Ο Αρης Σπηλιωτόπουλος, υποψήφιος για τη δημαρχία της Αθήνας, δεν είναι νέος πολιτικός. Μεταξύ άλλων, διετέλεσε, για περίπου 10 μήνες το 2009, υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων στην κυβέρνηση Καραμανλή και, εικάζω, κάπως, κάτι παραπάνω από τη διακόσμηση του γραφείου του πρέπει να τον είχε απασχολήσει. Του ξέφυγε, άραγε, τότε να ασχοληθεί και να ακυρώσει την ειλημμένη απόφαση για κατασκευή τζαμιού στην Αθήνα, που είχε ψηφιστεί στη Βουλή το 2007, αν θυμάμαι καλά και με τη δική του ψήφο; Ή άλλαξε γνώμη τελευταία, προσχωρώντας στις ιδέες του κ. Μπαλτάκου ή του κ. Φαήλου Κρανιδιώτη, που τον βοήθησαν να δει το φως το αληθινό –όπως ο Σαούλ που κάποια στιγμή έγινε Παύλος;

Αν δεν ήταν ο Αρης Σπηλιωτόπουλος, αν δεν ήταν δηλαδή ένα πρόσωπο που πολιτεύεται βάσει της ακριβοδίκαιης αίσθησης για τα πράγματα, της συστηματικής πληροφόρησης γι’ αυτά και της συνέπειας, θα έλεγα ότι πρόκειται για καιροσκοπική μετατόπιση –προσπαθεί να κολακέψει τους ακροδεξιούς και, εν γένει, το φοβικό ακροατήριο που ενδημεί δεξιότερα της Δεξιάς. Αλλά προκειμένου για ένα πρόσωπο που ομνύει στην πολιτική ηθική είναι εμφανές ότι η μετατόπισή του είναι ιδεολογική. Ας θρηνήσουμε όσοι τον είχαμε καταχωρίσει στην επικράτεια του ανέμελου κοσμοπολιτισμού.

Προβλέπω πάντως ότι, αύριο μεθαύριο, ο κ. Σπηλιωτόπουλος, ως γενναίος που είναι, θα κάνει δήλωση αποκήρυξης της ΝΔ που, ως ο ισχυρός κυβερνητικός εταίρος επικύρωσε και προσφάτως, τον Απρίλιο του 2013, τη βούληση να κατασκευαστεί τζαμί. Παράλληλα, φρονώ ότι θα καταδικάσει και τον υπουργό Ανάπτυξης, Κωστή Χατζηδάκη, ο οποίος έχει εγγράψει στο ΠΔΕ 2013 κονδύλι για την κατασκευή του έργου, που ανέρχεται στο ποσό των 946.000 ευρώ. Και φυσικά, αντί να επιτίθεται εναντίον του νυν δημάρχου Γιώργου Καμίνη, πρέπει να επιτεθεί εναντίον της κυβέρνησης Σαμαρά, που έχει παραδεχθεί ότι «η κατασκευή του τεμένους συνάδει με την πολιτική μιας χώρας που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα» και έχει δρομολογήσει την κατασκευή του. Επίσης, θα χρειαστεί γερή νομική υποστήριξη, προκειμένου να τεκμηριώσει ότι η κατασκευή χώρου λατρείας για αλλόθρησκους δεν απορρέει από τους κανόνες συμβίωσης διαφορετικών θρησκειών αλλά, άμα λάχει να ‘ούμ’, από τον εθνικό τσαμπουκά.

Η στροφή του Αρη Σπηλιωτόπουλου στο τζαμί θα ήταν ολωσδιόλου αστεία αν δεν ήταν ο επίσημος υποψήφιος δήμαρχος της μεγάλης κυβερνητικής παράταξης. Η συσχέτιση της άρνησής του στην κατασκευή τζαμιού, μάλιστα, θα μπορούσε να κάνει τεράστια ζημιά στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και στους έλληνες ορθόδοξους που ζουν στην Τουρκία ή την Αίγυπτο, σε χώρες του Ισλάμ, όπου έχουν εκκλησίες και ελευθερίες να θρησκεύονται. Ημαρτον με τους επιπόλαιους.