Ο πρόσφατος πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα είχε ισχυρό και καταστροφικό αντίκτυπο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Στο Βερολίνο, το Λονδίνο, το Παρίσι, στη Ρώμη και αλλού το Ισραήλ καταγγέλλεται ως «τρομοκρατικό κράτος». Εξαγριωμένοι διαδηλωτές έκαψαν συναγωγές στη Γαλλία, ενώ στη Γερμανία κάποιοι φώναξαν «Οι Εβραίοι στους θαλάμους αερίων»! Ο αλλόκοτος συνδυασμός της θεμιτής αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη και του αντιεβραϊκού πάθους φαίνεται να έχει διαμορφώσει μια πολιτικά ορθή μορφή αντισημιτισμού –η οποία, 70 χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, ανοίγει το φάσμα της Νύχτας των Κρυστάλλων στις εβραϊκές κοινότητες της Ευρώπης.

Οι Ισραηλινοί παλεύουν να κατανοήσουν γιατί πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες και 200.000 θάνατοι στη Συρία σημαίνουν τόσο λιγότερα για τη δυτική συνείδηση από τους 2.000 Παλαιστινίους που σκοτώθηκαν στη Γάζα. Δεν μπορούν να καταλάβουν πώς οι ευρωπαίοι διαδηλωτές μπορούν να αποκηρύσσουν τους πολέμους του Ισραήλ ως «γενοκτονία» –ένας όρος που δεν έχει ποτέ αναφερθεί για τη συριακή εκατόμβη, την ισοπέδωση του Γκρόζνι από τη Ρωσία, τα 500.000 θύματα στο Ιράκ μετά την επέμβαση των ΗΠΑ το 2003 ή τις αμερικανικές αεροπορικές επιθέσεις στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν.

Στην πραγματικότητα, το ερώτημα είναι απλό: Ο ορισμός των αμαρτιών του Ισραήλ με όρους δανεισμένους από το Ολοκαύτωμα είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος της Eυρώπης να απαλλαγεί από το εβραϊκό κόμπλεξ. «Το Ολοκαύτωμα», όπως έγραψε ο Τόμας Κένελι στην «Κιβωτό του Σίντλερ», «είναι πρόβλημα όσων δεν είναι Εβραίοι, όχι των Εβραίων». Ή όπως ο ψυχίατρος Ζβι Ρεξ είπε: «Οι Γερμανοί δεν θα συγχωρέσουν ποτέ τους Εβραίους για το Αουσβιτς».

Δεν υπάρχει αμφιβολία για την ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα. Ομως δεν φθάνει ούτε κατά διάνοια άλλες ανθρωπιστικές καταστροφές των τελευταίων δεκαετιών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στο Κονγκό, το Σουδάν, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Από το 1882, όλη η αραβο-εβραϊκή/ισραηλινή διένεξη είχε ως αποτέλεσμα τον μισό αριθμό των θυμάτων που η Συρία είχε μέσα σε τρία χρόνια. Από το 1950, η αραβο-ισραηλινή σύγκρουση βρίσκεται στην 49η θέση με βάση των αριθμό των θυμάτων.

Αυτό δεν συνάδει με τη διεθνή κατασυκοφάντηση του Ισραήλ. Οταν άλλες χώρες κάνουν λάθη, η πολιτική τους αμφισβητείται. Οταν η συμπεριφορά του Ισραήλ είναι προβληματική ή αμφιλεγόμενη, τίθεται εν αμφιβόλω η ύπαρξή του. Υπάρχουν περισσότερες αποφάσεις του ΟΗΕ για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ισραήλ απ’ ό,τι για όλες τις άλλες χώρες μαζί.

Η ισραηλινο-παλαιστινιακή τραγωδία είναι μοναδική. Είναι η οδύσσεια δύο κρατών που εξίσου διεκδικούν τους Αγίους Τόπους και θρησκευτικά μνημεία που είναι σημαντικά για εκατομμύρια ανθρώπους διεθνώς. Είναι επίσης ένας πόλεμος αντικρουόμενων εικόνων, και με τις δύο πλευρές να διεκδικούν μονοπώλιο στο δίκαιο. Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι το Ολοκαύτωμα δεν δίνει στο Ισραήλ ασυλία από τις κριτικές ούτε κάθε επίθεση στην ισραηλινή πολιτική μπορεί να απορρίπτεται ως αντισημιτισμός.

Ο Σλόμο Μπεν Αμί, πρώην υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, είναι αντιπρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου για την Ειρήνη στο Τολέδο.

Τελευταία Νέα