«ΤΑ ΝΕΑ» (6 Ioυλίου) παρουσίασαν το νομοσχέδιο για τις επενδύσεις στα δάση, η ψήφιση του οποίου αποτελεί προαπαιτούμενο για την εκταμίευση της δόσης του Ιουλίου. Εχοντας (πικρή) γεύση της νοοτροπίας των φορέων που διαχειρίζονται τα σχετικά ζητήματα, διατυπώνω τον αντίλογο.

Η κακή διαχείριση των δασικών εκτάσεων στη χώρα μας από τη σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι τη Μεταπολίτευση δημιούργησε «αντιδραστικά» πυρήνες προστασίας. Κύριος θεσμικός πυρήνας, με ex officio δύναμη στη δράση του, το Ε’ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) με πρόεδρο τον κ. Μ. Δεκλερή, που δημιούργησε σχολή νομικής σκέψης, η οποία κρατεί και σήμερα. Οι τελευταίοι πρόεδροι του ΣτΕ προέρχονται από το συγκεκριμένο τμήμα. Αντίστοιχο προστατευτικό πνεύμα επικράτησε στις δασικές Αρχές, αλλά και στις διάφορες οικολογικές κινήσεις.

Στη χώρα μας όμως, εκτός από τα γνωστά αειθαλή, «ανθούν» και «θάλλουν» η υπερβολή και ο νομικός ακτιβισμός. Ετσι, φθάσαμε στο σημείο η εμφάνιση μιας αφάνας στο κτήμα που δεν καλλιεργήθηκε για μερικά χρόνια να το μεταβάλλει «εσαεί» σε «δάσος», δηλαδή να έχει ανάλογη ιερότητα με μία αγελάδα στην Ινδία. Η έννοια και τα χαρακτηριστικά του δάσους δεν είναι πια έργο των δασολόγων, αλλά του ΣτΕ και των νομικών. Ταυτόχρονα όμως οι δασολόγοι κρίνουν πότε μια μεταβίβαση συνιστά κατάτμηση κατά την έννοια του δασικού νόμου, καταργώντας τους νομικούς! Φοβάμαι πολύ ότι το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί μόνο για να εξασφαλίσουμε τη «δόση» μας. Κατά τα άλλα θα κάνει μια «τρύπα στο νερό». Με την ίδια λογική που κρίθηκε από το ΣτΕ ως αντίθετη με το Σύνταγμα η κατασκευή κτιρίων σε δασικές περιοχές για παιδικές κατασκηνώσεις του ν. 1878/1990, θα κριθούν όμοια και οι νέες ρυθμίσεις. Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από έναν νόμο: να επανακαθορίσουμε με ξεκάθαρες κουβέντες τα όρια της κάθε εξουσίας και τι τελικώς συνιστά ή δεν συνιστά προστασία του δάσους.

Η εμπειρία της Αμερικής και της Ευρώπης έχει να δείξει ότι εκεί όπου συνυπάρχουν το δάσος με την κοινωνία –το μέτρο συνύπαρξης μπορεί να βρεθεί –μειώθηκαν σημαντικά οι καταστροφές των δασών. Το οδικό δίκτυο, οι υποχρεωτικές υδατοδεξαμενές και πάνω απ’ όλα το ενδιαφέρον των πολιτών για την ιδιοκτησία τους λειτουργούν προστατευτικά. Από την άλλη μεριά η χώρα μας μάλλον δεν πρόκειται να αποκτήσει βαριά βιομηχανία και έτσι οι μόνες σοβαρές επενδύσεις είναι σε περιοχές φυσικού κάλλους, όπου θα συνυπάρξουν το δάσος και η θάλασσα με την ήπια εκμετάλλευση, που δεν σημαίνει αναγκαστικά ξερίζωμα του δάσους και «μπετονοποίηση». Εννοούμε τη συνύπαρξη της Δήμητρας, της Αρτεμης και του Κερδώου Ερμή, που τελικώς θα σώσει το δάσος και θα δημιουργήσει πλούτο. Ετσι, θα βρεθούν και τα χρήματα για τη μισθολογική αποκατάσταση των δικαστών, που αδικήθηκαν από τα Μνημόνια περισσότερο από κάθε άλλον κλάδο εργαζομένων, σύμφωνα με τις πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις, ώστε αυτές να μην καλυφθούν με νέα φορολόγηση των συνήθων υποζυγίων.

Επειδή το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί έστω και με την εκδοχή του «συνημμένου» δικαιολογητικού στην αίτηση για τη δόση του Ιουλίου, ας ξανασκεφθούν οι βουλευτές τις κυρώσεις του ν. 998/1979, που απαγορεύει την επί 30 χρόνια μεταβίβαση της ιδιωτικής δασικής έκτασης που κάηκε χωρίς να εξετάζουν την υπαιτιότητα του ιδιοκτήτη. Από τη στιγμή που η αναδάσωση είναι υποχρεωτική από το Σύνταγμα και ζούμε στην εποχή του Google Earth, δηλαδή έχουμε αποτύπωση της έκτασης που καταστράφηκε «στο χιλιοστό», η θέσπιση τέτοιων περιορισμών είναι παράλογη.

Εκπροσωπώ κυπριοκαναδό επιχειρηματία που, έχοντας αλυσίδα παρόμοιων δραστηριοτήτων στην Αμερική, φιλοδοξεί να δημιουργήσει αμπελώνα, οινοποιείο και μικρό πολυτελές ξενοδοχείο με ελικοδρόμιο σε αναγνωρισμένη από το 1933 ιδιωτική δασική έκταση που έχει και μη δασικά τμήματα, σε νησί του Αργοσαρωνικού. Ας θαυμάσουμε τις επιδόσεις των υπηρεσιών. Το Δασαρχείο Πόρου αδυνατεί επί τρία χρόνια να συντάξει την πράξη χαρακτηρισμού της έκτασης, ελλείψει δασολόγου! Παράλληλα εμποδίζεται η υπογραφή του συμβολαίου έως το 2022, επειδή το 1992 ένα μέρος είχε καταστραφεί από πυρκαγιά. Και αν μέχρι τότε ξανακαεί η απαγόρευση θα επεκταθεί ώς το 2052. Αραγε σκεπτόμαστε σοβαρά τις επενδύσεις ή αστειευόμαστε; Υπενθύμισα στον επιχειρηματία ότι υπάρχουν όμορφες ακτές και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, όπου δεν ευδοκιμούν οι ιδεοληψίες του ΣτΕ. Μου απάντησε ότι δεν μπορεί να ξεχάσει ότι έφυγε από την Κύπρο το 1974, παιδάκι 12 χρόνων, και ότι στο σπίτι του κατοικούν σήμερα άλλοι. Φοβάμαι πως, μαθαίνοντας ότι εδώ το «επιχειρείν» τελεί υπό διωγμόν, η μνήμη του θα ασθενήσει.

Ο Απόστολος Γεροντίδης είναι νομικός

Τελευταία Νέα