Ουδείς αμφισβητεί ότι είναι σημαντικές οι πολιτικές διαφορές που χωρίζουν τα κόμματα της Τρικομματικής. Ουδείς όμως δικαιούται να ξεχνά ότι η κυβέρνηση αυτή προέκυψε ως ανάγκη, από τις περυσινές δίδυμες εκλογές. Υπενθυμίζεται ότι εκείνη την περίοδο, η χώρα είχε φτάσει στο ναδίρ της αξιοπιστίας: η κρατική μηχανή δεν λειτουργούσε, οι αγορές ζούσαν με την πιθανότητα του Grexit και οι δανειστές δεν «απελευθέρωναν» ούτε ευρώ για την Ελλάδα. Από τη συγκρότηση της Τρικομματικής ώς την ημέρα που ξέσπασε η «κρίση της ΕΡΤ», όλα τα παραπάνω είχαν γίνει παρελθόν: οι εκτιμήσεις των ειδικών μιλούσαν για επιστροφή στην ανάπτυξη σύντομα, τα επιτόκια δανεισμού της χώρας μειώνονταν, οι επενδυτές έδειχναν ενδιαφέρον. Αυτή η εικόνα τείνει να ανατραπεί μέσα σε ένα τριήμερο: οι κυβερνητικοί εταίροι είναι στα πρόθυρα του διαζυγίου και το φάντασμα των εκλογών πλανάται και πάλι πάνω από τη χώρα. Ομως θα ήταν έγκλημα η επιστροφή στον Ιούνιο του 2012: θα ήταν επιστροφή στην Ελλάδα της αναξιοπιστίας, στην Ελλάδα του Grexit, στην Ελλάδα του φόβου. Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί οφείλουν να βρουν έναν «λειτουργικό συμβιβασμό»: μία νέα συμφωνία που δεν θα αποτρέψει απλώς την κατάρρευση της κυβέρνησης, αλλά θα επιτρέψει την εξάντληση της τετραετίας. Οι πάντες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι οι εκλογικοί συσχετισμοί είναι εκείνοι που θέλησε ο ελληνικός λαός. Το μήνυμα των εκλογών του περασμένου Ιουνίου ήταν ένα ηχηρό «όχι» στις αυτοδυναμίες και ένα ακόμη πιο ηχηρό «ναι» στις συνεργασίες. Η συνεργασία συνεπάγεται συμβιβασμούς, χωρίς νικητές και ηττημένους, χωρίς ηγεμόνες και «βαστάζους». Οι ψηφοφόροι έθεσαν τους κανόνες – και οι πολιτικοί αρχηγοί οφείλουν να συμμορφωθούν με αυτούς.

Τελευταία Νέα