Τέλη Μαρτίου, μια ομάδα 30 παλαιστίνιων φοιτητών επισκέφθηκαν το Αουσβιτς. Ηταν, καθώς πιστεύεται, η πρώτη οργανωμένη επίσκεψη παλαιστίνιων φοιτητών σε ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου. Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Αλ Κουντς, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Φρίντριχ Σίλερ της Ιένας, στη Γερμανία. Στο πλαίσιο του ίδιου προγράμματος που χρηματοδοτείται από τη γερμανική κυβέρνηση, ισραηλινοί φοιτητές του Πανεπιστημίου Μπεν Γκουριόν επισκέφθηκαν τον παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό Ντέισε, κοντά στη Βηθλεέμ, ώστε να μάθουν πώς βιώνουν ακόμη και σήμερα οι Παλαιστίνιοι αυτό που αποκαλούν «Νάκμπα», «Καταστροφή» –την ίδρυση του ισραηλινού κράτους. Οι αντιδράσεις όλων των συμμετεχόντων θα αναλυθούν από διδακτορικούς φοιτητές Ψυχολογίας. Στόχος, να μελετηθεί το πώς μπορεί η ενσυναίσθηση, αυτή η προσπάθεια που πρέπει να κάνει κανείς ώστε να μπει για μια στιγμή στη θέση του Αλλου, να βοηθήσει στη διαδικασία της συμφιλίωσης και της επίλυσης συγκρούσεων.

Οταν όμως οι παλαιστίνιοι φοιτητές επέστρεψαν από την Πολωνία και το θέμα δημοσιοποιήθηκε προκλήθηκε σάλος. Ο υπεύθυνος καθηγητής του Αλ Κουντς, ο Μοχάμεντ Νταζανί, ένθερμος υποστηρικτής της λύσης των δύο κρατών, χαρακτηρίστηκε από πολλούς ομοεθνείς του προδότης. Δέχθηκε μέιλ στο οποίο τον προειδοποιούσαν να μην ξαναπατήσει στη Ραμάλα ή στο πανεπιστήμιο. Τον κατηγόρησαν ότι προσπαθεί να κάνει πλύση εγκεφάλου στη νέα γενιά Παλαιστινίων, «διδάσκοντάς την μεγάλα ψέματα και μυθεύματα, όπως το Ολοκαύτωμα και τα δεινά των Εβραίων, ώστε να αποδεχθούν τον σφετερισμό των εδαφών τους». Η απάντησή του ήταν λιτή. Και υποδειγματική. «Ως δάσκαλος, έχω καθήκον να διδάξω, να βάλω τους φοιτητές μου να εξερευνήσουν το ανεξερεύνητο, να τους ανοίξω νέους ορίζοντες, να τους οδηγήσω μακριά από το σπήλαιο των εντυπώσεων και των διαστρεβλωμένων εντυπώσεων ώστε να δουν την πραγματικότητα επί τόπου, να σπάσουν τα τείχη της σιωπής και των ταμπού, να κολυμπήσουν ενάντια στο κύμα σε αναζήτηση της αλήθειας και της γνώσης… Θα πάω στη Ραμάλα, θα πάω στο πανεπιστήμιο, θα ανεβάσω φωτογραφίες της επίσκεψης και αν μου δοθεί η ευκαιρία θα το ξανακάνω. Δεν θα κρυφτώ. Δεν θα σιωπήσω. Δεν θα μείνω παθητικός θεατής ακόμη και αν τα θύματα του πόνου για τα οποία νιώθω ενσυναίσθηση είναι η δύναμη κατοχής μου. Και αυτή είναι η τελευταία μου λέξη».

Τελευταία Νέα