Μετά το 2010 τίποτε πια δεν θυμίζει την παλιά καθημερινότητα των Ελλήνων. Οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν και συνεχίζουν να κυβερνούν την Ελλάδα και χειρίστηκαν τις υποθέσεις της εθνικής οικονομίας, εξέθρεψαν συστηματικά φαινόμενα υπόγειας οικονομίας, δημιουργώντας κρυμμένα εισοδήματα τέτοια που πυροδοτούσαν τον πληθωρισμό και την άνοδο των τιμών των ακινήτων καθώς και τον κομφορμισμό μεγάλης μερίδας της κοινωνίας.

Οι υπεύθυνοι πολίτες που πλήρωναν εγκαίρως τους φόρους μπορεί να μην απέκτησαν πλούτο και εξοχικά, αλλά είχαν την ευκαιρία να ζήσουν άνετη ζωή, να πάνε διακοπές και ν’ αγοράζουν βιβλία. Χωρίς να ανατρέξω σε ακριβή στατιστικά δεδομένα, από τα βιώματά μου και μόνο, οι Ελληνες δεν κατανάλωναν τις ποσότητες των αντικαταθλιπτικών που κατανάλωναν οι Δυτικοευρωπαίοι, καπνίζανε περισσότερο, πίνανε λιγότερο, ξενυχτούσαν περισσότερο χωρίς να εργάζονται λιγότερο, ταλαιπωρούνταν περισσότερο στις δημόσιες υπηρεσίες, είχαν χαμηλή έως ανύπαρκτη κοινωνική δράση, έπιναν περισσότερους καφέδες και όσο για την υγεία τους, όταν παρουσιαζόταν πρόβλημα, να ‘ναι καλά οι ιδιωτικές κλινικές και τα ιδιωτικά ιατρεία! Τα Ταμεία ξόδευαν απρογραμμάτιστα τις εισφορές των ασφαλισμένων και μόνιμα χρωστούσαν σε όλους τους προμηθευτές των υπηρεσιών περίθαλψης.

Στις πράσινες βίβλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης όπου συγκρίνονται οι επιδόσεις των κρατών, η Ελλάδα είχε τις καλύτερες επιδόσεις στην ευτυχία, αν αυτή μετριέται με τον ελάχιστο αριθμό αυτοκτονιών που παρατηρούνταν στη χώρα σε σχέση με τις άλλες χώρες-μέλη.

Και ξαφνικά, ήρθαν τα πάνω κάτω. Η γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ» τον Ιούνιο 2012 δημοσιεύει άρθρο με τίτλο «Πώς ο ελληνικός λαός έπαθε κρίση κατάθλιψης».

Ωραία, δεν θα πάμε κάθε εβδομάδα ταβερνούλα. Ωραία, δεν θα μπορέσουμε να ξαναγοράσουμε παπούτσια Ραμποτέν αλλά εκείνα τα σκληρά που σου ταράζουνε τους κάλους. Ωραία, δεν θα πάμε διακοπές στη Χαλκιδική, θα πουλήσουμε το εξοχικό μας σε Ρώσους και θα κολυμπάμε, όταν έρθει ο καύσωνας, στον Θερμαϊκό.

Αλλά με την υγεία τι γίνεται; Τι γίνεται με τα νοσοκομεία μας; Πώς να συνηθίσεις να βάζεις το γυμνό σου κορμί στο φτωχοκομείο; Αυτό το ερώτημα έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου κι ακούγεται από μέσα μου ο αντίλαλος άγριας κραυγής πολίτη που πάει για θυσία σε αρχαία τραγωδία.

Παραιτηθείτε, πολιτικοί που είχατε πάρει πόστο στο Σύστημα Υγείας. Το ρημάξατε και κάθεστε ακόμη στα κοινοβουλευτικά σας έδρανα και τα άλλα αξιώματά σας. Παραιτηθείτε, διάφοροι Λοβέρδοι και Αβραμόπουλοι, ακόμη κι αν θέλατε και δεν μπορέσατε. Αν δεν μπορέσατε γιατί δεν ξέρατε, θα ‘πρεπε να ρωτήσετε! Κάθε διαχείριση αναφέρεται στο τρίπτυχο: να ξέρεις, να θέλεις, να μπορείς.

Μ’ άλλα λόγια, απαιτεί γνώση, θέληση και δύναμη για να μπορείς ν’ ανατρέψεις τα κακώς κείμενα. Εσείς διαθέτατε μόνο τη δύναμη και την εξουσία και, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, την ασκήσατε εις βάρος του συλλογικού οφέλους. Κατασπαταλήσατε κοινωνικοποιημένους πόρους, διότι τα ποσά που διατίθενται στο νοσοκομείο προέρχονται από τις κρατήσεις μας στα ασφαλιστικά μας ταμεία. Εχετε υποχρέωση, πολιτική κι επαγγελματική, να απολογηθείτε για την επιζήμια δράση σας στην υγεία.

Βέβαια, κανένας ένοχος δεν παραδέχεται την ενοχή του. Και μάλιστα όταν, γι’ αυτόν, ο καιρός των κερασιών δεν έχει παρέλθει, όσο κι αν όλοι εμείς οι «άλλοι» μπήκαμε για τα καλά στον καιρό των κουκουτσιών (γιατί όταν θυμώνω μου ‘ρχεται στον νου αυτό το ποίημα του Πρεβέρ;). Ισως όλοι αυτοί να δράσουν κάποτε για το καλό της ανθρωπότητας, αν μετανιωμένοι κι οδυνηρά βασανισμένοι από τις Ερινύες για τη συμβολή τους στην εξαθλίωση του συστήματος περίθαλψης αποφασίσουν να πάνε στο φροντιστήριο να μάθουν το τρίπτυχο της διαχείρισης.

Εμείς οι πολίτες, από τη μεριά μας, θα πρέπει να εκπαιδευτούμε στη γνωστική δημοκρατία, δηλαδή στην απόκτηση των γνώσεων εκείνων που θα μας βοηθήσουν να δημιουργήσουμε την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία και πολιτισμό.

Η Λίλα Αντωνοπούλου είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια των Οικονομικών της Υγείας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ