Αναζήτηση
Η χθεσινή ανακοίνωση της Eurostat δεν επιβεβαιώνει απλώς το πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχε η Ελλάδα το 2013.
Επιβεβαιώνει και την ανεπάρκεια της τρόικας, η οποία για άλλη μια φορά έπεσε έξω στις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις της –μαζί με σύσσωμη την εγχώρια αντιπολίτευση!
Για να γίνω ακόμη πιο σαφής, δεν πρέπει να υπήρξε οικονομικός, δημοσιονομικός ή κοινωνικός δείκτης από το 2010 και μετά στον οποίο οι υπολογισμοί της τρόικας να έχουν αποδειχθεί ορθοί.
Υπενθυμίζω ότι τον Σεπτέμβριο του 2013, τρεις μήνες πριν να κλείσει το οικονομικό έτος, η τρόικα αμφισβητούσε ότι θα υπάρξει πλεόνασμα.
Δύο μήνες αργότερα, αποδέχθηκε ότι μπορεί να υπάρξει ένα ισχνό πλεόνασμα –είναι η εκτίμηση που περιλαμβάνεται στον προϋπολογισμό του 2014.
Στις αρχές του 2014 «παζάρευε» τη διαμόρφωση των οικονομικών μεγεθών του 2013, ζητώντας να εγγραφούν διάφορα ποσά στο 2014 ώστε το πλεόνασμα να διαμορφωθεί πιο κοντά στους υπολογισμούς της.
Τελικά μεταφέρθηκαν περί τα 500 εκατομμύρια.
Ακόμη κι έτσι, όμως, η Eurostat ανακοίνωσε πρωτογενές πλεόνασμα 3,4 δισ. (σχεδόν 2% του ΑΕΠ!), από τα οποία το 1,5 δισ. ανταποκρίνεται στη μέθοδο υπολογισμού της τρόικας. Επεσαν έξω παταγωδώς!
Στην περίπτωση αυτή δεν αμφισβητείται μόνο η πολιτική νομιμοποίηση της τρόικας. Αμφισβητείται ευθέως η τεχνοκρατική της επάρκεια.
Και κάτι πολύ χειρότερο: η αμεροληψία της.
Διότι η τρόικα δεν ήρθε στην Ελλάδα με κάποιο δικό της σχέδιο. Δεν αποτελεί αποικιακή δύναμη, ούτε κατοχική διοίκηση.
Ηρθε να παρακολουθεί την εφαρμογή μιας πολιτικής συμφωνίας μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της.
Η οποία στηρίζεται σε μια παρανοϊκή και πρωτοφανή διαδικασία: η τρόικα είναι ταυτοχρόνως διαπραγματευτής και ελεγκτής της διαπραγμάτευσης. Επιβάλλει στόχους και ελέγχει αν οι στόχοι επετεύχθησαν. Και παίκτης και διαιτητής.
Αυτό όμως είναι το προπατορικό αμάρτημα του Μνημονίου.
Δημιούργησε μια διαδικασία ελέγχου την οποία μπορούσε να ελέγξει μόνο η μία πλευρά.
Και τώρα πλέον αποδεικνύεται επιπροσθέτως ότι η πλευρά αυτή ήταν ανέτοιμη και ανεπαρκής. Περισσότερο δυσκόλεψε παρά διευκόλυνε την εφαρμογή της συμφωνίας. Περισσότερο κόστισε παρά βοήθησε.
Θα μου πείτε ότι το σχήμα δημιουργήθηκε εκ του μηδενός και λειτούργησε για πρώτη φορά σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ηταν ίσως λογικό να παρουσιάσει ατέλειες και αδυναμίες.
Τώρα όμως ξέρουμε. Κι όποιος (όπως ο Τόμας Μάιερ, που διάβαζα προχθές) επιμένει στην παράταση αυτής της διαδικασίας επειδή φοβάται ότι χωρίς έλεγχο οι Ελληνες «θα κάνουν του κεφαλιού τους», τότε μάλλον δεν έχει καταλάβει τι συνέβη σε αυτήν τη χώρα.
Διότι η άγνοια δεν αποτελεί πλέον ελαφρυντικό. Κι ακόμη λιγότερο, η βλακεία.
