Ανάμεσα στις τόσες και τόσες φοβίες που υπάρχουν και ταλαιπωρούν τους ανθρώπους, υπάρχει και μία που λέγεται «διοικητική φοβία». Δηλαδή δεν υπάρχει ακριβώς, δεν είναι πουθενά καταγεγραμμένη στα εγχειρίδια και ο ψυχίατρος Ζιλ Μπιρνά δεν την έχει ξανακούσει στη ζωή του, ο ίδιος όμως επισημαίνει πως «ψυχιατρικά μιλώντας, κάθε φοβία μπορεί να υπάρξει». Αρα υπάρχει. Και από αυτήν υποφέρει ο Τομά Τεβενού.

Το πιστεύει ο ίδιος, άρα υποφέρει. Για αυτό και το 2012, κατέθεσε τη φορολογική του δήλωση εκπρόθεσμα. Το 2013 δεν την κατέθεσε καθόλου. Και το 2014 την κατέθεσε πάλι με καθυστέρηση. Για αυτό, επίσης, άφησε απλήρωτο επί τρία χρόνια το ενοίκιο του διαμερίσματός του στο Παρίσι. Και πλήρωνε από σπανίως έως ποτέ τα πρόστιμα για αντικανονική στάθμευση του υπηρεσιακού του αυτοκινήτου.

Για αυτό, τέλος, δεν δήλωσε στην Ανώτατη Αρχή για τη Διαφάνεια της Δημόσιας Ζωής ότι είχε δημιουργήσει μια εταιρεία προκειμένου να πληρώνει μία οικιακή βοηθό∙ όπως επίσης ότι ήταν διαχειριστής διαφόρων επιχειρήσεων μεικτής οικονομίας στην περιοχή όπου εξελέγη το 2012 βουλευτής, το Κρεζό-Μοντσό-λε-Μιν. Κι ας του έλεγαν συνεχώς οι φίλοι του και συνεργάτες του: «Τομά, επιτέλους, βάλε σε μια τάξη τους λογαριασμούς σου!»

Ο Τομά Τεβενού είναι 40 χρονών.

Στις 26 Αυγούστου ανέλαβε για πρώτη φορά στη ζωή του κυβερνητικό πόστο, συγκεκριμένα υφυπουργός Εξωτερικού Εμπορίου, Ανάπτυξης του Τουρισμού και Γάλλων της Διασποράς στην κυβέρνηση Βαλς 2. Πρέπει να ήταν ένας από τους πιο εφήμερους (υφ)υπουργούς που γνώρισε ποτέ η Γαλλία. Αποπέμφθηκε έπειτα από εννέα ημέρες όταν αποκαλύφθηκε η –πώς το θέτει ο ίδιος; –«αμέλειά» του.

Εξ όσων γνωρίζουμε, όμως, δεν χρωστάει πια τίποτα. Εχει αναγκαστεί να πληρώσει και τους καθυστερημένους φόρους, και τα πρόστιμά του, και το ενοίκιό του –αφού απειλήθηκε με έξωση και άλλαξε σπίτι. Για αυτό και δεν θεωρεί ότι οφείλει σε κανέναν να απαρνηθεί τη βουλευτική του έδρα. Μόνο το Σοσιαλιστικό Κόμμα εγκατέλειψε, αφήνοντάς το με οριακή απόλυτη πλειοψηφία 289 εδρών, σε μία από τις πιο ταραγμένες και κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του, και της σύγχρονης γαλλικής Ιστορίας εν γένει.

Του το ζητούν όλοι, από τον Μανουέλ Βαλς μέχρι τους εκατοντάδες χιλιάδες ανώνυμους Γάλλους που έχουν υπογράψει σχετική ηλεκτρονική αξίωση. Οπότε; Τρία τα συμπεράσματα. Πρώτον: Ακόμη και με τους καλύτερους νόμους, οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι. Δεύτερον: Η δημόσια ηθική είναι πάνω από όλα προσωπική υπόθεση. Και τρίτον: Ωραία αυτή η «διοικητική φοβία», θα την επικαλούμαι κι εγώ.

Τελευταία Νέα