Αναζήτηση
Κατά τη διάρκεια της κρίσης χύθηκε πολύ μελάνι για ανοησίες. Από τους ψεκασμούς και τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας μέχρι την ακατάσχετη πολυλογία και εσχατολογία που δημιουργούσε περισσότερο θόρυβο παρά διάλογο.
Μία από τις ανόητες θεωρίες, που ευτυχώς μας άφησε χρόνους αυτές τις ημέρες, είναι και η θεωρία των δύο άκρων. Η θεωρία αυτή ήταν βλακώδης, όχι βέβαια γιατί δεν υπάρχουν τα δύο άκρα. Οσο θα υπάρχει ένα ισχυρό ναζιστικό κόμμα στην Ελλάδα και όσο θα δραστηριοποιούνται αριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις μικρού και μεγάλου βεληνεκούς μπορεί κανείς κάλλιστα να μιλά για δύο άκρα. Είναι τα άκρα της βίας.
Ομως η θεωρία των δύο άκρων είναι κάτι άλλο. Σύμφωνα μ’ αυτήν, το ένα άκρο βέβαια είναι η Χρυσή Αυγή. Το άλλο όμως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάποιες εκδοχές ακόμα και το ΚΚΕ. Δεν χρειάζεται βέβαια να εξηγήσω γιατί είναι θηριώδης ανοησία να συγκρίνεται το ΚΚΕ με τη Χρυσή Αυγή χρησιμοποιώντας το επιχείρημα του σταλινισμού. Οσοι κάνουν αυτό το λάθος έχουν μείνει ακόμα στο 1949 ή πάντως δεν φαίνεται να έχουν ξεπεράσει το 1974. Ανεξάρτητα των επίσημων πολιτικών θέσεων του ΚΚΕ, δεν μπορεί κανείς να μη διακρίνει τη σιωπηρή μεν αλλά ηχηρή από πολλές απόψεις αποδοχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η απόσταση της ρητορικής από τη συμπεριφορά του κόμματος είναι τόση που μόνο ένας κακόπιστος (και ταυτόχρονα ανόητος) θα το τοποθετούσε μαζί με τη Χρυσή Αυγή. Ο τρόπος που το ΚΚΕ διαχειρίστηκε πολιτικά την κρίση είναι ενδεικτικός. Η σωφροσύνη του μάλιστα του στοίχισε (και συνεχίζει να του στοιχίζει) πολύ ακριβά.
Αλλά πάμε στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτός είναι ο πραγματικός στόχος αυτής της θεωρίας. Η σκοπιμότητα ήταν βέβαια να πληγεί καθώς επιχειρεί να μετατραπεί σε κόμμα εξουσίας. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι μπορούσε για να δικαιώσει αυτήν τη θεωρία. Από τη μια δεν φαίνεται να είναι καθόλου επιλεκτικός στα στελέχη του. Ανάμεσά τους υπάρχει μεγάλος αριθμός ανθρώπων που δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με τη φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου. Είναι περιθωριακοί, είναι ακίνδυνοι αλλά είναι φωνακλάδες. Ο θόρυβος που προκαλούν κάνει πολύ κακό στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό το καταλαβαίνουν πλέον ακόμα και όσοι υποτιμούσαν το πρόβλημα. Από την άλλη, η συμπεριφορά πολλών στελεχών του απέναντι στο πραγματικό άκρο, τους τρομοκράτες, είναι απαράδεκτα αμφίσημη. Οχι βέβαια γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οποιαδήποτε σχέση με την τρομοκρατία αλλά γιατί πολλοί οπαδοί του κόμματος την αντιμετωπίζουν με αισθήματα συμπάθειας –και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να τους αποξενώσει.
Ο,τι και να πει κανείς για τα πολιτικά αλλά και τα στρατηγικά λάθη του ΣΥΡΙΖΑ (κι εγώ έχω να πω πάρα πολλά!), δεν μπορεί να μην αναφωνήσει «αιδώς Αργείοι» σ’ αυτούς που πρωταγωνίστησαν στη στοχοποίησή του με όπλο τη θεωρία των δύο άκρων. Διότι αντί να στοχεύσουν στην απαράδεκτη και καταστροφική οικονομική πολιτική που προτείνει, προσπάθησαν να τον παρουσιάσουν ως λεοντή για το αριστερό άκρο. Το αστείο είναι ότι τελικά αποδεικνύεται ότι οι ίδιοι ήταν πολύ περισσότερο «άκρο» από το υποτιθέμενο «άλλο άκρο».
Ολες οι πρόσφατες αποκαλύψεις για τις υπόγειες διαδρομές ΝΔ και Χρυσής Αυγής τι άλλο φανερώνουν; Εδώ δεν μιλάμε για δυο-τρεις απίθανους τύπους που εξελέγησαν τυχαία και λένε μπαρούφες στη Βουλή αλλά για τον γενικό γραμματέα της Κυβέρνησης. Ακόμα και το σίριαλ με το ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ είναι αποκαλυπτικό. Για να μην αναφέρουμε την ανατριχιαστική θεσμικά πρόταση δημοψηφίσματος για το τζαμί.
Ο Αριστείδης Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
