[Ενστάσεις] Εύγε – και φεύγε

Κατ’ αρχάς, θέλω να συγχαρώ δύο συναδέλφους μου, δημοσιογράφους στο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, τη γραμματέα Μαριλένα Κατσίμη και τον ταμία Δημήτρη Κοτταρίδη (δεν τους γνωρίζω προσωπικά) επειδή έστειλαν στο πειθαρχικό συμβούλιο της Ενωσής μας τους δύο δημοσιογράφους στην εκπομπή των οποίων ακούστηκαν τερατώδη πράγματα εναντίον του συγγραφέα Αύγουστου Κορτώ, ο οποίος έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει δημοσίως ομοφυλόφιλος. Σπανίως, τα τελευταία χρόνια, το σωματείο των δημοσιογράφων διεκδίκησε κάτι που δεν είχε να κάνει με τα στενά κλαδικά συμφέροντα του επαγγέλματος, έχοντας αφήσει διάφορους τετραπέρατους να αλωνίζουν και να προτείνουν ως ενημερωτικό μοντέλο κηρύγματα αγραμματοσύνης, ανοησίας, ρατσισμού, μίσους, αδιακρισίας, διακρίσεων, χυδαιότητας…

Ο άνθρωπος που, πρωί πρωί, ξεκίνησε την ημέρα του αποκαλώντας τον συγγραφέα, στην εκπομπή του, «παρθενοπόπη», «κυρά Αυγουστίνα» και λέγοντας διάφορες ηλιθιότητες για την ομοφυλοφιλία, δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος που, δημοσίως, δίνει ρεσιτάλ. Στο παρελθόν, ο συστηματικά ομοφοβικός λόγος συγκεκριμένης σχολής δημοσιογραφίας (με κεντρικά θύματα ρατσιστικού bullying, μεταξύ των άλλων, τον Μάνο Χατζιδάκι ή τον Αλέξανδρο Ιόλα), για πολλά φεγγάρια, ήταν λόγος καθεστωτικός. Ιδιαίτερης χυδαιότητας υπήρξε και ενός είδους δημοσιογραφικός λόγος στο όνομα του «αντιμνημονιακού αγώνα» –κορυφαίος θεράπων του λόγου αυτού έβριζε τη Μέρκελ με εκφράσεις που δεν γράφονται, ενώ συνεχίζει συστηματικά με κανονικά κηρύγματα φανατισμού και εμπαθούς μονομέρειας. Κι υπάρχουν κανάλια και φύλλα που γράφουν απίθανα πράγματα απευθυνόμενα σε χαμηλής παιδείας θεατές και αναγνώστες, καλυπτόμενα εν μέρει πίσω από την ευρύτερη του συνήθους κοινού τους αποδοχή του «τρας» και του «καλτ».

Επιμένω ότι η σωρευμένη ανοησία, οι προκαταλήψεις, η κακεντρέχεια και το μίσος δεν πολεμούνται με το φίμωμα όλων αυτών των φωνών. Στις δημοκρατίες όλοι είναι ελεύθεροι, προσωπικώς υπερασπίζω το δικαίωμα και στον μισαλλόδοξο λόγο. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, ωστόσο, αν το κύρος που καταρρακώνεται από περιπτώσεις όπως οι προαναφερθείσες, οι δημοσιογραφικές Ενώσεις φρόντιζαν να το διαφυλάξουν. Πώς; Απλούστατα. Απομακρύνοντας από τις τάξεις τους όσους διακινούν αυτού του τύπου τον δημόσιο λόγο. Είσαι ομοφοβικός και το διακηρύσσεις δημοσίως; Εύγε –και φεύγε. Τι δουλειά έχεις σε μια Ενωση όπως η ΕΣΗΕΑ, η οποία μάλιστα διατείνεται ότι είναι πνευματικό σωματείο;

Τα ΜΜΕ, σε όλες τις χώρες του κόσμου, παίζουν ρόλο διαπλαστικό. Η έρευνα είναι ένα τμήμα της δουλειάς τους. Η ανάλυση ένα άλλο. Η οξύτητα δεν γίνεται να απουσιάζει, αλλά άλλο οξεία κριτική, ακόμα και εμπάθεια, και άλλο διακίνηση ακροτήτων, έστω και από άγνοια κινδύνου.

Η δημοσιογραφία είναι σε κρίσιμη καμπή. Θα διασωθεί μόνο ως ένα τίμιο και αξιοπρεπές επάγγελμα. Γι’ αυτό επείγει να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι.