«ΚΑΤΩ απ’ το λιθόστρωτο [είναι] η παραλία». Στα γαλλικά «sous les paves la plage». Πρόκειται για ένα από τα κλασικά αλλά και πολύ κρυπτικά συνθήματα του Μάη του ’68. Η συνήθης ερμηνεία του είναι ότι η ελευθερία εμφιλοχωρεί μέσα στα στρώματα των κοινωνικών συμβάσεων –αφού οι λιθόστρωτες οδοί του Παρισιού εκφράζουν ακριβώς την οργανωμένη κοινωνία, δηλαδή το κράτος, που διαχειρίζεται την καθημερινότητα της κυκλοφορίας των πολιτών. Πίσω όμως από αυτό το πλέγμα κανόνων υπάρχει μια παραδείσια κατάσταση χωρίς περιορισμούς.

ΜΑΛΙΣΤΑ! Η παραλία έχει μπει προσφάτως και στα καθ’ ημάς ως αιγιαλός. Είναι η πρώτη φορά που η πολιτική πατάει τα πόδια της στην άμμο μετά τα περίφημα «μπάνια του λαού», άλλη μια εμβληματική φράση της Μεταπολίτευσης που την οφείλουμε στον μόνο ίσως έλληνα πολιτικό που είχε εισχωρήσει τόσο βαθιά στη μαζική διάσταση της πολιτικής επικοινωνίας –δηλαδή στον Ανδρέα Παπανδρέου. Εν πάση περιπτώσει, στον αιγιαλό συγκρούονται δύο διαφορετικά πολιτικά εγχειρήματα με υποκείμενα τον ΣΥΡΙΖΑ και Το Ποτάμι. Η έμμεση αναμέτρηση Τσίπρα – Θεοδωράκη, που ξεκίνησε στις ευρωεκλογές, πάει λοιπόν να συνεχιστεί παρά θίν’ αλός.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για δύο πολύ διαφορετικές αντιλήψεις. Η Κουμουνδούρου περνάει από τη «μικρή ΔΕΗ» στον αιγιαλό όχι τόσο γιατί θεωρεί ότι η ρύθμιση για τις παραλίες έχει μαζική κοινωνική απήχηση. Τόσα χρόνια, άλλωστε, οι Ελληνες πηδούν συρματοπλέγματα ή πληρώνουν για ομπρέλες. Αυτό που ενδιαφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να δημιουργήσει εστίες πολιτικής συσπείρωσης που να κρατήσουν ζωντανή την υπόθεση του «μετώπου-120». Να βρει δηλαδή συναινέσεις που να μετεξελιχθούν σε μια συγκροτημένη κοινοβουλευτική μειοψηφία, η οποία να μπλοκάρει την προεδρική εκλογή. Ή –και ίσως ακόμα πιο σημαντικό –που να κατοχυρώσει προκαταβολικά το δικαίωμα αρνησικυρίας της αντιπολίτευσης ώστε να πάρουν άλλο δρόμο οι εξελίξεις. Η ΔΗΜΑΡ, με δεδομένες τις δυσκολίες λόγω διαγραφών και αποχωρήσεων, τσίμπησε –ή, με ορολογία θαλάσσης, δάγκωσε το αγκίστρι -, κάτι που δείχνει ότι, πολιτικά, η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ αξίζει τον κόπο.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, Το Ποτάμι, παρότι παρέστη κι αυτό στην εκδήλωση των συριζαίων, παίζει πολύ διαφορετικά. Ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι συν αυτώ έχουν το δικό τους στοίχημα. Πρέπει να αποδείξουν ότι το κόμμα που έστησαν σε λίγες εβδομάδες δεν ήταν υβριδικό όχημα ειδικού σκοπού με χρήση μόνο στις ευρωεκλογές του 2014. Πώς να το καταφέρεις όμως αυτό όταν είσαι εκτός Βουλής και η Ευρωβουλή είναι μακριά και δεν θα παραγάγει, μετά τη συγκρότηση της νέας Κομισιόν, γεγονότα; Ακόμη περισσότερο: πώς να μείνεις στον αφρό, κρατώντας απόσταση από τα ΜΜΕ, ώστε να αποφύγεις τη ρετσινιά ότι είσαι συστημικός αλλά απλώς το παίζεις αλλιώς; Οπότε ο Σταύρος καβάλησε τη μηχανή του και εξορμά στις παραλίες της Αττικής. Με την άδεια των ’68άρηδων, κάτω από την άσφαλτο είναι ο αιγιαλός –ή μάλλον το χάρτινο τασάκι-οικολογικό μήνυμα που πατεντάρισε και μοιράζει ο Θεοδωράκης. Αν ο Τσίπρας κάνει οικογενειακές διακοπές στη Νάξο με υπόδημα και καπελάκι που, τηρουμένων των αναλογιών, θυμίζει τον Καραμανλή στην Ιο, ο Σταύρος είναι ένας easy rider, ένας ελεύθερος καβαλάρης της ελληνικής πολιτικής –για να γυρίσουμε σε εικονολογία τέλους δεκαετίας του ’60 -, έστω κι αν η μηχανή δεν είναι τσοπεριά.

ΣΙΓΟΥΡΑ είναι μια άλλη αντίληψη για το πολιτεύεσθαι. Λίγο δημιουργική, λίγο εφετζίδικη, λίγο εναλλακτική –άντε και λίγο εποχική. Θα του βγει; Στην παρούσα φάση, δεν έχει και τόση σημασία. Τόσο για Το Ποτάμι όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ το πραγματικό παιχνίδι είναι το φθινόπωρο. Οταν τα μπάνια θα είναι μακρινή ανάμνηση.