Στον ύπνο σου τυχαίνει καμιά φορά να βλέπεις τον ίδιο εφιάλτη. Κάπως έτσι πρέπει να ένιωσε η Ντόρα Μπακογιάννη όταν έμαθε ότι αντί της ίδιας ο Πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να προτείνει ως επίτροπο τον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Το σκηνικό θύμιζε μικρογραφία της αντιπαράθεσης για την προεδρία της ΝΔ το 2009. Η Ντόρα βρισκόταν επί σκηνής με τους ίδιους πρωταγωνιστές (με μόνη προσθήκη στον θίασο τον Βαγγέλη Βενιζέλο). Και καλούνταν να παίξει τον ίδιο, βαρύ για την ίδια, ρόλο στην τελευταία πράξη.

Τώρα, όπως και τότε, η Ντόρα ήταν σαν έτοιμη από καιρό για τη θέση. Είχε το κατάλληλο βιογραφικό. Είχε το πλεονέκτημα ότι είναι γυναίκα. Είχε το κεκτημένο της προεκλογικής της συνεννόησης με τον Σαμαρά το 2012. Είχε, κυρίως, ερείσματα στην Ευρώπη. Σε αυτό το τελευταίο φαίνεται ότι πόνταρε περισσότερο -ελπίζοντας ότι η εξωτερική στήριξη θα υπερκάλυπτε το έλλειμμα ισχύος που είχε στο εσωτερικό. Η έκβαση δείχνει ότι ο παράγων Ευρώπη δεν έπαιξε τελικά τον καθοριστικό ρόλο.

Η κούρσα για την Κομισιόν εξελίχθηκε λίγο σαν αγώνας ποδοσφαίρου όπου το φαβορί έχει συντριπτική κατοχή της μπάλας αλλά αυτό δεν του αρκεί για να φτάσει στη νίκη. Η Ντόρα έπαιξε πολλή μπάλα το τελευταίο διάστημα προσπαθώντας να προωθήσει την υποψηφιότητά της. Αφετηρία ήταν το ραντεβού της με τον Σαμαρά στη Μουρούζη μετά τις ευρωεκλογές –το πρώτο μεταξύ των δύο μετά τον συμβιβασμό του 2012. Μετά τη Μουρούζη τούς είδε όλους. Εσπευσε στον Βενιζέλο, όταν δημοσιεύτηκαν πληροφορίες ότι ο ίδιος αντιδρούσε στον διορισμό της. Είδε μέχρι και τον Καραμανλή προσπαθώντας να ξορκίσει τους καραμανλικότερους του Καραμανλή, οι οποίοι ποτέ δεν έπαψαν να την βλέπουν ως ξένη μέσα στο κόμμα.

Σύμφωνα με μια εκδοχή, αυτή η υπερδραστηριότητα τής κόστισε –διεγείροντας αμυντικά αντανακλαστικά από την πλευρά του Μαξίμου. Σύμφωνα με μια άλλη ανάγνωση, η ίδια δεν προστάτευσε τον εαυτό της. Πήρε το ρίσκο να διεκδικήσει στο προσκήνιο μια θέση που φαινόταν ότι –παρά την παλαιά συνεννόηση με τον Σαμαρά –δεν είχε εξασφαλίσει. Και ίσως, λένε, πήρε το ρίσκο με πλήρη συνείδηση. Με την πεποίθηση ότι ακόμη κι αν δεν επιλεγόταν η ίδια για την Κομισιόν, θα φαινόταν ότι ήταν το θύμα μιας παρασκηνιακής μεθόδευσης.

Οποια εξήγηση κι αν ισχύει, η πρώην υπουργός Εξωτερικών θα έχει τώρα όλον τον χρόνο για να κάνει τον απολογισμό της. Είναι ένα ερώτημα αν έχει το περιθώριο να αντιδράσει στον αποκλεισμό της –ιδίως αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι ένας Μητσοτάκης μετέχει στην κυβέρνηση και ένας Μπακογιάννης βρίσκεται ενάμιση βήμα πριν από την κάθοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Η ίδια η Ντόρα φάνηκε να αναγνωρίζει την πραγματικότητα, όταν παραδεχόταν τηλεφωνικώς προς τον Σαμαρά ότι εκείνος «έχει το μαχαίρι και το πεπόνι».

Είναι, άλλωστε, πολύ παλιά στην πολιτική. Τόσο ώστε να ξέρει ότι η χρησιμότητα των μαχαιριών δεν εξαντλείται στα πεπόνια.