Τέτοιες ημέρες πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, ολοκληρώνονταν οι προσυνεδριακές συζητήσεις στον τότε Συνασπισμό. Στον απόηχο των γεγονότων του Δεκεμβρίου 2008, αλλά πριν διαφανεί η κρίση της ελληνικής οικονομίας και κυρίως το μέγεθός της, το κόμμα φαινόταν να υιοθετεί έναν κινηματικό ριζοσπαστισμό, ξένο προς την ιδεολογία όσων προέρχονταν από την παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς και του ΚΚΕ εσωτερικού. Λίγες ημέρες μετά, στις 6 Ιουνίου 2010, στη διάρκεια του συνεδρίου, ο Φώτης Κουβέλης και αρκετοί σύντροφοί του που ασπάζονταν κοινές απόψεις αποχώρησαν για να συστήσουν τη Δημοκρατική Αριστερά, τη ΔΗΜΑΡ.

Η κίνηση εκείνη εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμη όταν, αργότερα, η Ελλάδα, για να αποφύγει τη χρεοκοπία, κατέφυγε στην προστασία της τρόικας και στον οικονομικό έλεγχο. Η ΔΗΜΑΡ ήταν το μόνο κόμμα που δεν συμμερίστηκε τα αντιευρωπαϊκά αισθήματα τα οποία κυριάρχησαν σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής (και στη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά) και δεν έκρυβε ότι χωρίς επιτήρηση και Μνημόνιο η κατάρρευση ήταν επί θύραις. Κι όταν, αργότερα, στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, μετά τις εκλογές του 2012, ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες, επέδειξε γενναιότητα και σθένος. Και η κυβερνητική σταθερότητα, χάρη στην οποία επιτεύχθηκε μια πρώτη εξομάλυνση της καθημερινότητας στη χώρα, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και σε αυτή.

Αν και μικρό κόμμα, η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να συνδυάσει μεταρρυθμίσεις και δομές αλληλεγγύης. Δυστυχώς, οι εκπρόσωποί της στα υπουργεία Δικαιοσύνης και Διοικητικής Μεταρρύθμισης πολιτεύθηκαν λιγότερο με τόλμη και περισσότερο με έμφαση στα πιεστικά αριστερά κλισέ.

Η πίεση συνεχίστηκε. Αλλά ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ δεν την άντεχαν πλέον. Γι’ αυτό άφησαν τις κυβερνητικές ευθύνες μετά το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ, η αντιπολίτευση θεωρείται πάντα ασφαλέστερος τόπος. Αλλά ένα κόμμα ευθύνης που, στη μέση της διαδρομής, καταφεύγει στην υπεκφυγή και επιμένει κάνοντας αναντίστοιχες με την ιδρυτική του επιλογή πράξεις, δυσαρεστεί τους ψηφοφόρους του, που αναζητούν αλλού εκείνους που θα συνεχίσουν την προσπάθεια.

Κάπως έτσι, ευνόητα, οδηγήθηκε το κόμμα στην εξαφάνιση, την οποία προεικάζει το εκλογικό αποτέλεσμα. Το 1,2% των ευρωεκλογών είναι αναντίστρεπτο, χωρίς αλλαγή πολιτικών –και προσώπων που διαχειρίστηκαν τις πολιτικές. Αλλά υπάρχουν τέτοια πρόσωπα; Πιθανόν. Εχουν ισχύ; Καμία. Εκείνο που φαίνεται να κυριαρχεί είναι το αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις: οι προσωπικές στρατηγικές. Κάποιοι σκέφτονται τον ΣΥΡΙΖΑ (επιβίωση διά της επιστροφής σε μια κάποια μήτρα, η ψυχανάλυση έχει βοηθήσει συχνά την πολιτική) κι ο Φώτης Κουβέλης, μάλλον, μέσω του ελέγχου του μηχανισμού, την προεδρία. Ολα είναι θεμιτά σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά για τη ΔΗΜΑΡ ταιριάζει αυτό που έλεγαν οι Λατίνοι: sic transit gloria mundi. Ετσι τελειώνει η δόξα του κόσμου.

Τελευταία Νέα