Η σκιά του χρόνου – και μάλιστα σε πολλαπλάσια δεκαετίας –πέφτει βαριά πάνω στην πολιτική μας ζωή. Σαράντα χρόνια πέρασαν από το καλοκαίρι της Μεταπολίτευσης. Δέκα χρόνια κλείνει του χρόνου ως Πρόεδρος Δημοκρατίας ο Κάρολος Παπούλιας.

ΤΗΝ καθιερωμένη εορταστική δεξίωση με την οποία έκλεινε η πολιτική σεζόν στο τέλος Ιουλίου ο Παπούλιας πρόλαβε, πάντως, και την κατήργησε από το 2009 και μάλιστα εγκαίρως. Πριν δηλαδή μπει στη Βουλή η Χρυσή Αυγή και πριν να πρέπει η Προεδρία να αποφασίσει αν θα καλέσει ή όχι την κάθε Ραχήλ Μακρή. Ο Αλέξης Τσίπρας πρόλαβε επίσης να προσέλθει στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου ως αρχηγός. Αυτό συνέβη όλη κι όλη μια φορά, όταν κατέβηκε τα σκαλοπάτια συνοδεύοντας μια ελληνόφωνη αφρικανή μετανάστρια. Ηταν το μακρινό 2008, όταν ο μονοψήφιος ΣΥΡΙΖΑ έπαιζε με ατζέντα μειοψηφίας και ο Ακης Τσοχατζόπουλος προσερχόταν ευσταλής παρέα με τη Βίκυ Σταμάτη. Ο Παπούλιας κεραυνοβόλησε εκείνη τη χρονιά το πολιτικό σύστημα με έναν αυστηρό περί σκανδάλων λόγο, μεσούσης της υπόθεσης Siemens. Μετά κλείδωσε τη δεξίωση α λα γερμανικά στα σαλόνια της Προεδρίας, καλώντας μόνο αντιστασιακούς και την πολιτική ελίτ να πιουν στα γρήγορα μια πρωινή πορτοκαλάδα μέσα στο αιρ κοντίσιον.

Η τοποθέτηση του Προέδρου για την επέτειο της Δημοκρατίας ήταν, ως είθισται, καλή. Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα ερωτήματα:

ΕΡΩΤΗΜΑ πρώτον: θα ξαναδούμε Πρόεδρο εκλεγμένο με 180 ψήφους χωρίς να μπει η χώρα σε πολιτικές περιπέτειες; Ο Παπούλιας, όπως και ο προκάτοχός του Κωστής Στεφανόπουλος, είχαν διπλές θητείες και υπήρξαν υποψήφιοι της συναίνεσης. Ηταν η εποχή της ωρίμασης του δικομματισμού όταν το ΠαΣοΚ παγίδευε τη ΝΔ με έναν υποψήφιο από τα δεξιά και μετά η ΝΔ έκανε ακριβώς το ίδιο. Τώρα όμως ο δικομματισμός έχει δώσει τη θέση του σε ένα πενταπολικό –ο Θεός να το κάνει –μοντέλο γύρω από το οποίο επέχουν θέση δορυφόρων διάφορες ομάδες ανεξαρτήτων. Το 180 ως δυνητικό άθροισμα προκύπτει –σχετική βεβαιότητα εξέφρασε κι ο Αντώνης Σαμαράς στο πέρασμά του από τη Βουλή. Στην πράξη όμως υπάρχουν δυσκολίες. Τα σενάρια –αριστερά ή δεξιά, ανδρικά ή γυναικεία, με ή χωρίς εκλογές –είναι πολλά.

ΕΡΩΤΗΜΑ δεύτερον: τι θα δει κατά την πενταετή θητεία του το πρόσωπο που θα διαδεχθεί τον Κάρολο Παπούλια; Θα δει, ας πούμε, τη Μαρίν Λεπέν να εκλέγεται στη Γαλλία το 2017 και να γίνεται ομόλογός του; Θα δει τη Βρετανία να τίθεται, με δημοψήφισμα, εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης; Θα δει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Ο Παπούλιας είδε, πάντως, τους φασίστες να μπαίνουν στο Κοινοβούλιο. Και παραλίγο να δει την Ελλάδα να βγαίνει από την ευρωζώνη. Είδε επίσης πολλές φορές κινέζους επισήμους –κάτι που σίγουρα θα συμβεί και στον επόμενο.

ΤΟ γρήγορο συμπέρασμα είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν είναι στην καλύτερή του φάση, έστω κι αν υπάρχει σταθεροποίηση στην οικονομία και μεγάλο επενδυτικό ενδιαφέρον για το εξωτερικό. Οσο για τον Κάρολο Παπούλια, η χώρα εφθάρη στη δεκαετία που ήταν Πρόεδρος, αλλά ο ίδιος παραδίδει άθικτο τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν είναι λίγο.

Τελευταία Νέα