Αναζήτηση
Δέκα εκατομμύρια τηλεθεατές πάλι, όμως το έργο αυτή τη φορά μάς τα χάλασε στο τέλος. Ούτε νεκρό είχε ούτε τίποτα! Μόνο κάτι παλιά κτίρια και κάτι σινεμά καμένα. Σιγά το δράμα. Μας εξαπάτησαν. Η ταινία ξεκίνησε υποσχόμενη πολλά, είχε στους ρόλους τους αγαπημένους δικούς μας ανθρώπους, που τους ξέρουμε, μας ξέρουν, ξέρουμε το παρακάτω, πότε θα κάνει διάλειμμα για διαφημίσεις, είμαστε επαρκείς θεατές. Το έχουμε αποδείξει τριάντα χρόνια τώρα ότι μπορούμε και παρακολουθούμε από τον καναπέ το έργο, αρκεί βέβαια να κυλάει αβίαστα, χωρίς να θέτει ερωτήματα, προβληματισμούς και τέτοια κουραστικά κουλτουριάρικα. Αρκεί δηλαδή να έχει δράση! Και τους δικούς μας ανθρώπους. Και προχθές καλά πήγαινε. Εμφανίστηκε ο Χορός κουκουλοφόρος – ευτυχώς τον γιο μας δεν τον πήρανε στο κάστινγκ στα Εξάρχεια και έτσι δεν ήταν ανάμεσά τους. Να ο Αλέξης με την Αλέκα στον ρόλο του Ζορό, του προστάτη των αδικημένων. Να και ο Αντώνης ο ελπιδοφόρος στον ρόλο του πολλά υποσχόμενου μεταγραφικού μας αποκτήματος, που τη νέα σεζόν μόνος του θα καθαρίσει το πρωτάθλημα.
– Μα πώς; ρωτάει ο αφελής.
– Είναι μάγκας, είναι Ελληνας και είναι ψυχάρα!
– Ωραία! Από μπάλα ξέρει καθόλου; επιμένει ο αφελής.
– Δεν χρειάζεται, να και ο από μηχανής θεός Καρατζαφέρης, ψυχή είναι όλα. Ψυχή, αίσθημα, χριστιανική πίστη και σημαία. Με αυτά κατατροπώσαμε πάντα τους βαρβάρους.
Ο σκηνοθέτης βλέπει ότι το κοινό το ‘χει ρίξει στην κουβέντα, οπότε να και ο Γιώργος με το συγκρότημά του να μας παίξει ένα προοδευτικό λάτιν. Πιο ήρεμοι τώρα μπορούμε να υποδεχτούμε τον γκεστ σταρ ψύχραιμο Φώτη να μας εξηγήσει αρ-γά και κα-θα-ρά, όπως μας δίδασκαν οι καλοί μας δάσκαλοι στο σχολείο, τι πρέπει να γίνει παρακάτω. Και όσους μας ανησυχεί ότι η φωτιά συνεχίζει να καίει, να και ο υπομειδιών Παπουτσής, όχι βέβαια σε ρόλο δράσης, αλλά κριτικού τέχνης που με φόντο τα αποκαΐδια μάς εξηγεί τι συνέβη. Εμάς μας αρκεί το μειδίαμα και το άψογα χτενισμένο μαλλί του, διότι αυτά μας επιβεβαιώνουν ότι «έργο είναι, όχι πραγματικότητα».
Τώρα τελευταία προσπαθούν να μπουκάρουν στο κάδρο και κάτι άγνωστοι, πανεπιστημιακοί, οικονομολόγοι, επιχειρηματίες, λίγοι δημοσιογράφοι, γιατροί κ.λπ. Λένε κάτι ακατανόητα, ότι δεν τους ενδιαφέρει λέει το θέαμα αλλά η ζωή, δεν θέλουν άλλο σινεμά, αλλά θέλουν να δουλεύουν και να ζουν σαν άνθρωποι. Εμείς από το 1974 τους το έχουμε ξεκαθαρίσει: Οποιος, κύριοι, θέλει να παίξει στην ταινία πρέπει να γίνει ηθοποιός! Με στολή, μακιγιάζ, κομμωτή, να ξέρει τον ρόλο, να έχει λέγειν, φωτογένεια, να λέει εξυπνάδες και όχι τα ίδια με αυτά που λέμε εμείς κάθε ημέρα, να γίνει δηλαδή επαγγελματίας, ερασιτέχνες δεν δεχόμαστε. Γι’ αυτό και τριάντα χρόνια τώρα δεν τους δώσαμε σημασία και ούτε τώρα θα το κάνουμε.
Ορίστε, μας χαλάσανε και το έργο. Οι σειρήνες ακούγονται όχι από την τηλεόραση, αλλά έξω από το σπίτι! Από το παράθυρο φαίνονται οι φλόγες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, χτυπάει από πάνω και το κινητό και είναι ο γιος – δυστυχώς πέρασε το κάστινγκ στα Εξάρχεια και ήταν στον κουκουλοφόρο Χορό – και παίρνει τώρα τηλέφωνο από τη ΓΑΔΑ τους γονείς του να πάμε να τον σώσουμε. Εκεί όμως που ανοίγουμε την πόρτα να τρέξουμε στο καημένο το παιδί – μα πώς έγινε έτσι το παιδί μας; – μπουκάρουν κάτι εξαθλιωμένοι νηστικοί που τρέχουν κατευθείαν στο ψυγείο. Μα είναι άδειο, τους λέμε• δεν ομιλούν όμως την ελληνική και μας κοιτούν οργισμένοι. Τη στιγμή που πάμε να τους εξηγήσουμε… πέφτει και το φως! Μες στον πανικό ξεχάσαμε ότι δεν ήταν δικό μας αλλά του κύριου Φωτόπουλου – εκείνου του παιδιού με το μουστάκι, που κάποτε διορίσαμε να κοιτάζει αν δουλεύουν οι διακόπτες. Χρησικτησία, όμως, λέει το προοδευτικό μας Σύνταγμα. Ευτυχώς δουλεύει ακόμα το τηλέφωνο. Αστυνομία όμως και Πυροσβεστική δεν απαντούν. Αυτόματος τηλεφωνητής βγαίνει. Το αποτέλεσμα είναι οι φλόγες να ανεβαίνουν στους ορόφους, εμείς να τις περιμένουμε αμίλητοι στο σκοτάδι, με άγνωστους γύρω μας ανθρώπους, σκασμένοι που δεν μπορούμε να βοηθήσουμε το καημένο το παιδί και χωρίς κουράγιο να τα μοιραστούμε αυτά με τον διπλανό. Μόνοι. Χωρίς ρεύμα, χωρίς παιδί, χωρίς το έργο, χωρίς τους δικούς μας ανθρώπους που μας κρατούσαν τόσα χρόνια συντροφιά. Πάντως, το σάλτο μορτάλε από τα παράθυρα, όπως εκείνοι στις 11 Σεπτέμβρη, που μες στο σκοτάδι και τον πανικό λένε αρκετοί να κάνουμε, εγώ δεν πρόκειται να το κάνω!
Ο Σ. Γκορίτσας είναι σκηνοθέτης
