Αναζήτηση
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ένας άνθρωπος που ευτύχησε να ζήσει πολλά χρόνια, να πρωταγωνιστήσει επί μακρόν στην πολιτική ζωή, να βιώσει ανεξάντλητες εμπειρίες και να δεχθεί αναρίθμητες κρίσεις –θετικές και αρνητικές…
Η πολιτική του δράση έχει ξεφύγει πλέον από την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Εμπίπτει στις αρμοδιότητες των ιστορικών.
Παρά ταύτα, οφείλω να σταθώ σε ένα σημείο της συνέντευξης που παραχώρησε προχθές στο ΡΙΚ.
Τι είπε ο Μητσοτάκης;
«Δεν συγχώρησα ποτέ τον Σαμαρά για το έγκλημα που έκανε να ανακόψει την πορεία της Ελλάδας» –όταν δηλαδή ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993…
Αλλά «τον ψήφισα το 2012 διότι εκείνη τη στιγμή πίστευα –και νομίζω σωστά –ότι έπρεπε πάση θυσία να αποφύγουμε να πέσει η Ελλάς σε ακυβερνησία».
Δύο σχόλια.
Πρώτον, η διατύπωση «δεν συγχώρησα ποτέ τον Σαμαρά!».
Θα μπορούσε ίσως στα γεράματα να κλείσει παλιές πληγές, να πει «περασμένα ξεχασμένα» και να τα έχει καλά με όλους.
Κάθε άλλο. Προτίμησε να εμμείνει στην άποψη που είχε τότε και θα έλεγα με τον ίδιο απόλυτο τρόπο. Χωρίς διάθεση συγκερασμού.
Δεύτερον, η επίκληση μιας διαρκούς αυτονομίας της πολιτικής πράξης.
Μπορεί να μη συγχωρεί τον Σαμαρά για το 1993 αλλά τον ψήφισε το 2012 διότι ήταν άλλο το ζητούμενο και δεν άφησε τους λογαριασμούς του 1993 να κρίνουν τα ζητήματα του 2012.
Τι μας λέει ο Μητσοτάκης; Κάτι απλό, αλλά για μένα εξαιρετικά σημαντικό.
Ολοι κουβαλάμε πικρίες, αντιπάθειες, συγκρούσεις, ακόμη και έχθρες. Στη ζωή και στην πολιτική.
Αλλά τη στιγμή της ψήφου οφείλουμε να βγαίνουμε πάνω από τα προσωπικά και τα περασμένα, πέρα από τις εμπάθειες και τις προκαταλήψεις, για να επιλέγουμε με αυστηρό κριτήριο ένα γενικότερο συμφέρον –όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας τη συγκεκριμένη στιγμή.
Την αποφυγή της ακυβερνησίας, ας πούμε, στην περίπτωση του Μητσοτάκη.
Προφανώς δεν θα έχουμε ποτέ όλοι την ίδια αίσθηση του σημαντικού.
Αλλά για όλους υπάρχει πάντα κάτι σημαντικό για τον τόπο, σημαντικότερο από τα προσωπικά αισθήματα, τις εκτιμήσεις ή τις ενστάσεις για κάθε πολιτικό και τη διαδρομή του.
Δεν ψηφίζουμε δηλαδή εκείνον που μας αρέσει, ούτε εκείνον που συμπαθούμε, ούτε όποιον κάνει πλάκα στην τηλεόραση. Δεν ψηφίζουμε τώρα με γνώμονα κάτι που συνέβη τότε.
Τα πράγματα κρίνονται κάθε φορά με τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της πολιτικής στιγμής. Ούτε αναδρομικά ούτε χιλιαστικά.
Και η ψήφος προκύπτει από μια συγκεκριμένη αντίληψη δημοσίου συμφέροντος. Είναι δημόσιο αγαθό, όχι προσωπική υπόθεση.
Αυτό είπε ο Μητσοτάκης, και μάλιστα επί προσωπικού.
Chapeau, πρόεδρε!
