Παρασκευή 6 Ιουνίου, οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους επιτίθενται στη Μοσούλη. Πέντε ημέρες αργότερα η μεγαλύτερη πόλη του Βόρειου Ιράκ έχει περιέλθει στον έλεγχό τους. Αρχικά οι σουνίτες εξτρεμιστές επικεντρώνουν το θεάρεστο έργο των εκκαθαρίσεων στους σιίτες της πόλης. Κατόπιν, στις 16 Ιουλίου, το επεκτείνουν στην ήδη αφαιμαγμένη χριστιανική της κοινότητα. Δίνουν στους χριστιανούς ένα τελεσίγραφο: προσηλυτιστείτε στο Ισλάμ, πληρώστε θρησκευτικό φόρο ή ετοιμαστείτε να πεθάνετε. Η Εξοδος ξεκινάει.

Στη Γαλλία, Ακροδεξιά και καθολική Δεξιά βράζουν. Κατηγορούν την Αριστερά γενικά, την κυβέρνηση ειδικότερα, ότι αδιαφορεί και σιωπά για αυτή την τραγωδία -ενώ είναι πάντα έτοιμη να συγκινηθεί για τους νεκρούς Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς ή να παρέμβει στρατιωτικά στην τάδε ξεχασμένη χώρα της Αφρικής. Την Παρασκευή 25 Ιουλίου δημοσιεύεται στο υπερσυντηρητικό περιοδικό Valeurs Actuelles κοινό άρθρο 20 δεξιών βουλευτών με τίτλο «Χριστιανοί της Ανατολής: ησυχία, εξοντώνουμε!». Την επομένη πραγματοποιείται στο Τροκαντερό διαδήλωση αλληλεγγύης στους χριστιανούς του Ιράκ με πρωτοβουλία του Εθνικού Μετώπου. Την Κυριακή ο δεξιός βουλευτής Κλοντ Γκασγκέν δηλώνει ευθαρσώς στην τηλεόραση πως, αν η Γαλλία δεν καταγγέλλει τη μοίρα των χριστιανών της Ανατολής, είναι «εν μέρει» για να μην «προκαλέσει» τους γάλλους μουσουλμάνους. Την ίδια ημέρα πραγματοποιείται μπροστά στην Παναγία των Παρισίων νέα διαδήλωση, χωρίς ακροδεξιό αλλά με πολύ δεξιό χρώμα. Την επομένη, με κοινή τους ανακοίνωση, οι υπουργοί Εσωτερικών και Εξωτερικών διαβεβαιώνουν πως η γαλλική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να προσφέρει άσυλο στους ξεριζωμένους χριστιανούς του Ιράκ.

Και πολύ καλά κάνει. Ακόμα καλύτερα βέβαια θα ήταν αν η Γαλλία, η Ευρώπη, ήταν πρόθυμη να προσφέρει άσυλο και στους σιίτες της Μοσούλης ή στις γυναίκες κάθε δόγματος που αντιμετωπίζονται από τους τζιχαντιστές σαν ζώα, σε οποιονδήποτε, τέλος πάντων, δικαιούται άσυλο με βάση το Διεθνές Δίκαιο –υπάρχει γραμμένο, δεν ερμηνεύεται κατά βούληση και ανά περίσταση. Οπότε; Τι μένει; Μια (Ακρο)Δεξιά που επιβάλλει τις επιλεκτικές ευαισθησίες της, ακόμη και σε κοσμικά κράτη. Α, και η προσευχή που δημοσίευσε χθες στη Λιμπερασιόν ο Λικ Βαγιάν: «Θεέ, που δεν υπάρχεις, σε παρακαλώ, φρόντισε να με απαλλάξεις από όλες αυτές τις θρησκείες που υπάρχουν υπερβολικά. Και που δεν σκέφτονται παρά μόνο πώς να κρεμάσουν από το ψηλότερο κλαδί όσους δεν σκέπτονται όπως εκείνες και να ξεκοιλιάσουν όσους θέλουν παρέες με τον διάβολο της λογικής και της απόλαυσης».