Οι μύθοι είναι πολύ ωραίο πράγμα. Εξιδανικεύουμε το παρελθόν (συλλήβδην), το επαναποκαθιστούμε από επιλεκτικά αποσπάσματα της μνήμης μας και μετά, με όλη μας την άνεση, μπορούμε να κάνουμε όσα επαναστατικά μνημόσυνα θέλουμε. Κάπως έτσι έπεσε μαύρο δάκρυ μετά το (αυταρχικό και απαράδεκτο, πλην αναπόδραστο πλέον) κλείσιμο της ΕΡΤ, το οποίο συμπαρέσυρε, μεταξύ άλλων, και το μοναδικό ραδιόφωνο κλασικής μουσικής και κουλτούρας που είχαμε. Και δώσ’ του μαύρο δάκρυ για τη «Λιλιπούπολη», τον Χατζιδάκι, την κλασική μουσική… Ηταν τόσο πολλές και τόσο δυνατές οι διαμαρτυρίες για την έκλειψη του Τρίτου ώστε η αποκατάστασή του να αποτελέσει προτεραιότητα. Και από χθες άρχισε να ξαναλειτουργεί.

Ενα ραδιόφωνο κλασικής μουσικής είναι ωραίο να ακούγεται σχεδόν παντού στα FM της Ελλάδας, ιδίως από όσους θέλουν να αποφύγουν τη ραδιοφωνική ρύπανση όσο βρίσκονται σε αυτοκίνητο (στο σπίτι, πάντως, υπάρχει πληθώρα εναλλακτικών επιλογών από ξένα ιντερνετικά ραδιόφωνα). Αλλά το ραδιόφωνο δεν είναι ακριβώς αυτό: να βάζεις μουσική και να λες μερικά λόγια γι’ αυτήν (καλύτερο πάντως από το να λες πολλά και δυσνόητα έως ακατάληπτα, βάζοντας πού και πού λίγη μουσική για να πάρεις μια ανάσα).

Το ραδιόφωνο είναι δημόσιος χώρος. Δεν είναι το σαλόνι μας. Δεν αφορά κανέναν, ας πούμε, η αίσθηση των παραγωγών που έλειψαν για μερικούς μήνες και χθες ξαναβρέθηκαν και αντάλλασσαν φιλοφρονήσεις ή περιέγραφαν τις εντυπώσεις τους. Αντίθετα, αφορούν οι συνθέσεις των εκπομπών τους, ο τρόπος με τον οποίο η μουσική συναντά τη ζωή, η εκλαΐκευση δύσκολων ιδιωμάτων, η παρεμβατικότητα, ο μοντερνισμός.

Ολα αυτά απαιτούν δουλειά. Πολλή προετοιμασία, σχεδιασμό, ακρίβεια, ρυθμό, αίσθημα, γνώσεις. Ελάχιστες εκπομπές τα είχαν χθες όλα (ευτυχώς, υπήρξαν νησίδες οργανωμένου κεφιού και σοβαρότητας). Κατά τα άλλα, περσινά ξινά σταφύλια. Κάποιοι μυημένοι μιλούν για ακροατές που τους γνωρίζουν (ή σαν να τους γνωρίζουν) προσωπικά. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι ραδιόφωνο.

Το νέο Τρίτο, από τα παλιά κράτησε μερικούς παραγωγούς, την επιτήδευση και την περιφρόνηση του δημόσιου χώρου. Πιο εντυπωσιακό: ο καιρός περνάει, αλλά μάλλον οι παραγωγοί και οι συντελεστές του Τρίτου έχουν, σχεδόν στο σύνολό τους, περάσει τα πενήντα! Υπενθυμίζω μόνο ότι ο Χατζιδάκις που όλοι ανακαλούν είχε τον δικό του σχεδιασμό και πλαισιωνόταν από πιτσιρικάδες, εγγράμματους και κεφάτους να αλλάξουν τον κόσμο. Για το αναπαλαιωθέν Τρίτο, απ’ όπου το συνολικό αίτημα και αυτός που θα το εμπνεύσει απουσιάζει, δεν περισσεύουν ζώνες και θέσεις για εικοσιπεντάρηδες, τριαντάρηδες, σαραντάρηδες που να ξέρουν γράμματα και καλή μουσική, για να φέρουν το κέφι τους, την ορμή τους, τις δικές τους ιδέες.

Τελευταία Νέα