Εμείς οι Μωραΐτες δεν εμπίπτουμε στα ενδιαφέροντα του τουρκικού προξενείου. Φρόντισαν γι’ αυτό η γεωγραφική μας θέση, τα γεωπολιτικά αλισβερίσια άλλων εποχών, οι αγώνες των προγόνων μας αλλά και η βαρβαρότητα των (σχεδόν) συγχρόνων μας οι οποίοι δεν άφησαν ούτε πετραδάκι όρθιο από τα ιστορικά οθωμανικά κτίσματα της περιοχής. Αφεριμ. Διαβάζω ότι πολύ παλιά είχαμε και πελαργούς αλλά εξολοθρεύτηκαν σαν «τουρκοπούλια» γιατί είχαν το κακό συνήθειο να φτιάχνουν τις φωλιές τους πάνω σε μιναρέδες και στις καμινάδες των ψηλών τουρκόσπιτων.

Βαζιγιέτ μπούντουρ (έτσι έχουν τα πράγματα), όπως θα ‘λεγε και αυτή η γλυκούλα η Φατμαγκιούλ, εάν θυμάστε. Για τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν πάντως δεν μου φαίνεται και τόσο βαζιγιέτ, ούτε και τόσο μπούντουρ. Το λέει το ένστικτό μου, αυτό το κάτι μέσα μου, το εντελώς δικό μου, ιδίως από προχθές που το όνομά της, η φωτογραφία της και τα νιτερέσα της άρχισαν να ρέουν αδιακρίτως προς χρήσιν του πάσα ένα ο οποίος, ενδεχομένως, να έχει διάφορη γνώμη. Οχι, μη φανταστείς. Από τον Τσίπρα δεν περιμένω κανενός είδους ιπποτισμό. Αφού όμως, καλώς ή κακώς, παραγνωριστήκαμε, τι εγγυήσεις παρέχουμε για την προσωπική της ειρήνη; Τη βγάλαμε που τη βγάλαμε στην αναφορά. Θα την αφήσουμε τώρα απροστάτευτη ό,τι κι αν φρονεί, απ’ όπου κι αν κρατάει η σκούφια της;