Το καλοκαίρι του 2011, ένα ριζοσπαστικό κίνημα πολιτών συνεπικουρούμενο από το σύνολο σχεδόν της τότε αντιπολίτευσης (συν ΝΔ, πλην ΔΗΜΑΡ) κατασκήνωσε επί μήνες στην Πλατεία Συντάγματος, έξω από τη Βουλή, πιέζοντας την ευάλωτη κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου και, ιδίως, ορισμένους αδύναμους κρίκους, βουλευτές που έβλεπαν τις ιδεολογικές και πολιτικές βεβαιότητές τους ερείπια, να ακυρώσει το Μνημόνιο και τους νόμους που θα το ενεργοποιούσαν και να κάνει το μεγάλο άλμα –που πιθανόν, με δεδομένα όσα ξέρουμε σήμερα για τη στάση της ΕΕ έναντι της χώρας μας, να ήταν άλμα στο κενό.

Οι διαμαρτυρόμενοι εκείνοι, πολιτικά ετερόκλητοι πολίτες, καταμετρήθηκαν στις διπλές εκλογές Μαΐου και Ιουνίου 2012 σε τρία μεγάλα ρεύματα: ένα ναΐφ ακροδεξιό (ΑΝΕΛ), ένα σκληρά νεοναζιστικό (Χρυσή Αυγή) κι ένα πολυσυλλεκτικό πλην ριζοσπαστικά αριστερό (ΣΥΡΙΖΑ). Και τα τρία αυτά κόμματα, με διαφορετική καταγωγή και διαφορετικές εν τέλει στοχεύσεις, αντιπολιτεύθηκαν με οξύτητα την κυβέρνηση και τη λύση εντός Ευρώπης που δόθηκε προκειμένου να μην καταρρεύσει η χώρα. Η χώρα, ευτυχώς, δεν κατέρρευσε. Και παρά το ισχυρό ρεύμα λαϊκισμού, σε διάφορες εκδοχές, που συνεχίζει να κυριαρχεί, η ευρωπαϊκή λύση φαίνεται ότι θα συνεχίσει απρόσκοπτα να ορίζει το μέλλον της χώρας προς τη σταθερότητα.

Ωστόσο, οι ψήφοι των μετώπων που διαμορφώθηκαν στην Πλατεία συνέχισαν να επιδιώκουν να καθορίσουν την ταυτότητα και των ευρωεκλογών και των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ιδίως στην περίπτωση του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι πολλοί από τους ψηφοφόρους του νεοναζιστικού κόμματος της πρώτης Κυριακής, επέστρεψαν ψηφίζοντας δήθεν«αντισυστημικά» –στην πραγματικότητα ψηφίζοντας αρνητικά, αντιευρωπαϊκά και μηδενιστικά. Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται, ιδεολογικά, στον αντίποδα του νεοναζισμού, ακόμα κι αν ο υποψήφιος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον Δήμο Αθηναίων, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, προς τιμήν του, δεν έκανε εκπτώσεις στη στρατηγική του κλείνοντας το μάτι στους ψηφοφόρους των νεοναζί, η ουσία είναι ότι πολλές χιλιάδες ψήφοι της Χρυσής Αυγής (και αρκετές που είχαν επιδοκιμάσει τον Νικήτα Κακλαμάνη) κατέληξαν στις υποψηφιότητες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο που μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Είναι παράδοξο αλλά, αν και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης πήρε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ετερόκλητων ψήφων της Πλατείας, η ήπια στάση του, η μεταφορά εκ μέρους του της αντιπαράθεσης από την αντιμνημονιακή ρητορική της Πλατείας στην πόλη της Αθήνας κι η υπόσχεση ότι θα πολιτευθεί για την αυτοδιοίκηση δημιουργεί μια αξιόπιστη εναλλακτική αριστερή πρόταση, απέναντι στον άγονο μαξιμαλισμό του Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος πρέπει να έχει αρχίσει να νιώθει τα αδιέξοδα των επιλογών του.