Η ακατάσχετη φεϊσμπουκίτιδα προσπαθεί να αλλοιώσει τις επιστήμες. Να καταργήσει την απόδειξη, την επιστημονική τεκμηρίωση. Οπως έκανε τη «βιβλιοφιλία» «βιβλιόφατσα».

Η αναγκαιότητα της πηγής πήγε περίπατο. Ο έλεγχος της καθαρότητας του νερού που θα πιούμε, φαντασίωση. Η φωνή που βγαίνει κάτω από την κουκούλα του προδότη έγινε κραυγή αλήθειας. Και εκεί που δεν μπορούσαν η επιστήμη και οι επιστήμονες να βρουν μία τουλάχιστον λύση, να σου, πληθώρα εξυπνάδας και λύσεις απείρου «κάλου», και όχι «κάλλους», από κάλους για κάλους.

Στο facebook δεν γλιτώνουν ούτε οι «δύσκολες» επιστήμες. Ετσι βλέπεις ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι πάει να πει απόδειξη, να τετραγωνίζουν τον κύκλο επειδή ακριβώς δεν μπορούν να καταλάβουν την απόδειξη ότι ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται.

Ευάλωτες επιστήμες υποφέρουν, κακοποιούνται, βιάζονται από αυτόκλητους ειδήμονες. Νιώθει παιδαγωγός κάποιος ο οποίος έχει διαπαιδαγωγήσει το… παιδί του. Δάσκαλος, και μάλιστα με σηκωμένο δάχτυλο, επειδή έχει στα χέρια του το προ τριακονταετίας αναγνωστικό της Πρώτης Δημοτικού.

Νιώθει γλωσσολόγος επειδή έμαθε ότι η λέξη συντίθεται από τη «γλώσσα» και τον «λόγο».

Γνώστης της Λογικής επειδή μπορεί να κάνει το σκαρίφημα ενός τετραγώνου.

Οικονομολόγος γιατί χθες βρήκε πόσα ήταν τα ρέστα από τη σοκολάτα που αγόρασε και έδωσε ένα δεκάευρω.

Μουσικός γιατί συνόδευσε σε ένα τραγούδι στο σκυλάδικο της περιοχής.

Κοινωνικός επιστήμονας, αφού πολύ συχνά διατυπώνει τη δική του άποψη ότι «αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν».

Κριτικός γιατί κάνει πολλά «like» στο facebook.

Ειδήμων, γενικώς, γιατί ρωτήθηκε, σε τηλεοπτικό γκάλοπ τι κόμμα θα ψηφίσει και απάντησε «κανέναν μ…», και αυτοί σημείωσαν «δεν απαντώ»!

Τέτοια, λοιπόν, φαιδρότητα. Τέτοια ισοπέδωση. Τέτοια ασυναρτησία. Και ακόμα χειρότερα, εξάρτηση από την ασυναρτησία. Παραισθησιογόνα δωρεάν.

Το καλό, το ωραίο, το επιστημονικό έχουν βυθιστεί σε πρακτικά άπειρη σαπίλα και δυσοσμία. Τίποτα δεν μπορεί να επιπλεύσει. Τι να σου κάνει η φουκαριάρα η έρευνα, η απόδειξη, η τεκμηρίωση; Με ποια όπλα να αμυνθεί;

Φαντάσματα φαντάζουν οι επιστήμες. Αποκυήματα φαντασίας γραφικών σκεπτομένων τα πορίσματά τους. Δονκιχωτισμοί αλλοπρόσαλλοι σε αλλοπρόσαλλους εγκεφάλους που μπερδεύουν τη φαιά ουσία με τη φαιά στολή.

Ο θόρυβος της εικόνας κονιορτοποιεί τη σκέψη. Ο καταιγισμός των εικόνων γίνεται επίχρισμα που δεν αφήνει τη σκέψη ν’ ανασάνει, να δημιουργήσει, να αμφιβάλει, να κρίνει, να επικρίνει και να δαμάσει. Το αναμάσημα και το copy paste ηδονίζεται με το πλήθος των λειτουργών του, των αυτόκλητων, των ετερόκλητων, των ιδιαζόντων.

Και η παγκόσμια επιστημονική και πολιτιστική προσφορά, η παρακαταθήκη, το απαύγασμα της σκέψης των φωτεινών εγκεφάλων; Σκανάρεται, λέει, σαρώνεται. Να μη… μολύνει το σκουπιδαριό και τη σαπίλα!

Το ύφος των γιγάντων της λογοτεχνίας έγινε «υφάκι», ψευτομαγκιά και ξερολισμός. Αλλά όταν η κατάντια γίνεται θεσμός, ρωτούν: «Πού είναι οι επιστήμονες; Πού είναι οι άνθρωποι των Γραμμάτων να επέμβουν;», θαρρείς και όταν τα έλεγαν εκείνοι τα άκουγαν ή τα καταλάβαιναν.

Οι λοιδορούντες κατ’ εξακολούθηση είναι συνεχώς απασχολημένοι. Μηρυκασμένα! Ατάλαντα με τάλαντα και μαστροποί στα κάλαντα! Αυτό μου βγήκε έτσι απλά από την αγανάκτηση!

Θα μου πεις γιατί αγανακτείς; Ελα ντε, υπάρχει λόγος; Αφού όλα είναι ιδανικά πλασμένα και, απλώς, λίγα μερεμέτια χρειάζονται να στρώσουν. Ασε που, τελευταία, η δυσοσμία αρχίζει να μας φαίνεται ευωδία. Μια παγκόσμια ευωδία, κάτι σαν παγκόσμια ευφορία, ένα πράγμα!

Τέλος πάντων, και αυτά που γράφω, σαν ειδικός (sic!) θα τα αποθέσω. Μπορεί να μη βουλιάξουν. Μπα, πού θα πάει, θα βουλιάξουν! Αειφόρα μόλυνση!

Ο Θωμάς Βουγιουκλής είναι καθηγητής Μαθηματικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης