Από το «Αγαπημένο ημερολόγιο» του Νάνι Μορέτι κρατάει κανείς τη χαλαρή βόλτα με τη βέσπα στην έρημη Ρώμη του Αυγούστου. Από τον «Απρίλη», πάλι, δεν μπορεί να ξεχάσει το ξέσπασμα του ιταλού σκηνοθέτη και ηθοποιού μπροστά στο θέαμα ενός χειμαρρώδους Μπερλουσκόνι που σε ένα πολιτικό τοκ σόου σφυροκοπά τον βουβό Μάσιμο Ντ’ Αλέμα: «Επιτέλους, Ντ’ Αλέμα, κάνε κάτι, απάντησε επιτέλους, πες κάτι αριστερό!».

Η Αθήνα δεν προσφέρει πια και πολλή ηρεμία τους καλοκαιρινούς μήνες. Αντίθετα, ο δημόσιος διάλογος επιτρέπει τα ξεσπάσματα –όχι τόσο σε εκείνους που ακούν όσο σε εκείνους που μιλούν και οι οποίοι, σε αντίθεση από τον έρημο Ντ’ Αλέμα, σπανίως μένουν βουβοί. Λένε, όμως, κάτι αριστερό; Το ερώτημα αποκτά ιδιαίτερη σημασία εάν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση που γίνεται για τη «μικρή ΔΕΗ». Ο Μανώλης Γλέζος δήλωσε, για παράδειγμα, ότι «είναι ανεπίτρεπτο να περάσει η ενέργεια στα χέρια ξένων». Είναι πολύ αριστερό να επικαλείται κάποιος τον μπαμπούλα των κακών ξένων που επιβουλεύονται τον εθνικό μας πλούτο; Είναι αριστερή η καλλιέργεια αυτού του ξενοφοβικού κλίματος, η κατάδυση στα θολά νερά του αναδελφισμού, η καχυποψία απέναντι σε οποιονδήποτε θέλει να επενδύσει στη χώρα σου;

Ο Νίκος Φωτόπουλος, άλλοτε πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και δηλωμένος θαυμαστής του Τσε Γκεβάρα, έκανε κομματάκια το φύλλο ατομικής επίταξης που του έστειλε η «δικτατορική κυβέρνηση μειοψηφίας». Και έπειτα, «ως μια μικρή κίνηση τιμής σε αυτούς που αντιστάθηκαν για να είναι η χώρα μας ελεύθερη από τους γερμανούς κατακτητές», κατέθεσε αντί στεφάνου το σχισμένο έγγραφο στο μνημείο των μαχητών του ΕΛΑΣ, οι οποίοι «στις 13-10-1944 έπεσαν, υπερασπιζόμενοι στη μάχη της Ηλεκτρικής το εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, που εσείς σήμερα ως υποτακτικοί της Μέρκελ θέλετε να ξεπουλήσετε στα συμφέροντα». Στον κόσμο ποιας Αριστεράς μια εκλεγμένη κυβέρνηση είναι «δικτατορική»; Τι είδους Αριστερά είναι αυτή που συγκρίνει μια ιδιωτικοποίηση με τη ναζιστική θηριωδία και πόσο αριστερός είναι ένας λόγος συνωμοσιολογικός και επιθετικός που καταγγέλλει εθνικές προδοσίες;

Το νομοσχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ» κατατίθεται στη Βουλή αύριο. Εκεί η Αριστερά πρέπει να πει κάτι πραγματικά αριστερό. Να εξηγήσει, όχι με αφορισμούς αλλά με στοιχεία, γιατί το σπάσιμο της κρατικής επιχείρησης ενέργειας δεν είναι επωφελές για τον καταναλωτή, γιατί θα ζημιωθεί το ελληνικό Δημόσιο και ποια είναι αυτά τα συμφέροντα που θα πλουτίσουν εις βάρος μας. Ο αριστερός λόγος είναι τεκμηριωμένος, στέρεος και έντιμος. Ή, τουλάχιστον, έτσι οφείλει να είναι. Η ελληνική Αριστερά θα έπρεπε να αποστρέφεται την ευκολία της ανέξοδης συνθηματολογίας και τον βολικό μιθιδρατισμό των κλισέ. Δεν χρειαζόμαστε συνθήματα αλλά αριθμούς. Γιατί είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει να μετράει μόνο μέχρι το 120.

Τελευταία Νέα