Πριν από το Πάσχα, πέρυσι, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Η Χρυσή Αυγή ήταν ένα κόμμα που ανέβαινε και τίποτα δεν φαινόταν ικανό να το ανακόψει. Ο εξτρεμιστικός εθνικιστικός και ρατσιστικός λόγος του, η εμπλοκή μελών του σε συμπλοκές με τραυματισμούς και φόνους μεταναστών (μεταξύ των οποίων, ο εργάτης Σεχζάντ Λουκμάν που δολοφονήθηκε στα Πετράλωνα) και η επιθετικότητα των στελεχών του ήταν συστατικά απειλητικά για τη δημοκρατία. Η πιθανότητα συγκρούσεων στους δρόμους, χρυσαυγιτών με ακραίους αντιναζί, έκανε εφιαλτική την προοπτική.

Κι ύστερα, παραμονές του Πάσχα, ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης αποφάσισε να απαντήσει με τη νομιμότητα σε μια από τις ρατσιστικής έμπνευσης προπαγανδιστικές κινήσεις του νεοναζιστικού κόμματος. Σε μια απόπειρα των στελεχών του να μοιράσουν στην Πλατεία Συντάγματος «τρόφιμα μόνο για Ελληνες», ο δήμαρχος έστειλε την Αστυνομία. Υπήρχε παρανομία, ακαταδίωκτη συνήθως λόγω της αντίληψης που κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας: δεν είναι δυνατόν όποιος γουστάρει να καταλαμβάνει όποτε γουστάρει την κεντρική πλατεία της πόλης. Το προπαγανδιστικό πάρτι χάλασε κι ο δήμαρχος βρέθηκε την ίδια εκείνη ημέρα αντιμέτωπος με έναν χρυσαυγίτη πιστολέρο. Αλλά εμπεδώθηκε κάτι ουσιαστικό: ότι η δημοκρατία είχε ένα σοβαρότατο όπλο εναντίον της Χρυσής Αυγής. Τη νομιμότητα.

Οταν αργότερα δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας, η διερεύνηση του εγκλήματος έδειξε οργανωμένη δράση. Η εισαγγελική έρευνα κατέληξε ότι επρόκειτο για φόνο μιας συμμορίας, που δραστηριοποιείται στο όνομα μιας ριζοσπαστικής ιδεολογίας του μίσους. Τα υπόλοιπα, απλώς, οδηγούσαν στη βήμα βήμα εξάρθρωση της συμμορίας.

Το σημαντικότερο μήνυμα από αυτή την ιστορία είναι ο θρίαμβος της νομιμότητας. Χρειάστηκε, όμως, να σοβαρευτούν όλοι. Η Δικαιοσύνη να ερευνήσει μεθοδικά και γρήγορα. Η Αστυνομία να εφαρμόσει τον νόμο. Το Κοινοβούλιο να αρθεί στο ύψος της αποστολής του, που είναι, μεταξύ άλλων, η προστασία του κοινοβουλευτισμού. Από τη στιγμή που η έρευνα αποδείχθηκε σοβαρή, ήταν μοιραίο να διαρραγεί η φαινομενικά αρραγής οργάνωση. Για πρώτη φορά, οι εχθροί της δημοκρατίας κατάλαβαν ότι δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Και ένιωσαν τον φόβο της.

Η αποχώρηση από το κόμμα του βουλευτή Λάρισας, Χρυσοβαλάντη Αλεξόπουλου και, κυρίως, η δήλωσή του, σύμφωνα με την οποία μοιάζει να αντιλαμβάνεται μετά τις αποκαλύψεις της Δικαιοσύνης την εγ κληματική δράση της οργάνωσης είναι ένα ακόμα βήμα προς την αυτοσυνειδησία της δημοκρατίας. Δεν είναι μόνο ευάλωτο πολίτευμα. Εχει ισχύ, νόμους και μηχανισμούς που του επιτρέπουν να προστατευθεί από τους εχθρούς του, χωρίς να πέφτει στο επίπεδό τους. Απαιτούνται, απλώς, πίστη στον νόμο και η εμμονή στην εφαρμογή του. Απαιτείται, δηλαδή, η μέθοδος Καμίνη.