Ο Ζεράρντο Μένα κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό σε ηλικία 18 χρονών. Ηταν ακόμα παιδί, πίστευε πως το να ενταχθεί σε μια μονάδα των Ειδικών Επιχειρήσεων, το να συμμετάσχει σε έναν πόλεμο ήταν ο μόνος τρόπος να αποδείξει την αγάπη του για την πατρίδα του και την προσωπική του αξία. Στα μάτια του ο πόλεμος ήταν κάτι το ένδοξο, έκλεινε όπως οι θεατρικές παραστάσεις, με μια αυλαία να πέφτει, ενωμένα χέρια πάνω στη σκηνή και υποκλίσεις στο κοινό.

Και βρέθηκε στο Ιράκ. Στη μέση της νύχτας. Στην κορύφωση της εξέγερσης. Η έκρηξη τράνταξε τα σωθικά του. Ετρεξε κοντά στον φίλο του και κοίταξε ό,τι είχε απομείνει από αυτόν. Τα πόδια του έλειπαν. Τα μάτια του ήταν ακόμα ανοιχτά. Προσπαθούσε να πάρει ανάσα και πνιγόταν μέσα στο ίδιο του το αίμα. Ξεψύχησε μέσα στα χέρια του Μένα.

Αυτή τη σκηνή κουβάλησε μαζί του στις ΗΠΑ επιστρέφοντας. Αυτή και πολλά ανάλογα περιστατικά που τον έφεραν, αρχικά, στο χείλος της αυτοκτονίας. Τα έξι χρόνια που πέρασαν, όμως, δεν έπαψε να νιώθει «τιμή και υπερηφάνεια για τις κακουχίες που είχα αντιμετωπίσει». Δεν έπαψε επίσης να νιώθει «μίσος και καχυποψία για τον ιρακινό λαό, αυτόν που είχα πολεμήσει και προσπαθήσει να προστατεύσω».

Προ ημερών, το νηπιαγωγείο του γιου του κάλεσε τους γονείς σε ένα πικνίκ. Ο Μένα άπλωνε στο γρασίδι την αγαπημένη κουβέρτα Σπάιντερμαν του μικρού όταν τους είδε να απλώνουν τη δική τους κουβέρτα λίγο πιο πέρα. Αραβες. Ενιωσε τους μυς στο στομάχι του να σφίγγουν και ένα κύμα μίσους να τον κυριεύει. Τους γύρισε την πλάτη και κάθησε, δεν ήθελε να του χαλάσει η εικόνα τους τον χρόνο που είχε να περάσει με το παιδί του. Αλλά δεν μπορούσε να ησυχάσει, με γυρισμένη πλάτη ένιωθε μεγαλύτερη νευρικότητα. Στράφηκε λοιπόν και κάρφωσε πάνω τους το βλέμμα του. Και τότε τα δίδυμα κοριτσάκια τους φώναξαν τον γιο του, του χαμογέλασαν και τον χαιρέτησαν. Ο γιος του ανταπέδωσε και επέστρεψε στο σάντουίτς του. Λίγη ώρα αργότερα ο γιος του είχε ανταλλάξει χαιρετισμό και με τα 22 παιδιά της τάξης του, ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας. Το πινκίκ τελείωσε, η δασκάλα φώναξε τα παιδιά να πάνε μέσα, οι δίδυμες έτρεξαν και έπιασαν τον μικρό από το χέρι, ο Μένα σηκώθηκε να φύγει. Τότε ήταν που το συνειδητοποίησε. Δεν ήταν καμιά «σκληραγωγημένη πολεμική μηχανή, ένας ήρωας πολέμου. Ημουν απλώς ένας ηλίθιος ρατσιστής».

Τελευταία Νέα