Η τελευταία φορά που άκουσα για το θρησκευτικό και το εθνικό φρόνημα και πώς θα το διαμορφώσουμε και θα το κρατήσουμε υψηλό ήταν στη χούντα. Στο σχολείο. Ηταν η εποχή της «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών», μια μαύρη εποχή εσωστρέφειας που μαθαίναμε ότι είμαστε περιούσιος λαός ηρώων και θυσιών και έπρεπε να προετοιμαζόμαστε να αγωνιστούμε «για του (ορθόδοξου) Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Υστερα, η χούντα έκανε το πραξικόπημα στην Κύπρο, μπήκε μετά ο Αττίλας στο νησί και το εθνικό φρόνημα μπήκε στη ναφθαλίνη.

Εστω κι αν καταργήθηκαν οριστικά τα πιστοποιητικά φρονημάτων, όμως, δεν γλιτώσαμε από τον επαρχιωτισμό ούτε από τις ιδεολογίες της εσωστρέφειας. Οι οποίες αναπαρήχθησαν μια χαρά μέσα στα κόμματα και στην εκπαίδευση και στα ΜΜΕ και, ευκαιρίας δοθείσης, ως συνδυασμός φαιού ή κόκκινου λαϊκισμού (τρισχιλιετής συνέχεια του έθνους, υπεροχή του λαού, πίστη στις παραδόσεις και στην ταυτότητα), ανέκτησαν τον κυρίαρχο ρόλο.

Θα πείτε ότι οι ιδεολογίες της εσωστρέφειας είναι περισσότερες της μίας. Κι ότι η παλαιά εθνικοφροσύνη διαφέρει πολύ από την εθνικοφροσύνη της χούντας. Αυτό το τελευταίο είναι σχετικό –και όχι μόνο λόγω της ανόδου της Χρυσής Αυγής, ο εξτρεμιστικός χαρακτήρας της οποίας άλλωστε την κάνει ξεχωριστό φαινόμενο.

Προφανώς, λοιπόν, η παλαιά εθνικοφροσύνη έχει μεταλλαχθεί, αλλά επιβιώνει όπου μπορεί. Μόλις προχθές, π.χ., στη συνάντηση εκπροσώπων του προέδρου της ΝΕΡΙΤ, καθηγητή Αντώνη Μακρυδημήτρη, με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο, συζητήθηκε η ένταξη της κυριακάτικης λειτουργίας στο τηλεοπτικό πρόγραμμα. Εύλογο. Ωστόσο, σύμφωνα με την ανακοίνωση που εκδόθηκε, ανταλλάχθηκαν ιδέες και για άλλες εκδηλώσεις «με σκοπό την ενίσχυση του φρονήματος και την ωφέλεια του Ελληνικού Λαού».

Δηλαδή; Από πού κι ώς πού δουλειά της δημόσιας τηλεόρασης είναι το «φρόνημα» το δικό σας και το δικό μου; Στις συνομολογημένες «αρχές και αξίες», που είναι δημοσιευμένες στον ιστότοπό της, γίνεται σαφώς λόγος για «φόρουμ ελεύθερης έκφρασης, όπου όλες οι απόψεις και πεποιθήσεις και γνώμες θα μπορούν να εκφραστούν». Επίσης, αναφέρεται ότι η ΝΕΡΙΤ θα είναι εργαλείο «στην προσπάθεια της Ελλάδας να βρει τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο».

Εχουν καμιά θέση αυτές οι διακηρύξεις με το εθνικόν φρόνημα που, αίφνης, καλά καθούμενα, μπήκε ξανά στη ζωή μας μέσω μιας «αθώας» ανακοίνωσης της ΝΕΡΙΤ; Είναι δουλειά της ΝΕΡΙΤ το εθνικόν φρόνημα του λαού; Είναι, τελικά, ο επαρχιωτισμός η εδραία ιδεολογία της ελληνικής κοινωνίας, που όλοι διεκδικούν την τηλεοπτική έκφρασή της;

Μάλλον ναι. Αυτό είναι. Και με τη βούλα.

Τελευταία Νέα