Ποιος ήταν ο πιο πολιτικός λόγος στη διάρκεια των εργασιών του Ιδρυτικού Συνεδρίου του Ποταμιού στο Λαύριο; Η εφ’ όλης της ύλης τοποθέτηση του ιδρυτή και, πλέον, επικεφαλής του κόμματος Σταύρου Θεοδωράκη; Οχι. Η παρέμβαση του Γιώργου Καμίνη –η τοποθέτηση του οποίου ήταν ηγετική, ρηξικέλευθη και εμπεριείχε τη σαφή σύγκρουση και με τις δυνάμεις της κυβερνητικής αδράνειας και με τις δυνάμεις του λαϊκισμού.

Ο Καμίνης, βεβαίως, είναι δήμαρχος Αθηναίων, φρεσκοεκλεγμένος μάλιστα –έχει αναλάβει το βαρύ έργο, έπειτα από έναν σοβαρό εξορθολογισμό των δημοτικών δομών, να ασχοληθεί με την καθημερινότητα της πόλης. Αρα, ακόμα κι αν είχε φιλοδοξίες για τη μεγάλη πολιτική, θα πρέπει να τις αναβάλει για μερικά χρόνια. Αντίθετα, ο Θεοδωράκης έχει ένα κόμμα. Και θα κριθεί ως ο ηγέτης του.

Η αλήθεια είναι ότι, μετά τον Σημίτη, η ελληνική πολιτική ζωή είχε περισσότερο διαχειριστές της εξουσίας παρά ηγέτες –τέτοιοι ήταν και ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου, διαχειριστής της εξουσίας του αποδεικνύεται και ο Σαμαράς.

Μερικές φορές, αν υπάρχουν κόμματα αρχών, με στέρεες δομές, σαφείς κατευθύνσεις και δημοκρατική λειτουργία, ίσως ο ηγέτης περισσεύει. Αλλά ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει ήδη εκτεθεί πολύ ως ηγετική φυσιογνωμία, και εκ των πραγμάτων θα συνεχίσει έτσι, σε ένα κόμμα που δεν αρκεί ένα ιδρυτικό συνέδριο για να διασφαλίσει τη δημοκρατική λειτουργία του ούτε τη φιλοευρωπαϊκή και μεταρρυθμιστική ταυτότητά του. Είναι αλήθεια ότι χωρίς οργανώσεις, θέσεις, ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, προσωπικές συγκρούσεις ακόμα, κόμμα δεν στεριώνει (ο Θεοδωράκης, που όταν ίδρυσε Το Ποτάμι έλεγε ότι θα εκμεταλλευτούν το Ιντερνετ για να κάνουν ευέλικτο και δημοκρατικό το νέο σχήμα, φαίνεται ότι έχει κατανοήσει πως χωρίς τους ανθρώπους, τις απόψεις τους, τη συνεισφορά τους, το Ιντερνετ είναι βουβό).

Τον διχασμό ανάμεσα στην τηλεοπτική περσόνα και στον αρχηγό κόμματος ο Σταύρος Θεοδωράκης τον έζησε αυτές τις ημέρες. Το διαφημιστικό εύρημά του, «Λαύριο – Αύριο», σχολιάστηκε αρνητικά, ως άνευ ουσίας ευφυολόγημα. Ο μηδενισμός του πολιτικού συστήματος, συλλήβδην, στον οποίο επιμένει, αντιμετωπίζεται πάντα με καχυποψία από όσους γνωρίζουν ότι σε αυτή τη δουλειά απόλυτη καθαρότητα δεν υπάρχει, άμα δρας κάνεις λάθη κι άμα έχεις στελέχη ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί να χρεωθείς τις γκάφες, ακόμα και τις υστεροβουλίες τους. Αντίθετα, τις ημέρες αυτές εκ των πραγμάτων χρειάστηκε να φανεί πιο ρεαλιστής. Ο πολιτικός ρεαλισμός του, μάλιστα, τον έκανε μάλλον να κόψει παρά να χτίσει γέφυρες προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Συμπέρασμα: όσο πολυσυλλεκτικό κι αν είναι το κόμμα του, δεν θα μπορέσει να αποφύγει τις συγκρούσεις. Σταύρο Θεοδωράκη, καλωσόρισες στην έρημο της πραγματικότητας.

Τελευταία Νέα