Γύρω στο 2000, και ενώ οι τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη είχαν ακόμη την αίγλη του λαού-τιμωρού, ο Γιώργος Μομφερράτος, γιος του δολοφονημένου Νίκου Μομφερράτου, καθώς και η Ντόρα και ο Κώστας Μπακογιάννης, σύζυγος και γιος του επίσης δολοφονημένου Παύλου Μπακογιάννη, μαζί με ελάχιστους ακόμα ελεύθερους πολίτες, προσπάθησαν να συνεγείρουν την ελληνική κοινωνία εναντίον της τρομοκρατίας. Η οργάνωση Ως Εδώ που έφτιαξαν, όμως, αντιμετωπίστηκε με έχθρα. Θυμάμαι τη συγκέντρωση εναντίον της τρομοκρατίας που είχε οργανωθεί στο Σύνταγμα τον χειμώνα του 2001. Εκανε κρύο, είχαν πάει ελάχιστοι, περπατούσαν ώρα μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη και αποχώρησαν απογοητευμένοι. Κακά τα ψέματα, η τρομοκρατία είχε μεγάλη αποδοχή στην ελληνική κοινωνία.

Και ύστερα έσκασε η βόμβα στα χέρια του Σάββα Ξηρού και ακολούθησαν οι συλλήψεις, οι ομολογίες, η αποκάλυψη ότι οι δολοφόνοι ήταν κάτι τύποι της διπλανής πόρτας με μεγάλο «εγώ» και ο πυρήνας τους κάπως σαν οικογενειακή επιχείρηση, για να καταρρεύσει ο φοβερός μύθος –ο οποίος επιχειρήθηκε να ανασυγκροτηθεί στη συνέχεια στη δίκη από ομάδες συμπαθούντων που διέδιδαν ότι ο Ξηρός ομολόγησε έχοντας πιει πορτοκαλάδα(!), απειλούσαν και συκοφαντούσαν μέσω συγκεκριμένων σάιτ όσους επέμεναν ότι η αριστερή τρομοκρατία είναι ένας απαράδεκτος αναχρονισμός και προσπάθησαν να δώσουν ηθική διάσταση τιμωρού στον «φαρμακοχέρη» Κουφοντίνα.

Τα χρόνια της «δόξας» των δολοφόνων της οργάνωσης κάθε φόνος εξαργυρωνόταν με δημοσιότητα. Οι «προκηρύξεις» στην πρώτη σελίδα εκτίνασσαν τις κυκλοφορίες. Ατελείωτες σεντονιάδες αριστερής «ανάλυσης», στερεότυπων, εξυπνάδων, συνωμοσιολογίας και αφόρητης πλήξης δημοσιεύονταν και διαβάζονταν επειδή ήταν γραμμένες με αίμα. Για τον ίδιο λόγο θα διαβαστεί, αν διαβαστεί, και το βιβλίο του αρχιδολοφόνου που κυκλοφόρησε τις προάλλες.

Αλλά σε μια ελεύθερη χώρα, όπως ο καθένας μπορεί να τυπώνει ό,τι θέλει έτσι και ο καθένας έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται για την εμμονή με το αίμα. Και επίσης ο καθένας έχει δικαίωμα να μην πουλάει ένα προϊόν που προπαγανδίζει το αίμα. Για πολλούς συνειδητούς πολίτες αυτό μπορεί να είναι και υποχρέωση.

Διαβάζω μια κριτική του καθηγητή Δημήτρη Χριστόπουλου εναντίον του βιβλιοπωλείου Free Thinking Zone, η διεύθυνση του οποίου ανακοίνωσε ότι δεν θα πουλήσει το βιβλίο. Είναι, λέει, επειδή το βιβλιοπωλείο θεωρεί τον ρόλο του ως κατηχητήριο. Σοβαρά; Ο οποιοσδήποτε βάζει οτιδήποτε οπουδήποτε; Ποιος σοβαρός βιβλιοπώλης πουλάει, π.χ., τα βιβλία που «κοσμούν» τις προθήκες των γραφείων της Χρυσής Αυγής; Και πώς θα αντιμετώπιζε ένα βιβλίο που θα υπεράσπιζε το δικαίωμα ενός ρατσιστή να σκοτώνει μετανάστες;

Κακά τα ψέματα, δεν είναι οι ιδέες που κάνουν ένα ελεύθερο βιβλιοπωλείο να αρνείται να πουλήσει το συγκεκριμένο πόνημα. Είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι γραμμένο με αίμα.

Τελευταία Νέα