Αναζήτηση
Αργεντινή. Χώρα η οποία, από της ιδρύσεώς της, ένα ιδανικό έχει: να μοιάσει με την Ελλάδα, φυσικά λόγω αρχαίου αλλά και νεότερου πολιτισμού. Η τάση της Ελλάδας να μοιάσει μαζί της, όπως εκδηλώθηκε την τελευταία τετραετία, έχει περιπλέξει κάπως τα πράγματα. Αυτός δεν είναι λόγος να διαταραχθούν οι σχέσεις των δύο χωρών, οι οποίες εδράζονται σε έναν αναμφισβήτητο κοινό παράγοντα: τη λεηλασία που έχουν υποστεί από τους υπηκόους τους.
αστάθεια. Το αντίθετο της σταθερότητας. Στο πλαίσιο της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης ενδέχεται να προκύψει διά της μη υπερψηφίσεως του ΠαΣοΚ. Πρόκειται για μια απειλή την οποία πρέπει να σταθμίσουν οι πάντες. Κατά βάθος έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ανθρώπινη αντίδραση: Είπαμε να σώσουμε τη χώρα, αλλά όχι και να μην μας το αναγνωρίζετε! Ή κάπως έτσι. Πάντως είναι σαφές ότι δεν πρόκειται περί εκβιασμού.
αυτοδίδακτοι. Είναι η βαθμίδα στην οποία κατατάσσονται οι Ελληνες λόγω ποιότητας του εκπαιδευτικού τους συστήματος, όπως αποτυπώθηκε σε σχετική αξιολόγηση διεθνούς φορέα. Συγκεκριμένα, η χώρα μας κατέλαβε την 33η θέση επί συνόλου 39 χωρών. Φυσικά αυτό εμάς δεν μας εκπλήσσει. Το είχαμε ακούσει και από τον Σεφέρη: «Σ’ αυτόν τον τόπο είμαστε όλοι πικρά αυτοδίδακτοι».
εκλογές. Εχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι αγνοείται ο χαρακτήρας τους. Ευρωπαϊκές; Τοπικές; Περιφερειακές; Εθνικές; Είναι προφανές ότι την ταυτότητά τους δεν την προσδιορίζει ο παράγοντας – αντικείμενο αλλά το στοιχείο του υποκειμενικού πάθους όπως κι αν εκφράζεται αυτό, διά της συμμετοχής ή της αποχής.
Ελιά. Λέγεται πλέον το ΠαΣοΚ λόγω συνταρακτικής επιτυχίας. Η μετονομασία είναι το τίμημα της καθολικής επικράτησης ενός πολιτικού σχηματισμού ο οποίος κατέστησε όλους τους άλλους ομοίους του και επομένως απώλεσε κάθε λόγο ύπαρξης. (Βλ. λήμμα «Τιμωρία».)
περιβάλλον. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί τον βαθμό γελοιότητας που αντιστοιχεί στο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι είμαστε κωμικοί εν αγνοία μας. Κανείς δεν είναι μεγάλος κωμικός εν γνώσει του. Παράδειγμα, τα πρόσωπα του Τσέχοφ. Πόσο ακαταμάχητα εμφανίζονται μέσα στη σοβαρότητά τους που τραυματίζεται αδιάκοπα! Πρόκειται για μια σοβαρότητα που διαρκώς φέρει μώλωπες. Υπάρχει, όμως, κι άλλος τρόπος για να εκδηλώνεται η σοβαρότητα;
πλεόνασμα. Βάλλεται από διάφορους κακεντρεχείς καλοθελητές, αλλά από αύριο αρχίζει να διανέμεται ως κοινωνικό μέρισμα. Ακούγονται αριθμοί που προκαλούν συγκίνηση: 133 εκατομμύρια ευρώ σε 205.000 λογαριασμούς. Για αρχή δεν είναι άσχημα. Το ελληνικό Δημόσιο ξανάρχεται στα ίσα του: μοιράζει. Το γεγονός πρέπει να χαιρετιστεί όπως του αξίζει.
τιμωρία. Παρατηρούνται κάποια κενά στην ερμηνευτική ανάγνωση της ενδεχόμενης οριστικής εξαφάνισης του ΠαΣοΚ. Το κόμμα δεν τιμωρείται επειδή ανέλαβε το δυσβάστακτο φορτίο της σωτηρίας της χώρας, αλλά επειδή υπερέβη κάθε μέτρο ισχύος, επειδή συναντήθηκε με την ύβρη. Η τιμωρία δεν αφορά τις επιδόσεις του εκείνες που το ίδιο θα ήθελε να χαρακτηριστούν ενάρετες στο πλαίσιο του εγχειρήματος της εθνικής σωτηρίας, αλλά τον προηγούμενο χρόνο, αυτόν της μεγάλης δόξας του: τότε που η ύπαρξή του είχε σαρώσει κάθε ετερότητα και είχε μεταβάλει την κοινωνική συνύπαρξη σε μια τερατώδη ομοιότητα. Η τραγική ειρωνεία είναι απότοκο του μηχανισμού της ύβρεως. Το κόμμα στη φάση post quem, δηλαδή μετά το Μνημόνιο, εγκαλείται από τους αντιπάλους του επειδή δεν παρέμεινε ΠαΣοΚ την ώρα που είχε μετατρέψει όλους τους άλλους σε ΠαΣοΚ. Την ύβρη θα μπορούσε να την αποτρέψει μόνο μια μεγαλειώδης κυβίστηση, μια ασύλληπτη μέσα στην απλότητά της κωλοτούμπα: δεκαπέντε ημέρες μετά τις εκλογές του 2009 να υιοθετούσε τα μέτρα που είχαν οδηγήσει στην εκλογική συντριβή της Νέας Δημοκρατίας (στη βάση των προτάσεων Αλμούνια). Αιφνιδιαζόμενο, υποτίθεται, από την πραγματικότητα των αριθμών, να είχε προλάβει να αιφνιδιάσει τους πάντες επιβάλλοντας προς κάθε κατεύθυνση τη νέα περσόνα του, προϊόν μιας αστραπιαίας μεταμόρφωσης.
ύβρις. Το ΠαΣοΚ τιμωρείται τελικά επειδή απίστησε στον θεμελιώδη νόμο του θεάτρου και κάθε αισθητικής συγκίνησης. Είναι όντως τραγικά ειρωνικό για έναν πολιτικό σχηματισμό που υπηρέτησε όσο κανένας άλλος τις αρχές της θεατρικότητας: αγνόησε ότι τα πράγματα, τα ίδια και τα αντίθετά τους, υπάρχουν μέσα στον χρόνο. Δεν νομιμοποιούνται λόγω αυθεντικότητας αλλά λόγω επιβολής τους με όρους χρονικότητας. Γι’ αυτό η πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο από μια σκηνική λειτουργία. Γι’ αυτό το άσπρο περνάει μόνο σήμερα, ενώ αύριο και μόνο αύριο θα περνάει το μαύρο.
