Ανισορροπία τρόμου

Για καμιά τριανταριά χρόνια, δύο φωτογραφίες ήταν το σύμβολο της φρίκης: το κοριτσάκι που τρέχει γυμνό χτυπημένο από τη ναπάλμ και ο Νοτιοβιετναμέζος που δολοφονεί με μια σφαίρα στο κεφάλι τον συμπατριώτη του ο οποίος θεωρήθηκε ύποπτος για συνεργασία με τους Βιετκόνγκ…

Κάπου, κάποτε, ο καθένας από μία ηλικία και πάνω έχει δει –και έχει βγάλει τα συμπεράσματά του –αυτές τις φωτογραφίες, που κατά σύμπτωση είναι από τον ίδιο πόλεμο. Η σημερινή νέα γενιά δεν χρειάζεται να τις δει –παρά ως ντοκουμέντα για το μουσείο. Το υλικό της φρίκης είναι άφθονο και καθημερινό –Ιράκ, Συρία, Ουκρανία, Γάζα και η καταμέτρηση συνεχίζεται…

Για την ιστορία της ανθρωπότητας όλα αυτά δεν είναι πρωτοφανή. Πριν από μερικούς αιώνες τα κομμένα κεφάλια, το κάψιμο στη φωτιά, οι σφαγές και η απόλυτη καταστροφή ήταν και πάλι μέρος της καθημερινότητας. Αλλά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η ανθρωπότητα θεώρησε ότι έκανε ένα βήμα μπροστά. Τώρα αποδεικνύεται ότι όλα ήταν προσωρινά…

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου λειτούργησε απελευθερωτικά για πλήθος δαιμονίων, τα οποία ήταν ώς τότε ταγμένα στο γεωπολιτικό παιχνίδι των Μεγάλων Δυνάμεων: οι ακραίοι εθνικιστές και οι ακραίοι τζιχαντιστές είχαν περιθωριακούς ρόλους εκείνη την περίοδο –αλλά πια δεν υπάρχει κανείς να τους κρατά «ναρκωμένους». Και σήμερα ο κόσμος μοιάζει πιο ταραγμένος από ποτέ.

Το χειρότερο είναι ότι οι στρατηγικές των δυνάμεων αυτών δεν έχουν τη γεωπολιτική στόχευση που –χωρίς αμφιβολία –είχαν οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ενωση. Δεν διαθέτουν καν τον ελάχιστο ηθικό φραγμό –η βία ασκείται για τη βία με μοναδικό στόχο την κατατρομοκράτηση.

Μια νέα ισορροπία –έστω μία ισορροπία τρόμου, όπως στον Ψυχρό Πόλεμο –φαντάζει δύσκολο να βρεθεί. Και σε λίγο οι ομαδικές εκτελέσεις θα απασχολούν όσο και τα αυτοκινητικά δυστυχήματα…