Το χθεσινό πρωτοσέλιδο της Ντέιλι Μίρορ ήταν αφιερωμένο στην ανέχεια που μαστίζει ένα τμήμα της βρετανικής κοινωνίας. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό και συνιστά από μόνο του ένα πραγματικό δράμα. Οπως όλα τα ταμπλόιντ όμως που σέβονται τον εαυτό τους, έτσι και αυτή η εφημερίδα προσπάθησε να εκβιάσει το συναίσθημα του αναγνωστικού της κοινού. Ο συναισθηματικός εκβιασμός λειτουργεί με την ακρίβεια ενός καλολαδωμένου μηχανισμού. Πρώτα τα γεγονότα: «Είμαστε η έκτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. Εχουμε περισσότερους εκατομμυριούχους από ποτέ». Στη συνέχεια το ερώτημα: «Τότε γιατί ένα εκατομμύριο άνθρωποι πεινάνε;». Και τέλος, το «στοιχείο-σοκ» που δεν μπορεί παρά να εξοργίσει: «Τα 330.000 από το 1.000.000 γεύματα που μοιράστηκαν ήταν για παιδιά».

Η συγκίνηση και η οργή όμως δεν μπορούν να φθάσουν στην κορύφωση χωρίς μία εικόνα. Και η εφημερίδα επιλέγει να εικονογραφήσει το πρωτοσέλιδό της με ένα από εκείνα τα παιδιά που χωρίς πολύ κόπο και σκέψη θα χαρακτηρίζαμε «ξανθό άγγελο». Αλλά αυτός είναι ένας ξανθός άγγελος που κλαίει. Από πείνα; Οχι ακριβώς. Ο Αντριου Μπράουν της Γκάρντιαν είχε την υπομονή να κάνει μια μικρή έρευνα για την προέλευση της φωτογραφίας. Τη βρήκε χωρίς να δυσκολευθεί στον ιστότοπο Flickr. Και από εκεί πληροφορήθηκε ότι το ξανθό αγγελούδι δεν είναι καν από τη Βρετανία. Είναι ένα κοριτσάκι από τις Ηνωμένες Πολιτείες το οποίο απαθανάτισε ο πατέρας του στο Σαν Φρανσίσκο το 2009 με δάκρυα στα μάτια για έναν πολύ διαφορετικό λόγο: η κόρη του ήθελε να παίξει με μια κάμπια αλλά εκείνη της γύρισε επιδεικτικά την πλάτη και συνέχισε να ζει στον κόσμο της.

Ο βρετανός αρθρογράφος διατυπώνει έναν συλλογισμό. Η φωτογραφία, λέει, είναι αληθινή, όπως αληθινό είναι και το παιδί. Δεν πρόκειται επομένως για κατασκευή. Σημαίνει όμως αυτό ότι δεν είναι και ψέμα; Και έπειτα, η επιλογή αυτής της φωτογραφίας δεν είναι μια ανέντιμη απόπειρα χειραγώγησης του αναγνώστη; Μια θλιβερή προσπάθεια να καλυφθεί ένα κενό, ένας παραπλανητικός καθρέφτης; Ενα παιδί που κλαίει, επισημαίνει ο Αντριου Μπράουν, είναι μια τραγωδία. Τα 330.000 παιδιά που πεινάνε και ζουν χάρη στα συσσίτια είναι στατιστική. Μας είναι αδιάφορο ποιο είναι αυτό το παιδί και για ποιον λόγο κλαίει. Σημασία έχει ότι εμείς που βλέπουμε αυτή την εικόνα, ή κάποιοι από εμάς, αισθανόμαστε ότι έχουμε ένα χρέος άμεσης συμπόνιας.

Οι 45 λέξεις της πρώτης σελίδας του ταμπλόιντ θα έπρεπε να αξίζουν πολύ περισσότερο από τις υποτιθέμενες χίλιες λέξεις της εικόνας. Ενα παιδί που κλαίει μας τρυπάει σαν βελόνα. Τα 330.000 παιδιά που πεινάνε θα έπρεπε να μας πονάνε σαν καρφί.