Αναζήτηση
Μιλούσε αθροιστικά επί σχεδόν πέντε ώρες. Κι όμως μόνο για λίγες στιγμές παρασύρθηκε στο παλιό, ιερατικό του ύφος –στον στόμφο του τιμωρού που δεν έρχεται για να μοιράσει μόνο λεφτά αλλά και ισόβια στους πολιτικούς του αντιπάλους. Η εκδοχή του Αλέξη Τσίπρα που εμφανίστηκε το Σαββατοκύριακο στη σκηνή της ΔΕΘ ήταν σχεδιασμένη για να εκπέμπει όχι αγανάκτηση αλλά αυτοπεποίθηση. Οχι θυμό αλλά υπολογισμό. Με τους όρους που ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει χρησιμοποιήσει, σκηνοθέτησε τον εαυτό του ως «χτίστη» και μόνο λίγο ως «γκρεμιστή».
Ηταν μια αναμενόμενη επιλογή. Η επίδοση των ευρωεκλογών έδειξε στον Τσίπρα ότι δεν έχει άλλο θυμό να δρέψει. Η καταγγελτική αντιπολίτευση τον έφερε μέχρι το 26,5%. Το αποτέλεσμα του υποδείκνυε ότι όφειλε να προσεγγίσει εκείνους που φοβούνται ότι μια πιθανή ανάδειξή του στην εξουσία θα θέσει σε κίνδυνο ακόμη και τα στοιχειώδη –και κυρίως το νόμισμα.
Σε αυτούς φάνηκε να έχει στραμμένο το βλέμμα του ο Τσίπρας. Ο μπαμπούλας πέθανε, τους είπε. Η κινδυνολογία για έξοδο από το ευρώ είναι παρωχημένη. Και ως απόδειξη τους έδειξε ξανά και ξανά τις νωπές σφραγίδες στο διαβατήριό του. Τα ταξίδια του στην Ευρώπη, τα τετ α τετ του με τους ευρωπαίους παράγοντες, τη συμμετοχή του στο ευρωντιμπέιτ.
Δεν ήθελε μόνο να δείξει ότι ο ίδιος είναι πλέον ένας πολιτικός «περπατημένος» στα ευρωπαϊκά fora. Ηθελε κυρίως να πει ότι και οι Ευρωπαίοι έχουν αρχίσει να εξοικειώνονται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εχουν πάθει μιθριδατισμό με το κόμμα που στην αρχή έβλεπαν ως τοξικό κίνδυνο για την ευρωζώνη.
«Γιατί να με φοβάστε εσείς αφού δεν με φοβάται πια ούτε ο Ντράγκι;» μοιάζει να ρωτάει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους ο Αλέξης Τσίπρας.
Ετσι, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο αναγνωρίζει ότι οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση έχει ανάγκη κάποιου είδους έξωθεν νομιμοποίηση, αλλά ισχυρίζεται κιόλας ότι τη διαθέτει. Το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έσπευσε με χθεσινοβραδινή της διαρροή να «γειώσει» αυτό τον ισχυρισμό δείχνει και τους κινδύνους που κρύβει πάντα η απόπειρα να ερμηνεύεις τους ξένους για εσωτερική κατανάλωση.
Από τον τόνο, από όσα είπε και όσα δεν είπε ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη, φαίνεται ότι πια ο στόχος του είναι η αποδραματοποίηση του διλήμματος των επόμενων εκλογών. Η αποφόρτισή του από υπαρξιακούς κινδύνους.
Ακόμη και η κυνική χαλαρότητα με την οποία ομολόγησε ότι αλιεύει ψήφους από παντού, θα μπορούσε να εκληφθεί ως όψιμος πραγματισμός. Είναι ένας πραγματισμός που αναφέρεται σε μια πραγματικότητα την οποία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κουράστηκε να παρουσιάζει ως «νέα». Δεν άλλαξαν, είπε, οι θέσεις του. Αλλαξε η Ευρώπη.
Αν το μεταφράσουμε, πάντως, σε όρους μαρξιστικού ντετερμινισμού, το μήνυμα δεν ακούγεται και τόσο καθησυχαστικό: Δεν ωρίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωρίμασαν, λέει, οι συνθήκες.
