Σε έναν από τους γνωστότερους μονολόγους του παγκοσμίου θεάτρου, στον«Εμπορο της Βενετίας»του Σαίξπηρ, ο τοκογλύφος Σάιλοκ αναρωτιέται: «Δεν έχει ο Εβραίος μάτια; Δεν έχει χέρια, όργανα, διαστάσεις, αισθήσεις, συναισθήματα, πάθη; Δεν τρέφεται με το ίδιο φαγητό, δεν πληγώνεται από τα ίδια όπλα, δεν προσβάλλεται από τις ίδιες αρρώστιες, δεν θεραπεύεται με τα ίδια μέσα, δεν ζεσταίνεται από το ίδιο καλοκαίρι και δεν κρυώνει από τον ίδιο χειμώνα με τους χριστιανούς; Οταν μας τρυπάτε, δεν ματώνουμε; Οταν μας γαργαλάτε, δεν γελάμε; Οταν μας δηλητηριάζετε, δεν πεθαίνουμε; Κι όταν μας αδικείτε, δεν πρέπει να αναζητήσουμε εκδίκηση;».

Εκείνο τον μονόλογο είχε παραφράσει η ισραηλινή ακτιβίστρια Νουρίτ Πελέντ-Ελχανάν στην ομιλία που εκφώνησε παραλαμβάνοντας το βραβείο Ζαχάροφ, το 2001. Στη θέση του Εβραίου είχε βάλει τον Παλαιστίνιο. «Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε τι τραβάνε οι παλαιστίνιες μάνες» είπε. «Δεν ξέρω πώς θα είχα επιζήσει εγώ εν μέσω τόσων εξευτελισμών και τόσης έλλειψης σεβασμού απ’ όλον τον κόσμο».

Το Μεσανατολικό θεωρείται γενικά ένα μη δημοφιλές θέμα στη Δύση. Οι τύποι αυτοί σκοτώνονται εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα –λέμε –και θα συνεχίσουν να σκοτώνονται ό,τι κι αν κάνουμε. Πίσω όμως από αυτήν την υποτιθέμενη ηδονή του αίματος υπάρχει μια ανοιχτή πληγή. Ενας λαός ζει μια διαρκή καταπίεση και έναν διαρκή εξευτελισμό. Ναι, οι Παλαιστίνιοι έχουν αναδειχθεί πρωταθλητές στο να χάνουν ευκαιρίες. Ναι, εμπιστεύθηκαν κατά καιρούς την τύχη τους σε διεφθαρμένους δημαγωγούς και αδίστακτους τρομοκράτες. Ναι, απέφυγαν να βγουν στους δρόμους και να απαιτήσουν από την ηγεσία τους να αναγνωρίσει το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ. Ολα αυτά όμως δεν αίρουν το γεγονός ότι είναι ένας λαός υπό κατοχή. Ενας λαός που έχει αδικηθεί όσο κανένας. Ενας λαός που, εξαιτίας των εγκλημάτων μερικών τυχοδιωκτών ηγετών του, τιμωρείται σήμερα συλλογικά από την πιο ακροδεξιά κυβέρνηση που είχε ποτέ το Ισραήλ.

Αλλά όπως είχε πει ο Σάιλοκ, όποιος αδικείται αναζητεί εκδίκηση. Η εκδίκηση αυτή δεν είναι κατ’ ανάγκη τοπική. Μερικές φορές εκδηλώνεται έξω από την πόρτα μας. Και, surprise, surprise: δεν τυγχάνει πάντα της έγκρισής μας. Θα προτιμούσαμε ασφαλώς οι Παλαιστίνιοι και οι υπερασπιστές τους να κάνουν σιωπηρές και ειρηνικές διαδηλώσεις για να θρηνούν τους εκατοντάδες νεκρούς τους. Δυστυχώς είναι πιο ευέξαπτοι. Συνιστούν αντισημιτισμό οι επιθέσεις εναντίον συναγωγών και εβραϊκών καταστημάτων στο Παρίσι, συνοδευόμενες από κραυγές του τύπου «Ο Χίτλερ είχε δίκιο»; Φυσικά. Τις καταδικάζουμε; Κατηγορηματικά. Αισθανόμαστε πολιτισμικά πιο κοντά στους μοντέρνους Ισραηλινούς απ’ ό,τι στους οπισθοδρομικούς Αραβες; Ισως. Και λοιπόν;

Παρεμπιπτόντως, ακόμη και σε καιρό ειρήνης, οι Παλαιστίνιοι δεν «θεραπεύονται με τα ίδια μέσα» με τους άλλους. Πεθαίνουν επειδή οι γιατροί δεν μπορούν να περάσουν από τα μπλόκα. Kαι τα νοσοκομεία τους μένουν συχνά χωρίς ρεύμα.

Τελευταία Νέα