Είναι γενική διαπίστωση η αδράνεια που επιδεικνύεται από το σύνολο σχεδόν των στελεχών του χώρου που άλλοι αποκαλούν Κεντροαριστερά ή Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη και άλλοι Σοσιαλδημοκρατία ή Κοινωνικό Κέντρο. Η αναγκαιότητα άμεσης συνεννόησης των στελεχών του χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αυξάνει καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο. Διαπιστώνουμε όχι μόνο την εξάντληση των ορίων δράσης της ΝΔ αλλά, κυρίως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια διατύπωσης πρότασης ικανής να πάει τη χώρα μπροστά. Στερείται ικανών στελεχών, προγράμματος και προσανατολισμού στην εξεύρεση συμμαχιών. Αναμασά ξεπερασμένα συνθήματα και παλινωδεί μεταξύ ΕΕ και τρίτου κόσμου, ενώ προσφάτως μας προέκυψε και η ταύτιση των καλόγερων με τους Ζαπατίστας. Ο μέχρις απελπισίας ανιστόρητος κ. Τσίπρας ίσως στοχεύει στην αναγέννηση του νεοορθόδοξου δογματισμού του 1960-70.

Πληροφορούμαι ότι ο Ευ. Βενιζέλος διστάζει, σκεπτόμενος την αντίδραση των ζηλωτών του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, ο Κουβέλης σκέφτεται αν θα συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα βρεθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Λυκούδης σκέφτεται την τύχη της ΔΗΜΑΡ, με ενδεχόμενη την αποχώρηση του Κουβέλη από την ηγεσία της, ενώ οι Κ. Σημίτης, Α. Παπαδόπουλος, Α. Διαμαντοπούλου, Γ. Φλωρίδης, Τ. Γιαννίτσης, Ν. Χριστοδουλάκης, Η. Μόσσιαλος, Ι. Ραγκούσης διστάζουν να πραγματοποιήσουν το αυτονόητο άλμα. Την ίδια στιγμή, ο Στ. Θεοδωράκης δείχνει αυταρχικές τάσεις, διαγράφοντας εκλεγμένο μέλος του ανώτατου οργάνου του Ποταμιού, ενώ μοιράζει το «Γαλάζιο Βιβλίο», για το περιεχόμενο του οποίου τα μέλη του εν λόγω οργάνου δεν εξέφρασαν άποψη. Τονίζει μάλιστα ότι δεν συμπαρατάσσεται με προαναφερθέντα άτομα, διότι είναι ήδη απαξιωμένα.

Τα παιδία παίζει λοιπόν. Ετσι νομίζουν ότι θα βοηθήσουν τη χώρα που στενάζει και με δική τους ευθύνη; Ολοι έλαβαν μέρος στο παιχνίδι εξουσίας, με ελάχιστες έως πολλές ευθύνες. Παρθενογενέσεις δεν γίνονται στις ημέρες μας. Η τελευταία έλαβε χώρα πριν από 2014 χρόνια. Αλλη δεν αναμένεται σύντομα. Η συμμετοχή όλων των προαναφερθέντων στη συγκρότηση του μεσαίου χώρου είναι εκ των ων ουκ άνευ. Οι διακηρύξεις του Ποταμιού, περί πλήρους ανανέωσης της πολιτικής ζωής με αποκλεισμό όλων εκείνων που άσκησαν έως χθες πολιτική, μας οδηγεί νομοτελειακά στην αυταρχική εξουσία του ενός.

Ολοι, μηδενός εξαιρουμένου, απέκτησαν κύρος και θέσεις στον κρατικό μηχανισμό με την ψήφο μας. Εξελέγησαν κάποτε από τον ελληνικό λαό, απέκτησαν τίτλους βουλευτή και υπουργού, αλλά και την υποχρέωση να αφήσουν κατά μέρος τους εγωισμούς και τις προσωπικές φιλοδοξίες. Εχουν υποχρέωση να στρατευθούν στην κοινή υπόθεση της δημιουργίας της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, την οποία περιμένουμε ως εκείνον τον φορέα που θα διατυπώσει ρεαλιστική, θαρραλέα, προοδευτική πρόταση εξόδου από την κρίση με διάρκεια και αντοχή στον χρόνο και στις πιέσεις των διαμορφωμένων παγκόσμιων συσχετισμών. Δεν έχουν την επιλογή της αποχής από την προσπάθεια, δεν έχουν το δικαίωμα του εφησυχασμού και της αδιαφορίας. Απευθύνω έκκληση προς όλους τους προαναφερθέντες: ως μονάδες ή ως μικρές ομάδες του χώρου της Κεντροαριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας και του Κοινωνικού Κέντρου δεν έχετε κρίσιμη μάζα και δεν βοηθάτε τη χώρα μας. Σας θέλουμε μαζί. Απαιτούμε συστράτευση στον κοινό σκοπό. Τώρα και όχι αύριο. Και σ’ εσένα Σταύρο που όπως είπες δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις με κάποιους εκ των ανωτέρω, σου απαντώ ότι εκεί δοκιμάζονται και αναδεικνύονται οι ηγέτες. Να πρωτοπορούν, να οδηγούν και να πείθουν τον λαό και όχι να σύρονται πίσω από τις μισαλλοδοξίες, τις ασυναρτησίες και τις φοβίες του. Να διαμορφώνουν άποψη στην κοινωνία και όχι να χαϊδεύουν τα αφτιά των οπαδών. Να δυσαρεστούν, αν χρειαστεί, και όχι να υπόσχονται στον καθένα την ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών.

Μπορείτε να το πράξετε; Αν ναι τότε είστε άξιοι ηγέτες. Αν όχι πείτε το ξεκάθαρα να το γνωρίζουμε, ώστε να σας προσπεράσουμε, εάν –παρ’ ελπίδα –θέτετε το προσωπικό συμφέρον υπεράνω του συλλογικού. Η πρωτοβουλία των 58 αυτόν τον στόχο είχε. Να σας φέρει κοντά, ώστε να παραλάβετε τη σκυτάλη και να μορφοποιήσετε, μέσα από τη συζήτηση και τη διαπραγμάτευση, το νέο σχήμα. Τα αίτια της αποτυχίας του εγχειρήματος έχουν αναλυθεί κατά κόρον από τον γράφοντα και είχαν διατυπωθεί από τον Οκτώβριο 2013. Ομως «δεν κλαίμε πάνω απ’ το χυμένο γάλα». Πράξτε το τώρα και όχι αύριο. Βρεθείτε σε ένα κοινό τραπέζι, αποβάλλετε το εγώ και προτάξτε το εμείς. Αυτό απαιτούμε από εσάς. Δεν είναι παράκληση. Είναι εντολή, αφού μας το οφείλετε.

Ο Ιωακείμ Γρυσπολάκης είναι καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης

Τελευταία Νέα