ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΣ Γιούνκερ σε λίγο…

ΤΕΛΙΚΑ, η Ευρώπη στράφηκε πάλι σε έναν πολιτικό που προέρχεται από τις λεγόμενες χώρες στη μέση. Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο δίνουν τους καλύτερους διαχειριστές. Δεν είναι οραματιστές όπως οι Γάλλοι –από Ζαν Μονέ μέχρι Ζακ Ντελόρ. Δεν έχουν όμως και τη στυφή αλαζονεία των Βόρειων, αρχής γενομένης από τους Γερμανούς. Δεν είναι ανώριμοι πολιτικά όπως οι Ανατολικοί που έχουν ακόμη τα συμπλέγματα πέντε δεκαετιών πίσω από το Παραπέτασμα, ενώ τα δημοκρατικά ρεφλέξ τους δεν είναι πάντα τα καλύτερα. Δεν φέρουν επίσης το στίγμα δημοσιονομικής αμαρτίας που διακρίνει τον Νότο.

Ο Ρομπάι εθεωρείτο νηφάλιος πολιτικός, με ιδιαίτερη τέχνη στην κατάρτιση συμβιβαστικών λύσεων. Ο Αντώνης Σαμαράς, ας πούμε, τον εκτιμούσε πολύ. Ο Γιούνκερ είναι λιγότερο χαμηλών τόνων –καμιά φορά θυμίζει περισσότερο πολιτικό του Νότου με την εξωστρέφεια και το τουπέ του. Ξέρει όμως και αυτός να πετυχαίνει ή και να εξαναγκάζει συλλογικές διευθετήσεις. Η Αθήνα τον ήθελε εξαρχής –θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς ότι υπήρχε μέτωπο υπέρ του. Τα έχει πάει καλά με όλες τις κυβερνήσεις –από εποχής Σημίτη –και με όλους. Μόνο στην κυβέρνηση Παπανδρέου –«το παιχνίδι τελείωσε» –είχε τρίξει τα δόντια. Αλλά ήταν η φάση. Τους τελευταίους μήνες Σαμαράς και Βενιζέλος δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τον σιγοντάρουν, ενώ επάνω του βασίστηκαν και οι φιλοδοξίες της Ντόρας Μπακογιάννη για ένα χαρτοφυλάκιο στην Κομισιόν. Ακόμη και το μίσος –περίπου –των Εγγλέζων υπέρ του λειτούργησε. Ηταν το είδος των αντιπάλων που σου φτιάχνουν προφίλ στην Ευρώπη.

ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΙΚΗ λύση για όλους λοιπόν ο Γιούνκερ και θρίαμβος ειδικά για την Μέρκελ που δεν ήθελε με τίποτε τον Μάρτιν Σουλτς στην Κομισιόν –οπότε μέσω κατάλληλων ενεργειών τον πάρκαρε στο Ευρωκοινοβούλιο για άλλη μια πενταετία. Μένει τώρα να φανεί αν η επιλογή Γιούνκερ θα πατώσει την Ευρώπη. Και αυτό γιατί είναι πρόσωπο απόλυτα ταυτισμένο με το κοινοτικό κατεστημένο. Ενας βετεράνος των Βρυξελλών που περνούσε με άνεση από το Eurogroup –που το διοίκησε ως άλλο δουκάτο για δεκαετία και βάλε –στο Συμβούλιο Κορυφής. Δυστυχώς δεν είναι, λόγω προέλευσης αλλά και ηλικίας, το πρόσωπο που μπορεί να δώσει νέα ορμή στο ευρωπαϊκό ιδεώδες. Σύμφωνοι. Είναι όμως κάποιος που δεν θα κάνει λάθη. Που δεν θα πέσει στην παγίδα του ναρκισσισμού των χαρισματικών ηγετών. Που ξέρει ότι η Ευρώπη χρειάζεται μια ένεση αναπτυξιακών πολιτικών που να ανατάξουν την ανεργία. Εκεί παίζεται, άλλωστε, όλο το παιχνίδι. Οχι στα πρόσωπα.

Η παθολογία της Ευρώπης δεν είναι το ρεπερτόριο ρόλων και προσώπων. Είναι ότι δεν δίνει δουλειές. Δεν παράγει ευημερία. Μυρίζει στατικότητα και αποπληθωρισμό. Αν όλα αυτά ξεπεραστούν, τότε η ατμόσφαιρα και οι συσχετισμοί αλλάζουν. Αυτό όμως είναι υπόθεση πολιτικής και όχι προσώπου. Ισως να είναι και το βαθύτερο νόημα της επιλογής Γιούνκερ για την Κομισιόν.