Αναζήτηση
Είναι δυσάρεστο και ευχάριστο ταυτοχρόνως: όλο και περισσότεροι σκελετοί βγαίνουν από το ντουλάπι.
Είναι δυσάρεστο ότι υπήρχαν τόσο πολλοί σκελετοί. Είναι ευχάριστο ότι σύρονται επιτέλους στο φως του ελέγχου.
Από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο έως τα φαντάσματα της 17 Νοέμβρη στη φυλακή και από τους Πυρήνες της Φωτιάς στις μίζες των εξοπλιστικών ή στη Χρυσή Αυγή, οι πιο κρυφές και συγκαλυμμένες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας εκτίθενται πλέον σε κοινή θέα. Σαν απλωμένη μπουγάδα.
Λες και οι σκελετοί οι ίδιοι ζητούν να κλείσουμε οριστικά τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν, αν θέλουμε να θεμελιώσουμε το επόμενο βήμα.
Το κουβάρι λοιπόν ξεμπερδεύεται. Η ομίχλη διαλύεται.
Η γκρίζα ζώνη που καθιστούσε νόμιμα τα ανήθικα και θεμιτά τα αθέμιτα συρρικνώνεται. Η ατιμωρησία και η ανοχή υποχωρούν. Η συναλλαγή, ο συμψηφισμός και η προστασία έχουν αποδυναμωθεί.
Μεταξύ μας, δεν ξέρω ακόμη ποια καλή μοίρα δρομολόγησε τέτοιες εξελίξεις.
Πώς συνέβη και η δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της. Πώς η Αστυνομία μαζεύει τους αληταράδες.
Πώς γίνεται και η πολιτική εξουσία δεν συγκαλύπτει τους δικούς της. Πώς κατάφεραν οι οικονομικοί παράγοντες του τόπου να κυκλοφορούν με χειροπέδες. Πώς διώκονται οι αεριτζήδες.
Επιβεβαιώνει όμως μια αρχή την οποία επαναλαμβάνω χρόνια: η νομιμότητα δεν μπορεί να ισχύει α λα καρτ, ούτε η δικαιοσύνη να αποδίδεται ανάλογα με τη φάτσα του πελάτη.
Λαυρεντιάδης, Ξηρός, Φιλιππίδης, Παλαιοκώστας, Τσοχατζόπουλος, Γερμενής, Ψωμιάδηδες, Τομπούλογλου… είναι όλοι το ίδιο πελάτες.
Ταμιευτήριο, λοιπόν; Ταμιευτήριο. Βίλα Αμαλία; Βίλα Αμαλία. Τάγματα εφόδου; Τάγματα εφόδου.
Τόσο απλό. Και τόσο αυτονόητο ώστε πιστεύω πως μόνο οι επιτήδειοι έκαναν έως τώρα πως δεν το καταλάβαιναν.
Διότι το αίσθημα δικαίου σε μια κοινωνία είτε εμπεδώνεται πλήρως, προς όλους και προς όλες τις κατευθύνσεις, είτε δεν εμπεδώνεται καθόλου.
Είναι σαν την έγκυο: δεν υπάρχει «ολίγη» δικαιοσύνη με εκπτώσεις και συμψηφισμούς.
Θέλω να ελπίζω ότι αυτό το τσουνάμι κάθαρσης θα αποδειχτεί ακαταμάχητο, όποιες και αν είναι οι πολιτικές εξελίξεις που θα προκύψουν.
Θα υπάρξουν υπερβολές; Ενδεχομένως. Αστοχίες; Να το δεχτώ. Αλλά ποια αλλαγή θεμελιώθηκε ποτέ χωρίς υπερβολές ή αστοχίες; Η κάθαρση έχει πάντα και μια πλευρά ξεκαθαρίσματος.
Διότι αυτό που ζούμε σήμερα μοιάζει με βαθιά κοινωνική αλλαγή.
Με μια πάνδημο απαίτηση να μπει τέλος στην ασυλία και στο ακαταδίωκτο. Στην ανοχή και τη συγκάλυψη.
Αλλωστε αυτό που βάραινε έως τώρα τη χώρα δεν ήταν τόσο η διαφθορά και η ανομία –αυτές μπορεί να υπάρχουν παντού… Ηταν η ατιμωρησία.
Κι αν το ντουλάπι κρύβει ακόμη πολλούς σκελετούς, δεν έχουμε παρά να σηκώσουμε τα μανίκια!
