«Εμείς στη Νέα Δημοκρατία πιστεύουμε ότι βρήκαμε την Ιθάκη και σίγουρα σε λίγο καιρό θα δώσουμε τέλος και στην τρόικα και θα τη διώξουμε από την Ελλάδα, όπως έδιωξε ο Οδυσσέας, όταν ήλθε στην Ιθάκη, τους μνηστήρες του θρόνου, που πολιορκούσαν την Κλεοπάτρα».

Αλλά οι κομψευόμενοι τεντιμπόηδες που είχαν κατασκηνώσει στην αυλή του Οδυσσέα δεν πολιορκούσαν την Κλεοπάτρα –αντίθετα την πολιόρκησε, απ’ όσο θυμάμαι, ο Αστερίξ. Αλλά ο Μιχάλης Ταμήλος, βουλευτής Τρικάλων που, αγορεύοντας στη Βουλή, μπέρδεψε την Πηνελόπη με την Κλεοπάτρα, έχει όλη τη συμπάθειά μου –και προφανώς δεν συμμερίζομαι την κοροϊδία εναντίον του που έχει κατακλύσει το Διαδίκτυο.

Ο Μιχάλης Ταμήλος ελέγχεται για έλλειψη γνώσης ίσως του βασικότερου κειμένου του λογοτεχνικού κανόνα μας. Ακριβώς, δεν το ξέρει. Ε, και; Ο μόνος είναι; Στο παρελθόν, ανάλογα λάθη, προϊόντα άγνοιας και «πασαλείμματος», έχουν κάνει κι άλλοι πολιτικοί. Πολύ πρόσφατα, η Ελίζα Βόζεμπεργκ (νυν υποψήφια ευρωβουλευτίνα της ΝΔ) είχε επικρίνει τον Γιώργο Παπανδρέου, καταφεύγοντας στο twitter σε μια μεταφορά, που από άγνοια προφανώς γίνεται αναχρονισμός: «Ο Γιώργος ως τι δίνει συνέντευξη στο Bloomberg; Ως Νέρωνας που επιχαίρει για τ’ αποκαΐδια της Τροίας; Ελεος πια!». Ο «ανδρός πεσούσης» Γιάννης Μιχελογιαννάκης είναι επικεφαλής ολόκληρης σχολής. Λάθη τέτοιου τύπου έχουν κάνει ακόμα και πολιτικοί αρχηγοί, ο Μιλτιάδης Εβερτ παλιά (που αντί για «Ιαπωνία» έγραφε: «Η Απονία»), ο Αλέξης Τσίπρας στις μέρες μας (που αποκάλεσε τη Ναόμι Κλάιν, συγγραφέα του «Δόγματος του σοκ», Ναόμι Κάμπελ).

Κι όμως. Τέτοιου τύπου λάθη, εντέλει, είναι πολύ συμπαθητικά. Χάρη σ’ αυτά, πλέον, και μόνο, υπονομεύονται τα κλισέ της πολιτικής ρητορικής και όσοι τα χρησιμοποιούν. Διότι, κατά τα άλλα, τι μένει; Αγορεύσεις προετοιμασμένες με προκάτ θέσεις τις οποίες διαβάζουν στα έδρανα της Βουλής οι βουλευτές ή αναπαράγουν στα κανάλια, στα σόσιαλ μίντια, οπουδήποτε «επικοινωνούν» τον λόγο τους οι πολιτικοί. Προκάτ είναι ακόμα και οι περισσότεροι κοινοβουλευτικοί καβγάδες (εξαιρούνται οι θεατρικής υπερβατικότητας, αυτοί στους οποίους λαμβάνει μέρος η Ζωή Κωνσταντοπούλου και, βεβαίως, εκείνοι τους οποίους τροφοδοτεί το μίσος της Χρυσής Αυγής). Και μόνο το λάθος, και ο τραγέλαφος που το συνοδεύει, μπορεί να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον μη κομματικών ακροατηρίων.

Διότι, κατά τα άλλα, δεν υπάρχει πολιτικός λόγος. Υπάρχουν προετοιμασμένοι μονόλογοι. Αχρηστοι μονόλογοι που κουράζουν. Πρόσωπα όπως ο Μιχάλης Ταμήλος (την ατσαλοσύνη του οποίου, και μόνο, υπερασπίζομαι για δεύτερη φορά), τουλάχιστον, επαναποδίδουν στην πολιτική αντιπροσώπευση τον πρωτογενή χαρακτήρα της: οι βουλευτές είναι κάποιοι από μας. Σε όλα. Και φαίνεται όταν παίρνει ρεπό ο λογογράφος τους.