα που διαπερνούσε την παρέμβασή του.
Ποια ήταν αυτή; Πως με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση η Ελλάδα θα γυρίσει πίσω στο 2009.
Ολα θα γίνουν σαν τότε. Οι μισθοί, οι συντάξεις, τα εργασιακά, τα ελλείμματα… Οι απολυμένοι θα ξαναπροσληφθούν και οι τυφλοί θα ξαναβρουν το φως τους. Ακόμη και το χρέος θα γυρίσουμε πίσω. Σαν να μην συνέβη τίποτα.
Και τότε όλα θα είναι ξανά όπως πριν.
Συν οι τράπεζες που, αν κατάλαβα καλά, θα περάσουν στα χέρια μιας μελλοντικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ίσως το μόνο νέο στοιχείο που προστίθεται στη δοκιμασμένη συνταγή της χρεοκοπίας –μάλλον για να την κάνει πιο αναπόφευκτη!..
Βρίσκω τη φιλοδοξία λίγο θλιβερή για έναν νέο πολιτικό κι ένα κόμμα που διατυμπανίζει ότι ανήκει στον προοδευτικό χώρο.
Διότι η Ελλάδα του 2009 ήταν ίσως μια πλουσιότερη αλλά όχι μια καλύτερη χώρα. Μπορεί αρκετοί να ζούσαν καλύτερα, αλλά είναι η Ελάδα που χρεοκόπησε.
Είναι δηλαδή η Ελλάδα που αφήσαμε πίσω μας αμετάκλητα ακριβώς επειδή χρεοκόπησε, ακόμη κι αν είχε καλύτερες συντάξεις, πλουσιότερα επιδόματα και υψηλότερο βασικό μισθό.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με μεγαλύτερη σαφήνεια από ποτέ έδωσε από τη Θεσσαλονίκη το σύνθημα «πίσω ολοταχώς!».
Ασφαλώς θα πείσει κάποιους απελπισμένους ή δυστυχισμένους. Δύσκολα όμως θα τον ακολουθήσει συνολικά η ελληνική κοινωνία.
Δεν είναι μόνο ότι οι λαοί δεν αυτοκτονούν. Είναι ότι και οι κοινωνίες δεν αναπαλαιώνονται.
