Στις 12 Νοεμβρίου 2013, ο τομέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Μεταναστευτικής Πολιτικής του ΠαΣοΚ κλήθηκε να λάβει θέση σχετικά με την καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), αναφορικά με την παράλειψη της ελληνικής Πολιτείας να επεκτείνει το σύμφωνο συμβίωσης που έχει θεσπίσει για ετερόφυλα ζευγάρια και σε ομόφυλα. Το ΠαΣοΚ, ως το κόμμα της αντιπολίτευσης που τον Δεκέμβριο του 2010 είχε διεκδικήσει τον εκσυγχρονισμό του Οικογενειακόύ Δικαίου μας (και την τροποποίηση του άρθρου 1 του Ν. 3719/08), θα περίμενε κανείς να είναι συνεπές στο θεσμικό μέρος των πολιτικών επιλογών του, στο πλαίσιο και της ευαισθησίας του κόμματος σε θέματα δικαιωμάτων. Η ανακοίνωση που, τελικά, εξέδωσε ο εκ των κυβερνητικών εταίρων ήταν ότι η εξαίρεση των ομόφυλων ζευγαριών «από το δικαίωμα σύναψης συμφώνου συμβίωσης παραβιάζει πρόδηλα τα δικαιώματά τους».

Κατόπιν τούτου, τι θα περίμενε κανείς; Οτι, εκτός από την τροπολογία που υποσχέθηκε ότι θα φέρει στη Βουλή, το ΠαΣοΚ θα πίεζε τον κυβερνητικό εταίρο να σπεύσει και να εναρμονιστεί με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, και για ουσιαστικούς λόγους τήρησης των κανόνων που έχουμε συνομολογήσει ως προς την προστασία των δικαιωμάτων αλλά και για τυπικούς, για να μην κινδυνεύσει δηλαδή η χώρα να φάει και δεύτερη καταδίκη, σε περίπτωση νέας προσφυγής από αδικούμενους, κάτι που φαντάζει ιδιαιτέρως εύλογο. Στο κάτω κάτω, τέτοιες μεταρρυθμίσεις είναι κοινωνικά ανώδυνες, μάλλον εξοικονομεί η χώρα πόρους και την έξωθεν καλή μαρτυρία παρά χάνει.

Ωστόσο, παρά τη διακηρυγμένη πρόθεση του ΠαΣοΚ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είτε δεν έθεσε ποτέ το πρόβλημα στον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και στον αρμόδιο υπουργό, τον Χαράλαμπο Αθανασίου, είτε κι αν το έθεσε οι εταίροι του αγρόν ηγόρασαν. Οσο για την τροπολογία…

Οπότε, και αφού πολλοί δραστήριοι πολίτες που δραστηριοποιούνται στον τομέα των δικαιωμάτων προειδοποίησαν, αυτήν τη φορά προσέφυγαν εκ νέου στο ΕΔΔΑ 162 ομόφυλα ζευγάρια. Το σκεπτικό τους συνοψίζεται στο ότι, κατά το συμπέρασμά τους, «η Ελλάδα δεν επιθυμεί να συμμορφωθεί με την απόφαση και θα συνεχίζει να είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που αποκλείει τα ομόφυλα ζευγάρια από το υπάρχον σύμφωνο συμβίωσης. Με την προσφυγή ζητείται από το ΕΔΔΑ η εκ νέου καταδίκη της Ελλάδας για τη διάκριση εις βάρος των ομόφυλων ζευγαριών».

Και τώρα; Θα ξαναγίνει η χώρα ρεζίλι διεθνώς ως μια νησίδα αναχρονισμού, πουριτανισμού και πολιτικής οπισθοδρόμησης; Θα συνεχίσει η χώρα να κινείται στην ατζέντα που, κάποτε, όχι πολύ παλιά, αν θυμάστε, έθετε ο κύριος Μπαλτάκος; Είμαστε ή δεν είμαστε χώρα όπου τα δικαιώματα χαίρουν προστασίας; Ποια Ευρώπη διεκδικούμε αν απαρνιόμαστε ίσως ένα από τα πιο ελκυστικά στοιχεία της, την ελευθερία στην επιλογή και την προστασία της διαφορετικότητας; Υπάρχουν απαντήσεις;