Αναζήτηση
Ο Τάκης Μπαλτάκος, το αθέατο πρόσωπο στο πλευρό του Αντώνη Σαμαρά, που απομακρύνθηκε έπειτα από εκείνη την ανεκδιήγητη συνομιλία του με τον Ηλία Κασιδιάρη, που υπεκλάπη εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τον ίδιο και επαναφέροντας τη Χρυσή Αυγή στο προσκήνιο ως θύμα δήθεν πολιτικών διώξεων, έχει αρχίσει να εμφανίζεται όλο και περισσότερο ως ενοποιητικός παράγων της ακραίας Δεξιάς.
Σε χθεσινή συνέντευξή του στο «Βήμα», ο κύριος Μπαλτάκος ισχυρίζεται ότι μπορεί να κάνει κόμμα στα δεξιά της ΝΔ προκειμένου να καλυφθεί το κενό που έχει δημιουργηθεί από τη δυσαρέσκεια ψηφοφόρων λόγω της κυβερνητικής διαχείρισης της κρίσης. Το στίγμα ενός τέτοιου πιθανού κόμματος, μάλιστα, το προσδιορίζει σε αντίθεση με την Αριστερά –πολιτική και ιδεολογική.
Κατανοητό. Ο κύριος Μπαλτάκος (για λόγους εκδίκησης;) αναζητεί ένα σχήμα που θα αναπαράγει την ιδεολογία της παλαιάς εθνικοφροσύνης. Ενα νατιβιστικό-εθνικιστικό μόρφωμα, που θα στηρίζεται σε σπαράγματα του παλαιού πολιτικού προσωπικού (αναφέρει τον πρώην Ανεξάρτητο Ελληνα, Βασίλη Καπερνάρο και τον Χρήστο Ζώη, ενώ δεν αποκλείει και τον επίτιμο αρχηγό ΓΕΣ Φραγκούλη Φράγκο), ενισχυμένα με προσωπικότητες που δεν βρίσκονται στην πολιτική, αποστράτων και παραγόντων της Εκκλησίας –αναφέρει τον Μητροπολίτη Νικόλαο Χατζηνικολάου και μοναχούς του Αγίου Ορους. Προσβλέπει, λέει, στην υπεράσπιση «των πυλώνων του Εθνους, της Εκκλησίας και των Ενόπλων Δυνάμεων». Ολα αυτά, τονίζει, για να τελεσφορήσουν χρειάζονται έναν ισχυρό ηγέτη, ει δυνατόν στρατιωτικό, έναν Ντε Γκολ ή, έστω, έναν στρατάρχη Παπάγο.
Το ιδεολογικό σχήμα του κυρίου Μπαλτάκου κάνει νερά. Ο Ντε Γκολ βρέθηκε ηγέτης, ακόμα και στην παντοδυναμία του, ενός ακραιφνώς κοσμικού κράτους. Ο στρατάρχης Παπάγος, ακόμα και αν διεκδίκησε την ελληνικού τύπου εθνικοφροσύνη, φρόντισε να προσδέσει τη χώρα στο άρμα του ατλαντισμού, αναγνωρίζοντας ότι χωρίς συμμαχίες η χώρα δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της. Με δεδομένο το αντιμνημονιακό και αντιευρωπαϊκό μένος της σημερινής Ακροδεξιάς, τι είδους Παπάγος θα μπορούσε να ηγηθεί ενός χώρου που, πρωτίστως, αντιστρατεύεται την Ευρώπη και την Αμερική, επειδή τις θεωρεί υπεύθυνες για το οικονομικό μας χάλι; Αφήστε που, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, με την Ευρώπη να συζητά επιτέλους κοινή στρατηγική για την αντιμετώπιση της πολύμορφης δομικής κρίσης της ΕΕ, η παλαιά εθνικοφροσύνη τελειώνει εκεί όπου τελειώνουν οι παλαιοί αγοραφοβικοί ψηφοφόροι. Η σύγχρονη εθνικοφροσύνη εκφράζεται με ριζοσπαστικό τρόπο και με εξτρεμιστικές πράξεις. Μπορεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα να σηκώσει ακόμα ένα ριζοσπαστικό ακροδεξιό κόμμα;
Και μια λεπτομέρεια: ο κύριος Μπαλτάκος μιλάει στον δημοσιογράφο του «Βήματος» κάτω από τέσσερις θρησκευτικές εικόνες και κάτι κομποσκοίνια. Είναι κατανοητό, θέλει να εκδικηθεί τον Κασιδιάρη που του την έστησε. Αλλά γίνεται στο σπίτι του κρεμασμένου να εκθέτουν τη θηλιά;
