[Εμπιστευτικά] Στερνή μου γνώση

Τον Μάρτιο 2009, ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής πήρε την πρωτοβουλία μιας σειράς συναντήσεων με τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μέγαρο Μαξίμου.

Στον Γ. Παπανδρέου περιέγραψε τη δύσκολη κατάσταση της οικονομίας και ζήτησε μια ανοχή της αντιπολίτευσης απέναντι στα δύσκολα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν.

Εξερχόμενος, ο Παπανδρέου απέρριψε κάθε περιθώριο συνεννόησης και επανέλαβε το αίτημα για εκλογές.

Είχε ήδη προειδοποιήσει πως η χώρα, ούτως ή άλλως, θα οδηγηθεί σε κάλπες λίγους μήνες αργότερα, αφού το ΠΑΣΟΚ είχε αποφασίσει να μπλοκάρει την προεδρική εκλογή.

Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε.

Ο Καραμανλής με την ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διέθετε και μπροστά σε έναν απειλητικό εκλογικό ορίζοντα προτίμησε να πέσει στα μαλακά. Δεν πήρε τα μέτρα που έπρεπε και η δημοσιονομική κατάσταση επιδεινώθηκε σοβαρά.

Ο Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές έξι μήνες αργότερα διαβεβαιώνοντας ότι «λεφτά υπάρχουν!», αλλά συνέχισε την απραξία και η οικονομία εκτροχιάστηκε πλήρως.

Τελικά, και ο ένας έπεσε στα μαλακά και ο άλλος έγινε πρωθυπουργός. Αλλά η χώρα οδηγήθηκε ουσιαστικά σε χρεοκοπία και στο Μνημόνιο.

Ηθικό δίδαγμα; Αν τον Μάρτιο 2009 ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου είχαν αντιδράσει διαφορετικά, αν δεν είχαν προτάξει το βραχυπρόθεσμο συμφέρον αλλά την εθνική ανάγκη, τότε η χώρα είχε σοβαρές πιθανότητες να αποφύγει τη δοκιμασία που υπέστη την επόμενη τετραετία.

Και τώρα οι δύο πρώην πρωθυπουργοί θα αναγνωρίζονταν περίπου ως σωτήρες της πατρίδας. Στερνή μου γνώση.

Θα μου πείτε ότι κάνω τον έξυπνο επειδή συμβαίνει να γνωρίζω τη συνέχεια και το τέλος της ιστορίας.

Σύμφωνοι. Αλλά οι πραγματικοί πολιτικοί ηγέτες είναι εκείνοι που κοιτούν μπροστά και μακριά. Που βλέπουν όσα δεν αντιλαμβανόμαστε εμείς οι υπόλοιποι. Είναι εκείνοι που κατορθώνουν να διαμορφώσουν και όχι να υποστούν τη συνέχεια και το τέλος.

Πολύ φοβάμαι ότι η θλιβερή αυτή ιστορία κινδυνεύει να επαναληφθεί στις ημέρες μας. Και για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Τη στιγμή που η χώρα πάει λίγο να ανασάνει και να σηκώσει κεφάλι, η πολιτική αβεβαιότητα και ο διχασμός κινδυνεύουν να τη ρίξουν πίσω.

Κι αυτό επειδή μια σειρά από κομματικές και προσωπικές επιδιώξεις ή συμφέροντα εμφανίζονται να προέχουν της εθνικής ανάγκης.

Επειδή εκείνοι που θα έπρεπε περισσότερο από όλους να κοιτούν μπροστά και μακριά για να ανιχνεύσουν και να υπηρετήσουν το εθνικό ζητούμενο επιλέγουν να προτάξουν τις πιο ευτελείς μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Τόσο τους κόβει.

Θα μου πείτε ότι η Ιστορία είναι αμείλικτη και τελικά θα τους ανταμείψει ανάλογα.

Καμία αντίρρηση. Αλλά εμείς οι υπόλοιποι τι φταίμε;