Αναζήτηση
Θυμάμαι μια διήγηση του πατέρα μου με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή σε μια από τις πρώτες δεξιώσεις της Μεταπολίτευσης στο Προεδρικό Μέγαρο.
Ο Καραμανλής ήταν ακόμη πρωθυπουργός. Ο πατέρας μου στεκόταν σε ένα πηγαδάκι με τον Φρέντυ Γερμανό και άλλους όταν ο Καραμανλής πλησίασε να τους χαιρετήσει με το συνηθισμένο σκυθρωπό ύφος του.
Για να διασκεδάσει λίγο την ατμόσφαιρα, ο Φρέντυ τον ρωτάει:
–Κύριε Πρόεδρε, ξέρετε τι σχέση έχει η Νέα Δημοκρατία με τη Δημοκρατία;
Μάλλον καχύποπτος ο Καραμανλής περιμένει την απάντηση.
–Οση σχέση έχει και η Νέα Ελβετία με την Ελβετία, τη δίνει ο Φρέντυ.
Από σεβασμό προς τους εκλιπόντες δεν θα μεταφέρω τη συνέχεια.
Θυμήθηκα την ιστορία όταν μέσα στον καταιγισμό των σχολίων για τη χθεσινή επέτειο της Δημοκρατίας εντόπισα την ελαφρώς σουρεαλιστική άποψη ότι επίκειται ή ζητείται ή επιβάλλεται από κάπου και για κάποιους απροσδιόριστους λόγους μια «νέα μεταπολίτευση» –μια «μετα-μεταπολίτευση» σύμφωνα με άλλη εκδοχή…
Μπα; Κι από πού προκύπτει αυτό;
Αν δεν απατώμαι, η Μεταπολίτευση στη χώρα μας αναφέρεται στην εγκαθίδρυση ενός νέου συνολικά πολιτεύματος, της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, έπειτα από δεκαετίες μοναρχίας, μετεμφυλιακού κράτους και δικτατορίας.
Προτείνει κανείς να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό από εκείνο που δημιουργήθηκε το 1974 και μετά; Να γυρίσουμε πίσω, να πάμε κάπου αλλού ή να γίνουμε κάτι άλλο;
Εξ όσων γνωρίζω μόνο η Χρυσή Αυγή και η άκρα Αριστερά ονειρεύονται τέτοια πράγματα.
Και μάλιστα κρύβοντας τον απώτερο στόχο τους: διότι όσοι παλικαράδες προτείνουν μανιωδώς μια «ανατροπή» ποτέ δεν μας λένε τι ακριβώς θέλουν να ανατρέψουν.
Τη Δημοκρατία; Τον καπιταλισμό; Το αστικό καθεστώς; Το Σύνταγμα; Ή απλώς τη σημερινή κυβέρνηση;
Μόνο που αν εννοούν το τελευταίο, τότε δεν χρειάζεται καμία «ανατροπή». Αρκούν οι εκλογές, όπως σε όλες τις δημοκρατίες.
Αλλά τότε για ποια «ανατροπή» και ποια «νέα μεταπολίτευση» μιλάμε; Κι από πότε μια σύγχρονη δημοκρατία υπόσχεται «νέες μεταπολιτεύσεις»;
Στο μέτρο άλλωστε που η ίδια η δημοκρατική διαδικασία προσφέρει τις απαιτούμενες κάθε φορά διορθώσεις ή αλλαγές ή εξισορροπήσεις μέσα σε ένα δεδομένο βασικό πλαίσιο.
Το βασικό πλαίσιο που σε ό,τι αφορά τη χώρα μας εγκαθιδρύθηκε το 1974.
Λυπάμαι αλλά έτσι συμβαίνει παντού. Και δεν έχω συναντήσει καμία άλλη δημοκρατία (από τις κανονικές) που να φλυαρούν διαρκώς για το ενδεχόμενο μια «νέας μεταπολίτευσης». Μόνο κάτι γραφικοί ακροδεξιοί και ακροαριστεροί αναπαράγουν τέτοιες βαρύγδουπες σαχλαμάρες.
Αλλά αν τους ακούσουμε τότε η «νέα Μεταπολίτευση» που επαγγέλλονται θα έχει τόση σχέση με τη Μεταπολίτευση όση και η Νέα Ελβετία με την Ελβετία.
