Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ, πιεσμένος από τις πολεμικές εξελίξεις στη χώρα του και για να διασφαλίσει την παράταση της εύθραυστης εξουσίας του, αναγκαίο κακό μετά τη γιγάντωση του εξτρεμιστικού Ισλάμ, συμφώνησε να παραδώσει στους εντεταλμένους από τον ΟΗΕ μηχανισμούς τα χημικά όπλα που διέθετε για να καταστραφούν. Τα πιο επικίνδυνα υλικά, αυτά που χρησιμεύουν για την κατασκευή σαρίν και αερίων μουστάρδας, με τα οποία είχε εξοντώσει περί τους χίλιους αντιπάλους του, φορτώθηκαν στο αμερικανικό πολεμικό πλοίο «USS Cape Ray», το οποίο, σύμφωνα με την πληροφόρηση που δινόταν, είχε τις απαραίτητες υποδομές ασφάλειας. Η καταστροφή αποφασίστηκε να γίνει στη Μεσόγειο, στα διεθνή ύδατα, δυτικά της Κρήτης. Τη διαδικασία επόπτευσε ο διεθνής Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Οπλων. Επελέγη η μέθοδος της υδρόλυσης που τονίστηκε ότι είναι απολύτως ασφαλής. Ελήφθησαν επίσης μέτρα ασφαλείας, δεν διευκρινίστηκε ακριβώς ποια και σε ποια έκταση, για να διασφαλισθεί η αποτροπή οποιουδήποτε καταστροφικού σαμποτάζ.

Τις διαβεβαιώσεις αυτές, ωστόσο, μεγάλη μερίδα ανυπότακτων Ελλήνων τις θεώρησε αναξιόπιστες. Κατά τα συνήθη, πολύ σύντομα άρχισε να λειτουργεί ένας μηχανισμός διαμαρτυριών. Κινήσεις πολιτών, προσωπικότητες του οικολογικού ακτιβισμού, εξεγερμένοι κατά σύστημα και, βεβαίως, τα κόμματα που επενδύουν στη διαμαρτυρία, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, προειδοποιούσαν για επικείμενες καταστροφές, για τους κινδύνους μόλυνσης του περιβάλλοντος, για τις θάλασσές μας που θα καταστραφούν. Πολλοί ζητούσαν η καταστροφή να γίνει αλλού, μακριά από μας, λες και η εξυπνότερη χώρα του κόσμου δεν έχει διεθνείς υποχρεώσεις και δεν οφείλουμε να έχουμε την ελάχιστη συμμετοχή στο ρίσκο της παγκόσμιας ειρήνης και του ανθρωπισμού (αξίες που επικαλούμαστε α λα καρτ). Από τα τέλη του περασμένου Φεβρουαρίου, τα χημικά της Συρίας έγιναν αφορμή για έναν εγχώριο ακτιβισμό του φόβου της καταστροφής, με έξτρα μπόνους κινητοποιήσεις εν πλω, που συνδυάζουν διαμαρτυρία και θαλασσινή περιπέτεια. Οχι κι άσχημα.

Η ουσία είναι ότι, χθες, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χαιρέτισε το αίσιο τέλος της καταστροφής των χημικών της Συρίας. Καμία καταστροφή δεν έγινε. Τίποτα δεν συνέβη που να δικαιολογεί το εύρος των κινητοποιήσεων. Και τώρα;

Στην πολιτική οι πάντες, πρόσωπα, κινήματα, κόμματα, κυβερνήσεις, κρίνονται από την αξιοπιστία τους. Αυτά που λένε είναι ανάγκη να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ιδεολογία που δεν λαμβάνει υπόψη τα πραγματικά δεδομένα δεν είναι ιδεολογία, είναι ιδεοληψία. Και πολιτική που πυροδοτεί εντυπώσεις, εις βάρος των πραγματικών δεδομένων, είναι παρέλκυση και εξαπάτηση των πολιτών.

Αυτά ισχύουν όχι μόνο για τις κυβερνήσεις αλλά και για τις αντιπολιτεύσεις. Στον δημόσιο χώρο όλες οι επιλογές έχουν επιπτώσεις. Ας το θυμούνται και οι οπαδοί της επαναστατικής γυμναστικής.