Η μία είδηση είναι ότι οι 58 (αν θυμάστε) είναι ακόμα ανάμεσά μας και παρεμβαίνουν –προχθές εξέδωσαν μια ανακοίνωση όπου, μεταξύ άλλων, ασκούν κριτική στην κυβέρνηση περιγράφοντας τη μεταρρυθμιστική αδυναμία της.

Η πρωτοβουλία των 58, όταν εκδηλώθηκε, είχε τεράστια δυναμική. Στόχος της ήταν να φτιαχτεί ένας μεγάλος συνασπισμός από κόμματα και κινήσεις στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς (από τις παρυφές του ΠαΣοΚ μέχρι και τις παρυφές της ΔΗΜΑΡ). Θεωρούσαν ότι υπάρχουν ενοποιητικά στοιχεία, η κοινή επιδίωξη ενός σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου πολιτικής παρουσίας και η σαφής αναφορά στην Ευρώπη και στη διεύρυνσή της, η οποία θα μας περιέχει. Για πολλούς λόγους, οι στόχοι της πρωτοβουλίας δεν ευοδώθηκαν: η ΔΗΜΑΡ από την αρχή την αντιστρατεύθηκε (παρά την ένθερμη στήριξη από μια ισχυρή μειοψηφία), το ΠαΣοΚ οικειοποιήθηκε την ιδέα και μέσω του σχήματος της Ελιάς επιβίωσε εκλογικά, ενώ οι πολύ σοβαροί καθηγητές και δρώντες πολίτες που είχαν αναλάβει την πρωτοβουλία σε μεγάλο βαθμό κρατήθηκαν μακριά από τις εξελίξεις, σε ρόλο ιδεολογικών καθοδηγητών. Προεκλογικά, η εκ νέου πολιτική διαμεσολάβηση των 58 δεν φάνταζε απίθανη ως προοπτική. Αλλά, όπως ήρθαν τα πράγματα, ό,τι έχει απομείνει από την κίνηση μάλλον ρόλο δεξαμενής σκέψης μπορεί πια να διεκδικήσει και όχι πολιτικής παρέμβασης. Γιατί; Επειδή τον ενοποιητικό ρόλο ενός ακόμα πιο ευρέος χώρου γύρω από το ιστορικό πολιτικό Κέντρο τον διεκδίκησε και τον κατέκτησε σήμερα ένας άλλος φορέας. Το Ποτάμι.

Το Ποτάμι εμφανίστηκε λίγο πριν από τις ευρωεκλογές ως κόμμα του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη και μερικών φίλων και συνεργατών του. Διευρύνθηκε αρκετά, προκειμένου να φτιάξει ένα δυναμικό ευρωψηφοδέλτιο και να δώσει ένα πολιτικό στίγμα. Κόμμα με εξασφαλισμένη τη δημοσιότητα τουλάχιστον του αρχηγού, αλλά και με απόψεις που σε γενικές γραμμές δεν υποτίμησαν ούτε τα προβλήματα ούτε τους ψηφοφόρους, Το Ποτάμι, μετά τις εκλογές, ιδίως μάλιστα αν οι πολιτικές εξελίξεις δεν ήταν καταιγιστικές, υπήρχε πάντα φόβος ότι θα αδρανήσει και θα αποδυναμωθεί: το συνέδριο που αρχίζει στις 27 Ιουνίου, όμως, δείχνει ότι το νέο σχήμα (που αυτοαποκαλείται κίνημα) έχει και θέσεις και δυναμική. Και πρόσωπα, που έχουν σοβαρή δράση από το χώρο των Φιλελευθέρων έως τη ΔΗΜΑΡ, ανεξάρτητους δημοκράτες, ενώ πιθανόν να εκπροσωπηθεί, από Τατσόπουλο και Ψαριανό, και κοινοβουλευτικά.

Η συγκυρία είναι ιδανική ώστε Το Ποτάμι να διεκδικήσει να αναλάβει αυτό το ρόλο του συντονισμού των σκόρπιων πολιτικών δυνάμεων τις οποίες δεν κατάφεραν να συντονίσουν (όταν μπορούσαν) οι 58. Με μια διαφορά: Το Ποτάμι, καταστατικά, αφήνει απ’ έξω πρόσωπα και κινήσεις που ακόμα λύνουν τις διαφορές τους στην Ελιά, στο ΠαΣοΚ, στη ΔΗΜΑΡ –σε κόμματα που συρρικνώνονται, επειδή κυριαρχούν προσωπικές στρατηγικές και ήδη ξεπερασμένες από τα πράγματα αντιπαλότητες. Θα καταφέρει όμως να προσελκύσει τη μεγάλη μερίδα πολιτών που διεκδικούν σταθερότητα, ισχυρούς θεσμούς, δομές αλληλεγγύης και περισσότερη Ευρώπη; Φαίνεται ότι έχει τις προδιαγραφές.

Τελευταία Νέα