Αναζήτηση
Η ουσία της υπόθεσης με πρωταγωνιστή τον υποψήφιο δήμαρχο της Νέας Υόρκης Αντονι Γουίνερ δεν είναι μόνο τα ανέκδοτα και η ατέρμονη ηθικολογία. Είναι και ο ρόλος των γυναικών στην άγρια διαδικτυακή κουλτούρα, που στοχεύει στην ψηφιακή ικανοποίηση των σαρκικών επιθυμιών.
Ο κόσμος απορεί πώς η πετυχημένη και όμορφη σύζυγος του Γουίνερ τον στηρίζει ακόμη. Η δική μου απορία, όμως, είναι πώς τόσο πολλές γυναίκες αντλούν ικανοποίηση από το να ανταλλάσσουν σεξουαλικά μηνύματα με αγνώστους.
Οι γυναίκες αυτές δεν είναι θύματα, δεν τις πίεσε κανείς. Ευθύνονται όσο ακριβώς και οι άνδρες με τους οποίους έρχονται σε επαφή. Αφού «επρόκειτο για μια φαντασίωση και των δυο μας», όπως δηλώνει η Σίντνεϊ Λέδερ, η διαδικτυακή ερωμένη του Γουίνερ, γιατί ο ένας να αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τον άλλο;
Σε καμία περίπτωση δεν νοσταλγώ τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της κοινωνικής ηθικής του 1950, αλλά δεν δικαιολογείται και η πλήρης ανατροπή, με τους άνδρες να φέρουν όλο το βάρος της ευθύνης.
Μια ανέκαθεν σημαντική πλευρά του φεμινισμού ήταν η επιμονή στο δικαίωμα των γυναικών να εκφράζουν τη σεξουαλικότητά τους και να είναι υπερήφανες για αυτήν.
Επιδίωξη που απέχει παρασάγγας από τη σεξουαλική σχέση με άγνωστους άνδρες στο Ιντερνετ. Το τελευταίο δεν έχει καμία σχέση με τον σεβασμό στη μοναδικότητα του κάθε ατόμου που στηρίζει ο φεμινισμός. Στο Ιντερνετ «κανένας δεν ξέρει ότι είσαι σκύλος», όπως έλεγε το κλασικό σκίτσο από το «New Yorker».
Η διαφωνία με τις διαδικτυακές σχέσεις δεν είναι ηθική, αλλά εντοπίζεται στο ότι υποκαθιστούν την επαφή με πραγματικούς ανθρώπους. Το ψηφιακό σεξ είναι σαν το ψηφιακό φαγητό. Δεν το αισθάνεσαι και δεν χρειάζεται να κοπιάσεις για να το αποκτήσεις. Αποτελεί άρνηση της αυθεντικής φύσης των ανθρωπίνων σχέσεων και υποβάθμισή τους σε πορνογραφία.
Μια τέτοια συμπεριφορά δεν τη κρίνω διαφορετικά για άνδρες ή γυναίκες. Υποψιάζομαι, όμως, επειδή πολλές έρευνες δείχνουν ότι οι άνδρες ενδιαφέρονται και διεγείρονται περισσότερο από την πορνογραφία σε σχέση με τις γυναίκες, ότι οι γυναίκες που συμβιβάζονται με τη διαδικτυακή πορνογραφία υποβαθμίζουν πάρα πολύ τις προσδοκίες και τις ελπίδες τους σε σχέση με τους άνδρες.
Με θλίβει, ως φεμινίστρια, να σκέφτομαι μια νέα, όλο ζωντάνια, γυναίκα να κάθεται μόνη της στον υπολογιστή και να δέχεται να γίνει σεξουαλικό αντικείμενο ενός αγνώστου. Βέβαια, και η ίδια χρησιμοποιεί τον άλλο σαν αντικείμενο. Μια τέτοια επιθυμία φανερώνει τη μοναξιά και τη χαμηλή αυτοπεποίθηση της γυναίκας που δεν μπορεί να αντέξει την απουσία σεξουαλικής επαφής· και βρίσκεται τόσο μακριά από τα όνειρα των φεμινιστριών για ανεξάρτητες γυναίκες με ισχυρή κοινωνική θέση.
Μια τέτοια ισότητα δεν σχετίζεται με το φεμινιστικό όραμα. Είναι μια ισότητα χαμηλότερου επιπέδου, η οποία εκχυδαΐζει το ερωτικό πάθος και τη λογική γυναικών και ανδρών.
Η Susan Jacoby είναι αμερικανίδα συγγραφέας
