Αναστροφή της Ιστορίας

Μπορεί μεν οι περιπαθείς οπαδοί των εν πολλοίς μεταφυσικών ερμηνειών του ρέοντος ιστορικού γίγνεσθαι, να διαβλέπουν στα κατά συρροήν δραματικά γεγονότα επιβεβαιούμενες προφητείες, αλλά: Η μόνη επιβεβαιωμένη αλήθεια είναι τελικά η λογική των προδήλων (αλλά και αδήλων) συμφερόντων που τα διέπει και η διαλεκτική των στρατηγικών που τα προκαλεί. Κι αυτά τα συμφέροντα και οι στρατηγικές, δεν είναι αφηρημένες έννοιες, αλλά στυγνές πραγματικότητες. Κι έχουν συγκεκριμένους αυτουργούς και προσδιορισμένους στόχους.

Το «ξανθόν γένος» των λαϊκών μύθων, μπορεί μεν να επενεργεί και να δημιουργεί κρίσιμα γεωπολιτικά τετελεσμένα σε όμορες περιοχές. Αλλά δεν έχει δώσει δείγματα διαθέσεων για κάθοδο προς Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να την προσφέρει σε όσους από εμάς καταδύονται σε αδασμολόγητες ονειροπολήσεις. Αντιθέτως για την Πόλη (και με εξαγριούμενες διαθέσεις πορθητού) τρίζει τα δόντια κι ακονίζει τα χαντζάρια, το αδιστακτότερο μέρος του ακραίου Ισλάμ. Με σαφείς αναφορές. Και δεδηλωμένες προθέσεις. Οπόταν και: Οι θηριώδεις φλόγες που αναδύονται από τα πεδία των φονικών επελάσεων, τείνουν να επεκταθούν ραγδαία δυτικότερα. Και προς τη βαλκανική περίμετρο. Και προς τις ανατολικές παρυφές της Μεσογείου. Αποβαίνοντας ήδη εφιαλτική προοπτική για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Η οποία ούτως ή άλλως (και για λόγους ευανάγνωστους) δέχεται ήδη την πίεση των σαρωτικών γεγονότων και το βάρος των αποσαθρωτικών παραγώγων τους. Τα οποία και κανένας δεν μπορεί ακόμη επακριβώς να προϋπολογίσει, καθώς και οι στρατηγικές που προάγουν οι λεγόμενοι τζιχαντιστές και οι τελικές τους στοχοθεσίες, είναι κυριολεκτικώς ασύμμετρες.

Οπως καθόλου ακόμη ξεκαθαρισμένοι δεν είναι οι κινητήριοι μοχλοί και οι καθαυτό στρατηγικοί υποκινητές. Αυτοί που υποθάλπουν δηλαδή. Και που: Αφενός μεν χρηματοδοτούν αφειδώς. Αφετέρου δε οπλίζουν γενναιόδωρα. Δημιουργώντας «από το πουθενά»: α) Στρατιωτικούς βραχίονες, που κινούνται με διάταξη τακτικών στρατιωτικών σωμάτων και στη βάση σαφών εδαφικών και γεωστρατηγικών σχεδιασμών. β) Οργανωτικούς μηχανισμούς, που δημιουργούν σκιώδεις –πλην λειτουργικές –διοικητικές δομές, στη βάση του ισλαμικού νόμου (δηλαδή της Σαρία στις ακραίες της αντιλήψεις και πρακτικές) σε περιοχές που ήδη ελέγχουν. Και οι οποίες δεν είναι αμελητέες, ενώ αντιθέτως διαλαμβάνουν ευρύτατα τμήματα του Ιράκ και της Συρίας, με βούληση επεκτάσεως.

Οι ανησυχίες και γενικότερα οι εκδηλούμενες αντιδράσεις της Δύσεως (και κυρίως των Ευρωπαίων) δίδουν το μέτρο και της ασύμμετρης απειλής

και –κυρίως –των κλιμακούμενων φόβων που αναδύονται για τα επερχόμενα. Και είναι ίσως πέραν και από ενδεικτικές, οι –δίκην ευκρινούς κι επείγοντος σήματος κινδύνου –προειδοποιήσεις του βρετανού πρωθυπουργού (σε αρθρογραφική του παρέμβαση στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ») με τις οποίες επισημαίνει ότι: Προάγεται ταχέως «η καθίδρυση τρομοκρατικού κράτους στις ακτές της Μεσογείου», που θα εφάπτεται «χώρας μέλους του ΝΑΤΟ». Δηλαδή της Τουρκίας. Εάν όχι κι εντός των ορίων της, εάν δεν υπάρξει αποτελεσματική ανάσχεση της λαίλαπας. Η οποία και απ’ όπου περνά, διασπείρει μαζικά, θάνατο, ερείπια και τρόμο. Ως μέρος δοκιμασμένης πρακτικής για επιβολή. Αναστρέφοντας κυριολεκτικώς την Ιστορία. Και παραπέμποντας ευθέως σε μνήμες που επικαλύφθηκαν από τη λήθη δεκαπέντε και πλέον αιώνων. Οπου ακριβώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται στις ίδιες γεωγραφικές συντεταγμένες, αλλ’ όχι ως φάρσα –όπως ρητορικώς συνήθως λέγεται –αλλά ως εφιαλτική της υποτροπή. Και τραγωδία, χωρίς βέβαιο επίλογο. Εκεί όπου ακριβώς οι μεταφυσικές προσεγγίσεις γεωγραφούν για αιώνες το πεδίο του Αρμαγεδώνα.

Οι ευρωπαϊκοί (και όχι μόνο) φόβοι, διαβαθμίζονται ακριβώς σε μια σειρά «καθ’ υπολογισμόν ενδεχομένων», με ύπατο εκείνο:

1.Της μεταφοράς αυτών των συγκρουσιακών δυναμικών, όχι απλώς στην περίμετρο, αλλά στο επίκεντρο ευρωπαϊκών δυνάμεων, με κινητοποίηση συν άλλοις, πυρήνων φανατισμού που ενυπάρχουν «εν υπνώσει» στους κόλπους κάποιων μουσουλμανικών μειονοτήτων.

2. Της μετεξελίξεως αυτών που τώρα βιώνονται, σε μοντέλο παρ’ ευχήν γενικευμένου «πολέμου των πολιτισμών», με όρους ακόμη και παρωχημένων θρησκευτικών περιχαρακώσεων. Επιβεβαιώνοντας έτσι τη νωπή θεωρία Χάντιγκτον, που όλοι μεν απεύχονται, αλλά που τα γεγονότα συνωμοτούν να την επαληθεύσουν! Κάτι που δεν πρέπει ποτέ ν’ αφεθεί να συμβεί. Γιατί τότε η ανθρωπότητα θα βιώσει εν τη πράξει και με τραγικό τρόπο, έναν όντως Αρμαγεδώνα. Με απευκταία τιμήματα. Και διαστάσεις που δεν μπορεί να προεικασθούν.

Σ’ αυτές τις επισημάνσεις, πρέπει να συνυπολογίζονται πάντοτε οι συνθήκες ανεξέλεγκτης εν πολλοίς ρευστότητος που διαμορφώνονται στο μεγαλύτερο μέρος του αραβικού μουσουλμανικού τόξου. Οι οποίες και αποβαίνουν καθόλα εύφορο έδαφος για την καλλιέργεια και ανάταξη αυτών των φαινομένων. Από εκθεμελιούμενη Λιβύη, μέχρι την ασταθή Αίγυπτο.

Και μέχρι Συρία. Με το Ιράκ γεωπολιτικά κρεουργημένο ν’ αναδεικνύεται ως επίκεντρο αυτής της επαναγεωγραφήσεως πολιτειακών ορίων, της ανακατατάξεως ισχύος και ρόλων και τελικά βεβαίως της ανακατανομής των φυσικών πόρων. Οχι μόνο με όρους υδρογονανθράκων, αλλά και υδατίνων αποθεμάτων. Τα οποία και αποτελούν για ολόκληρη την περιοχή, μείζονα παράγοντα εθνικής αυτοσυντηρήσεως. Επομένως και συστατικό της σταθερότητος που αυτή τη στιγμή αποτελεί το διακύβευμα που τείνει προς κατάρρευση. Κι αυτός ο παράγοντας θα γίνεται συν τω χρόνω εντονότερα αισθητός. Με τα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη (άρα και την Τουρκία ως βασικό διαχειριστή τους) στο επίκεντρο.