Αναζήτηση
Ασχέτως αν οι τρομοκράτες που παγίδευσαν ένα αυτοκίνητο και προκάλεσαν μεγάλο θόρυβο και πολλές ζημιές στο κέντρο της Αθήνας έκαναν μια επετειακή γιορτούλα ή επιχείρησαν να αμαυρώσουν τους συμβολισμούς της επιστροφής της χώρας στις αγορές, η ουσία με την ελληνική τρομοκρατία είναι μία: είναι η μιλιταριστική έκφραση ομάδων που ζουν με το όπλο παρά πόδα, διαρκώς σε πόλεμο. Πόλεμο για τι; Για ανατροπή. Εναντι τίνος οφέλους; Μιας λαϊκής εξουσίας. Αυτά περίπου λένε γενικώς και αορίστως οι τρομοκράτες, με τους οποίους πολύ συχνά πολιτικοποιημένα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας συζητάνε ευκολότερα απ’ όσο συζητούν, π.χ., με Το Ποτάμι.
Λαϊκή εξουσία που κερδήθηκε με τα όπλα ξέρουμε, λίγο πολύ, πώς συνεχίζεται –παραπέμπω στο παράδειγμα των κομμουνιστικών εξουσιών, από τον Λένιν μέχρι τον Κιμ Γιονγκ Ουν στη Βόρεια Κορέα, χωρίς εξαίρεση. Οσο για το ελληνικό παράδειγμα, μπορεί ανέτως να συμβολοποιηθεί στον Εμφύλιο, η νικηφόρα για τη Δεξιά έκβαση του οποίου από ένα τμήμα της ηττημένης Αριστεράς συνεχίζει να εκλαμβάνεται ως προσωρινή.
Η αντεπίθεση με τα όπλα, η βασική δηλαδή φαντασίωση της αριστερής τρομοκρατίας, δεν είναι μια περιθωριακή θεωρία και πρακτική. Τα φαινόμενα «χαμηλής» βίας, ή της ανοχής της, που άρχισαν να εκδηλώνονται πριν από τη χρεοκοπία της χώρας και κλιμακώθηκαν στη διάρκειά της, τα οποία εκτός των άλλων κόστισαν τους τρεις νεκρούς της Marfin και το κατεστραμμένο κέντρο της πόλης, δείχνουν ότι η ιδέα μιας πολιτικής ρεβάνς θα μπορούσε να είναι ισχυρό κίνητρο ενός ευρύτερου αριστερού σώματος. Εν προκειμένω, βεβαίως, βοήθησαν πολύ οι κοινωνικές συνέπειες της κρίσης: η εξαθλίωση, πίστεψαν πολλοί, μπορούσε να οδηγήσει σε μια ριζική ανατροπή όχι της κυβέρνησης αλλά του status quo.
Ομως ακριβώς την ίδια σκέψη έκαναν και κάποιοι εξτρεμιστές της αντίθετης πλευράς, εξού και γιγαντώθηκε η βίαιη και επίσης μιλιταριστική Χρυσή Αυγή. Ο Δημήτρης Ψυχογιός, στο πρόσφατο βιβλίο του «Η πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία» (Επίκεντρο, 2013), υποστηρίζει ότι το εμφυλιοπολεμικό κλίμα το συντηρεί και η «αγωνιστική ανάγνωση της ιστορίας που η Δεξιά αναδεικνύει ως «πολεμική αρετή των Ελλήνων» και η Αριστερά ως «αντιστασιακό ήθος του ελληνισμού»». Κι αυτό το σχήμα, όταν επικρατεί, απομακρύνει τη χώρα από την ευρωπαϊκή κανονικότητα.
Αλλά, ευτυχώς, η χθεσινή έκρηξη, όσο δυνατή κι αν ήταν, δεν ήταν αρκετή να σκεπάσει το βασικό μήνυμα: οι έλληνες πολίτες άντεξαν τις συνέπειες μιας τεράστιας κρίσης και είναι αποφασισμένοι να επιστρέψουν στην ευρωπαϊκή κανονικότητα. Και η δημοκρατία που την εγγυάται έχει υποχρέωση να εξουδετερώσει όσους ονειρεύονται ή προωθούν πόλεμο. Είναι μάλιστα ιδιαιτέρως αισιόδοξο ότι στην απόφαση αυτή συναινούν όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου.
